''Διαφορετικοί Κόσμοι''

Κεφάλαιο 3

Το πρωί ξυπνάω από την βίαιη εισβολή του ήλιου στο δωμάτιό μου. Γαμώτο μάλλον ξέχασα να κλείσω τα παντζούρια. Παίρνω το κινητό και βλέπω πως έχει κλείσει από μπαταρία. Πόσο πιο στραβά να ξεκινήσει η μέρα?

Σέρνομαι κυριολεκτικά από το κρεβάτι και ψάχνω να βρω τον φορτιστή. Όταν επιτέλους τον βρίσκω τον συνδέω στο κινητό και το ανοίγω. Είναι μόνο εννέα?? Θα ορκιζόμουν ότι είναι περασμένες έντεκα.

Φοράω μια ζακέτα γιατί έχει λίγη ψύχρα και κατεβαίνω κάτω. Οι γονείς μου έχουν ήδη σηκωθεί και παίρνουν τον καφέ τους στην κουζίνα.

" Καλημέρα."

"Καλημέρα μικρή, πως και τόσο νωρίς σήμερα? Σε περίμενα μετά τις δώδεκα!" λέει με μια δόση ειρωνείας ο μπαμπάς.

"Πολύ αστείο μπαμπά. Άλλη  φορά να προειδοποιείς πριν τα αμολήσεις έτσι τα αστεία σου." του λέω και του δίνω ένα φιλί.

" Αλήθεια γιατί ξύπνησες τόσο νωρίς? Κουράστηκες πολύ χθες και δεν κοιμήθηκες πολύ. Τι συμβαίνει, δεν αισθάνεσαι καλά? Θες να φωνάξω έναν γιατρό? Ή μήπως έχεις άγχος για αύριο? Αγάπη μου δεν...." δεν προλαβαίνει να τελειώσει τον μονόλογό της γιατί την διακόπτω.

''Περίμενε καλή μου γυναίκα, με πήρες μονότερμα! Τίποτα δεν έχω, το παντζούρι ξέχασα να κλείσω και με ξύπνησε το φως του ήλιου." λέω προσπαθώντας να συγκρατήσω τα νεύρα μου.

" Εντάξει εντάξει ό,τι πεις. Τέλος πάντων, σήμερα θα πάμε να πάρουμε μερικά έπιπλα για το γραφείο του μπαμπά και για το δωμάτιο των φιλοξενούμενων και μετά θα περάσουμε να πάρουμε αυτά που χρειάζεσαι για αύριο. Με λίγα λόγια σήμερα θα ψωνίζουμε όλη μέρα!" λέει γεμάτη χαρά που κάνουμε το αγαπημένο της σπορ.

"Ναι γι' αυτό φάε και πήγαινε να ετοιμαστείς γιατί δεν θα μας φτάσει η μέρα. Να είσαι έτοιμη μέχρι τις δέκα." λέει ο μπαμπάς

Χωρίς να πω τίποτα άλλο, τρώω τα αγαπημένα μου δημητριακά με σοκολάτα και ανεβαίνω πάνω να ετοιμαστώ. Πλένω τα δόντια μου και το πρόσωπό μου και μετά προσπαθώ να βρω κάτι να φορέσω. Επιλέγω ένα σορτσάκι και μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα και τα αγαπημένα μου μαύρα vans. Επειδή μου έχει περισσέψει αρκετός χρόνος, αποφασίζω να πάρω τις κολλητές μου να τους πω ότι ζω.Πληκτρολογώ τον αριθμό της Ναταλίας και περιμένω. Στο τρίτο χτύπημα το σηκώνει.

"Επιτέλους! Νομίζαμε ότι είχες πάθει κάτι! Ξέρεις πόσες φορές προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί σου? Τι στο καλό σκεφτόσουν, κοντέψαμε να πεθάνουμε από την αγωνία μας!" φωνάζει νευριασμένη

" Συγγνώμη συγγνώμη το ξέρω είμαι απαράδεκτη, αλλά τρέχαμε όλη μέρα χθες και το κινητό δεν το άκουσα καθόλου, το βράδυ είδα τις κλήσεις σας αλλά ήταν πολύ αργά και δεν είχα κουράγιο να σας πάρω." προσπαθώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου

"Καλά καλά συγχωρεμένη. Αλλά να μην επαναληφθεί. Για πες, πως είναι εκεί?"

