Η Πρόκληση

Η διαφυγή

 Ιζαμπέλα
  4η μέρα. Είναι η 4η μέρα που δεν έχω ακούσει νέα του. Δεν έχω ακούσει τη φωνή του. Δεν τον έχω ακούσει να μου λέει πόσο μ'αγαπάει. Βασικά μου το έχει πει, αλλά είναι πολύ καλύτερος στο να το δείχνει. Τον λατρεύω κάθε μέρα και πιο πολύ. Δεν ξέρω κατά πόσο ακόμα θα αντέξω μακριά του. Κάποιοι θα με πουν τρελή, που ενώ εγώ είμαι φυλακισμένη εδώ μέσα, με ελάχιστο φαγητό και αρκετές μελανιές και γενικά ζω μία κόλαση, αυτός δεν βγαίνει από το μυαλό μου. Αν δεν τον σκεφτώ όμως θα πεθάνω. Είναι ο μόνος που με κρατάει ζωντανή μέσα σε αυτό το χάος. Είναι η αιτία που με κάνει να ανεχτώ τα πάντα. Ότι κάποια στιγμή όλα αυτά θα περάσουν και θα είμαστε πάλι αγκαλιά. Αυτή η σκέψη με παρηγορεί.

  Ακούω βήματα. Ξαπλώνω γρήγορα κάτω και κλείνω τα μάτια μου. Ακούω την πόρτα να ανοίγει και οι μπότες χτυπάνε το πάτωμα δυνατά. Η πόρτα ξανακλείνει και αυτός μπαίνει μέσα, καθώς ακούγεται και ο γυάλινος ήχος των πιάτων. Αφού τα αφήνει δίπλα μου με πλησιάζει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Αρχίζω να τρέμω. Όχι Μπέλα, δεν πρέπει να καταλάβει ότι είσαι ξύπνια. Σε παρακαλώ σταμάτα. Όλα θα πάνε καλά.

   -Μου αρέσει η επίδραση που έχω πάνω σου.

 Ή και όχι.

   -Μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου, ξέρω ότι δεν κοιμάσαι. Εκτός και αν με βλέπεις στον ύπνο σου και τρέμεις τόσο, είπε και άρχισε να γελάει. Νομίζει ότι είναι αστείο; Εγώ δεν το νομίζω και πολύ.

 Εγώ άνοιξα σιγά σιγά τα μάτια μου και τότε το βλέμμα του σοβάρεψε.

   -Λοιπόν, επειδή έχω βαρεθεί μαζί σου, πρέπει επιτέλους να μου πεις τα πάντα.

   -Δεν ξέρω τίποτα, πόσες φορές θα χρειαστεί να σου το πω; τσίριξα.

 Τότε με χαστούκισε.

   -Εμένα δεν θα μου ξανασηκώσεις τη φωνή σου, γιατί το χαστούκι θα είναι το μοναδικό πράγμα στο οποίο θα εύχεσαι να είχα μείνει.

   -Και τώρα.. λέγε.

   -Δεν έχω να πω τίποτα. Αλλά και να ήξερα, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα σου τα έλεγα;

 Αυτά μου τα λόγια δεν βοηθάνε και πολύ την κατάστασή μου, όμως είναι αλήθεια. Με τον πατέρα μου δεν συζητάμε καθόλου για τη δουλειά του, γιατί δεν με ενδιαφέρει. Αλλά με την μητέρα μου συζητάμε τα κυρίως απαραίτητα, τα οποία αφορούν πιο πολύ τη ζωή μου στο κολέγιο. Θεέ μου. Η μητέρα μου. Τι να κάνει τώρα; Η καημένη έχει την αρρώστια της και έχει και εμένα. Θα πρέπει να είναι πολύ χάλια.