''Διαφορετικοί Κόσμοι''

Κεφάλαιο 9

Μεριά Στέλιου

Καθόμαστε στον καναπέ και ανοίγω την τηλεόραση. "Τι θες να δούμε?" τη ρωτάω καθώς αλλάζω τα κανάλια. Προσπαθώ να είμαι όσο πιο άνετος μπορώ, αλλά όσο βρίσκομαι κοντά της θέλω να την βάλω κάτω και να γεμίσω το σώμα της με φιλιά.

"Δεν έχω πρόβλημα, βάλε ό,τι θες. Εξάλλου δεν θα κάτσουμε πολύ κάποια στιγμή πρέπει να με γυρίσεις." μου λέει και μου χαμογελάει με αυτό το υπέροχο χαμόγελό της.

Μετά από λίγο βρίσκω μια αστυνομική και την αφήνω. Δεν έχει και τίποτα καλύτερο, ελπίζω μόνο να μην βαρεθεί. Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία στην ταινία, το μυαλό μου έχει κολλήσει σ' εκείνη.Θυμάμαι την πρώτη μέρα που την γνώρισα, τότε που μου έριξε τον καφέ μου πάνω μου. Δεν της μίλησα καθόλου καλά και το μετανιώνω ακόμη, είχα πολλά νεύρα και ξέσπασα πάνω της.

Για μια στιγμή μου περνάει από το μυαλό να της ζητήσω συγνώμη τώρα, αλλά διώχνω αυτήν την σκέψη. Πρέπει να καταλάβει πως δεν είμαι κατάλληλος γι' αυτήν γιατί... γιατί απλά δεν είμαι! Ακόμα και αν προσπαθούσα, στο τέλος θα την πλήγωνα πολύ και δεν το θέλω σε καμία περίπτωση. Δεν είναι για τα δόντια μου, αξίζει κάποιον καλύτερο από μένα, γι' αυτό πρέπει να μείνω μακρυά της με όποιον τρόπο βρω. Ακόμα και αν αυτός ο τρόπος είναι να την κάνω να με μισήσει.

Γυρνάω να της πω να φύγουμε και την βλέπω να κοιμάται όρθια αγκαλιά με το μαξιλάρι. Είναι τόσο όμορφη και γαλήνια όταν κοιμάται, δεν μου πάει η καρδιά να την ξυπνήσω. Σηκώνομαι, παίρνω απαλά το μαξιλάρι με το ένα μου χέρι και με το άλλο την τραβάω προς το μέρος μου, έπειτα τοποθετώ το μαξιλάρι στο μπράτσο του καναπέ και με αργές κινήσεις την βάζω να ξαπλώσει. Της βγάζω και τα παπούτσια για να είναι πιο άνετα και την σκεπάζω με την ζακέτα μου για να μην κρυώσει.

Παίρνω το κινητό της και στέλνω μήνυμα στον πατέρα της πως θα μείνει σε αυτή την Καλλιρρόη επειδή είναι και καλά χάλια, και οι γονείς της λείπουν και δεν θέλει να αναστατώσει την γιαγιά της. Μετά από λίγο απαντάει και λέει να προσέχει. Εκείνη την στιγμή παίρνει τηλέφωνο αυτή η Καλλιρρόη. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς και το σηκώνω.

"Έλα τώρα είδα την κλήση σου, που είσαι σε ψάχνουμε παντού είσαι καλά?" λέει, τώρα θυμήθηκε ότι λείπει μετά από μιάμιση ώρα

"Δεν είμαι η Εβελίνα ο Στέλιος είμαι. Εδώ μαζί μου είναι μην ανησυχείς." λέω κοφτά

"Ποιός Στέλιος? Και τι εννοείς είναι μαζί σου?" λέει δήθεν ανήσυχη