"Καλά υποθέτω, όχι ότι είδα και πολλά, λίγο τη λίμνη και το κάστρο όπως περνούσαμε. Σήμερα θα πάμε στην αγορά." λέω χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό

"Δεν ακούγεσαι και πολύ χαρούμενη, τι τόσο χάλια είναι?"

"Όχι αντίθετα είναι ωραία, και η γειτονιά και το σπίτι αλλά να, δεν ξέρω κανέναν ρε γαμώτο και έχω φρικάρει, δεν πρόκειται να επιβιώσω χωρίς εσάς." λέω προσπαθώντας να μην βάλω τα κλάματα.

"Ρε, είσαι βλαμμένη? Φυσικά και θα επιβιώσεις χωρίς εμάς, μην ακούω μαλακίες! Και αύριο θα τα πας μια χαρά αρκεί να είσαι ο εαυτός σου, δεν θα ξαναλέμε τα ίδια." λέει για να μου δώσει κουράγιο

"Γαμώτο, γιατί δεν είστε και εσείς εδώ, μου λείπετε πολύ πως θα τα καταφέρω?" δεν μπορώ να συγκρατήσω άλλο τα δάκρυά μου και ξεσπάω σε λυγμούς

" Ε, τι είναι τώρα αυτό, μην με αναγκάσεις να έρθω εκεί, το ξέρεις ότι είμαι ικανή. Και εμάς μας λείπεις αλλά δεν καθόμαστε να κλαίμε σαν πεντάχρονα, σορρυ κιόλας. Δεν θα αλλάξει τίποτα έτσι στο έχω ξαναπεί. Γι' αυτό λοιπόν ρούφα τη μύτη σου, σκούπισε τα μάτια σου και πήγαινε να ταράξεις ολόκληρη την πόλη!"

Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο παρά μόνο γελάω. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να μου φτιάχνει το κέφι γι' αυτό και την αγαπώ.

"Εντάξει ό, τι πεις. Αρκετά με εμένα, εσύ πως πας?" λέω για να αλλάξω θέμα

"Τα ίδια μωρέ, όπως τα ξέρεις. Πλήξη και βαρεμάρα τίποτα καινούριο. Την άλλη την πήρες?"

Πριν προλάβω να απαντήσω με φωνάζει ο μπαμπάς για να φύγουμε.

 "Νάτι μου πρέπει να κλείσω, λυσάξανε οι άλλοι κάτω, τον ξέρεις τον πατέρα μου τώρα. Πες στην άλλη πως θα την πάρω το βράδυ το υπόσχομαι."

"Ντάξει μικρή μου θα της το πω. Καλά να περάσεις και όπως είπαμε έτσι?"

"Ναι ναι ευχαριστώ. Θα τα πούμε πάλι, φιλάκια!"

"Τσάγια!"

Κλείνω το τηλέφωνο και τρέχω στο μπάνιο να δω σε τι κατάσταση βρίσκομαι. Ευτυχώς δεν έχουν πρηστεί τα μάτια μου, μόνο λίγο κόκκινα είναι. Τους ρίχνω νερό και βάζω λίγη μάσκαρα. Παίρνω κινητό και τσάντα και κατεβαίνω γρήγορα κάτω.

"Άντε τι έκανες τόση ώρα?" λέει ο μπαμπάς

" Μίλαγα με την Ναταλία, και από τυπικής απόψεως η ώρα είναι δέκα παρά πέντε, οπότε όχι μόνο δεν άργησα, αλλά κατέβηκα και νωρίτερα!" λέω γεμάτη περηφάνια που σκαρφίστηκα τέτοια απάντηση.

"Καλά καλά μην δαγκώνεις! Άντε πάμε να φύγουμε." λέει και μπαίνουμε όλοι στο αμάξι.

Ελπιζω να σας αρεσε! Μην ξεχνατε να σχολιαζετε και να ψηφιζετε! love you my little babies<3