Η Πρόκληση

Επιτέλους..

  Ιζαμπέλα
  Κάθε μέρα το πόδι μου με πονάει όλο και περισσότερο. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν το έχω καν, όμως κάποιες άλλες, απλά εύχομαι να ήταν αλήθεια.

 Όταν μίλησα με τον Κλάους, ένιωσα ότι υπήρχε μια ελπίδα. Μία ελπίδα να τον ξαναδώ.  Όμως ξέρω ότι θα αργήσει πάρα πολύ για να γίνει κάτι τέτοιο. Ξύπνησα το επόμενο πρωί και για ένα δευτερόλεπτο νόμιζα ότι όλο αυτό ήταν ένα όνειρο. Αλλά όχι. Όντως μίλησα μαζί του και με την μαμά μου.

 Το πάτωμα είναι αρκετά σκληρό, όμως δεν μπορώ να κουνηθώ, γιατί το πόδι μου θα με πεθάνει στον πόνο. Όμως δεν γίνεται.

   -Ααα, τσίριξα όταν μετακινήθηκα λίγο. Και ξανά το ίδιο, μέχρι που έκατσα λίγο πιο δίπλα.

 Ο πόνος είναι αφόρητος. Πιάνω το πόδι μου με δάκρυα στα μάτια και απλά εύχομαι για χιλιοστή φορά, όλο αυτό να τελειώσει.

  Άκουσα την πόρτα να ανοίγει και ο Μάικ μπήκε μέσα. Με πλησιάζει με ενθουσιασμό στα μάτια και μου χαμογελάει.

   -Τι έγινε; τον ρώτησα γεμάτη απορία, καθώς σκούπιζα τα μάτια μου.

   -Σήμερα θα είναι μια σχετικά καλή μέρα.

   -Χαίρομαι που τουλάχιστον ένας από τους δύο το νιώθει αυτό.

 Τότε μου χαμογέλασε και τελείως αιφνιδιαστικά με αγκάλιασε. Γούρλωσα τα μάτια μου, αλλά από την έκπληξη που είχα δεν ήξερα τι να κάνω. Αλλά τελικά τον αγκάλιασα και εγώ.

   -Μην ανησυχείς, όλα αυτά θα τελειώσουν. Θα το δεις, μου είπε και μετά βγήκε από το δωμάτιο.

   -Μακάρι, ψιθύρισα και προσπάθησα να ξαπλώσω.

  Πόσοι άνθρωποι έχουν βρεθεί στη θέση μου; Πόσα άτομα έχουν περάσει ότι περνάω και εγώ τώρα; Ποτέ δεν έδινα σημασία σε όλα αυτά που έλεγαν στις ειδήσεις ή στις ειδοποιήσεις για την εξαφάνιση κάποιου. Όμως, όταν πραγματικά το ζεις, τότε αλλάζεις τελείως γνώμη. Έχω πολλές σκέψεις τώρα που βρίσκομαι εδώ. Έχω λίγο χρόνο για να συζητήσω με τον εαυτό μου.

 Έχω κάνει πολλά λάθη, τα οποία και δεν έχω παραδεχτεί. Έχω πληγωθεί από αρκετά άτομα, αλλά και έχω πληγώσει. Ειδικά όταν ήμουν σε μικρότερη ηλικία, τους απομάκρυνα όλους. Δεν μιλούσα σε κανέναν και όταν το έκανα τελικά, προδόθηκα με τον πιο άσχημο τρόπο. Από τότε δεν λέω τίποτα. Το έχω πάρει το μάθημά μου. Τουλάχιστον αυτό έλεγα. Μέχρι που γνώρισα τον Κλάους.

 Σίγουρα μου κρύβει αρκετά, όμως θέλω πολύ να τον μάθω καλύτερα. Και θέλω να του ανοιχτώ και εγώ. Τον εμπιστεύομαι πολύ και είναι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί. Είναι ακόμα νωρίς για να το πω αυτό το ξέρω, όμως είναι πολύ δυνατά αυτά που αισθάνομαι.