Η Πρόκληση

Μέρα Πρώτη.

Ιζαμπέλα
  Μόλις έμαθα για το ατύχημα, έφυγα τρέχοντας από το σπίτι. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, οι γιατροί δεν είχαν και πολλές ελπίδες. Είπαν ότι είχε χτυπήσει πολύ άσχημα στο κεφάλι. Αν τον έχανα θα πέθαινα. Τον αγαπάω υπερβολικά πολύ για να τον αφήσω να φύγει. Με οποιονδήποτε τρόπο. Περιμέναμε 2 μέρες. Ήταν δύο μέρες σε κώμα. Κανείς δεν ήξερε τι θα γίνει. Όλοι περιμέναμε από αυτόν να αντιδράσει. Να ανοίξει τα μάτια του, να μας πει κάτι, οτιδήποτε.

 Όταν ο γιατρός βγήκε από το δωμάτιο και μας είπε ότι ξύπνησε έκανα σαν τρελή. Ήθελα πολύ να πάω να τον δω, όμως ξεκουραζόταν και δεν ήθελα να τον ξυπνήσω. Την δεύτερη φορά όμως δεν άντεξα και μπούκαρα μέσα στο δωμάτιο. Τον είδα, ήταν καλά. Είχε κάτι επιδέσμους στο σώμα και στο κεφάλι του, όμως παρόλα αυτά, ακόμα παρέμενε πανέμορφος. Ακόμα και τώρα, με αυτόν στο κρεβάτι, σκέφτομαι το πόσο όμορφος είναι και το πόσο τυχερή είμαι που είμαι μαζί του.

 Μιλήσαμε ελάχιστα και μετά ξανά κοιμήθηκε. Κάθισα δίπλα του και πραγματικά δεν ήθελα να φύγω. Δεν μπορούσα να απομακρυνθώ από αυτόν. Φοβόμουν. Φοβόμουν, ότι μπορεί να φύγω και αυτός να πάθει κάτι. Αν πάθει κάτι χωρίς να προλάβω να του πω αυτά που πραγματικά θέλω και όλα αυτά που νιώθω, θα πεθάνω. Θέλω να ξέρει ότι τον αγαπώ πολύ. Περισσότερο και από την ίδια μου την ζωή. Εντάξει, μπορεί να γνωριζόμαστε περίπου δύο μήνες, όμως έχουμε περάσει αρκετά μαζί, οπότε δεν με νοιάζει αν είναι νωρίς ή όχι.

   -Κοριτσάκι μου ακόμα εδώ είσαι; με ρώτησε η μητέρα του όταν μπήκε και με είδε στο δωμάτιο.

   -Ναι, δεν μπορώ να φύγω. Μου χαμογέλασε και κάθισε δίπλα μου αγκαλιάζοντάς με.

   -Τον αγαπάς πολύ ε;

   -Δεν μπορείτε να φανταστείτε. Μπορεί να μην γνωριζόμαστε αρκετά, όμως ο γιος σας μου έχει αλλάξει όλη τη ζωή.

   -Άντε τώρα, πήγαινε στο σπίτι σου να ξεκουραστείς.

   -Δεν θέλω να φύγω. Όμως επειδή θέλω να σας αφήσω και εσάς λίγο με τον Κλάους, θα πάω να πάρω ένα καφέ από την καφετέρια. Εσείς θέλετε;

   -Όχι σε ευχαριστώ, μου απάντησε. Την ξανά αγκάλιασα και βγήκα από το δωμάτιο. Αυτό το διήμερο που γνώρισα την μαμά του, μου φάνηκε πολύ γλυκιά κυρία. Αγαπάει πολύ τον γιο της και είναι αρκετά στενοχωρημένη που δεν πηγαίνει πολύ στο σπίτι. Κάτι πρέπει να γίνει για αυτό.

  Κατέβηκα στην καφετέρια και πήρα ένα καφέ. Έπειτα κάθισα στα τραπεζάκια και σκέφτηκα. Τις σκέψεις μου, διέκοψε το τηλέφωνο. Το όνομα του Ίθαν εμφανίστηκε στην οθόνη. Μετά από λίγο το σήκωσα.