Η Πρόκληση

Η απάτη..1

Ιζαμπέλα
 Έμεινα για αρκετή ώρα στην αγκαλιά του και έκλαιγα. Δεν ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω αυτό μαζί του. Εννοώ, δεν τον είχα για κάποιον που θα παρηγορεί έτσι. Όλη αυτή την ώρα προσπαθεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα και του είμαι ευγνώμων για αυτό. Μετά από λίγο απομακρύνθηκα και αφού σκούπισα τα μάτια μου σηκώθηκα από το κρεβάτι.

   -Είσαι καλύτερα τώρα;

   -Ναι σε ευχαριστώ.

 Με κοιτούσε με μάτια συμπονετικά και μου χαμογέλασε. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο και πήγα προς το γραφείο μου. Κάθισα λίγο από πάνω και σκέφτηκα. Τι και αν όλα αυτά είναι ένα όνειρο; Αν αύριο ξυπνήσω και δεν έχει γίνει τίποτα από όλα αυτά; Άντε με τον Κλάους ότι και να γίνει είναι αληθινό, αλλά με την μητέρα μου; Από που και ως που να έχει καρκίνο; Είναι ο πιο υγιείς άνθρωπος που ξέρω. Αναστέναξα.

   -Το πρόβλημα είναι πως πλέον δεν ξέρω τι να πρώτο πιστέψω. Βασικά όχι να πιστέψω. Να συνειδητοποιήσω. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα, που δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Όλα αυτά..δεν μπόρεσα να συνεχίσω την πρόταση γιατί άρχισα να ξανά κλαίω. Ο Κλάους αμέσως ήρθε και με πήρε πάλι στην αγκαλιά του.

   -Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου.

   -Δεν θα μπορούσα ποτέ να σε παρατήσω. Ειδικά τώρα. Δεν θα με συγχωρούσα αν το έκανα.

 Αν μου το έλεγε σε κάποια άλλη περίοδο, θα ήταν πολύ καλύτερα. Είναι τόσο γλυκός γαμώτο. Δεν μπορώ.

  Έπειτα από λίγο θέλησε να φύγει. Καλά βασικά εγώ τον έδιωξα, γιατί δεν ήθελα να μείνει άλλο μαζί μου και να με βλέπει έτσι. Επέμενε πολύ βέβαια να μείνει, όμως στο τέλος λύγισε.

 Κατέβηκα κάτω και είδα την μητέρα μου να κοιμάται στην αγκαλιά του πατέρα μου, την ώρα που αυτός έβλεπε τηλεόραση. Εγώ πολύ αθόρυβα φόρεσα τα ακουστικά μου και πήγα μια βραδινή βόλτα. Ήθελα να καθαρίσει το μυαλό μου. Δεν άντεχα άλλο. Η πίεση που ένιωθα με όλους και με όλα, ήθελα να εξαφανιστεί. Όμως δεν γίνεται. Τέλεια.

 Κάθισα στο παρκάκι πιο κάτω και συνέχισα να ακούω μουσική. Ξαφνικά έπαιξε το see you again.

 Αυτό το τραγούδι με στοιχειώνει, όμως δεν μπορώ να του αντισταθώ, για αυτό και ξεκίνησα να τραγουδάω.

  Ένα χέρι με ακούμπησε στον ώμο και εγώ πετάχτηκα. Όταν γύρισα είδα τον Ίθαν να έχει μείνει με τα μάτια του γουρλωμένα.