''Διαφορετικοί Κόσμοι''

Κεφάλαιο 1

Πρωτο κεφαλαιο!!! Ειναι η πρωη μου αποπειρα να γραψω μια ιστορια και ελπιζω να μου βγει σε καλο χδδ Ελπιζω να σας αρεσει!

Η ώρα είναι 9:30. Σε λίγο θα έρθουν οι μεταφορείς να πάρουν τα πράγματά μας. Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που συμβαίνει. Δεν θέλω. Τόσα χρόνια, τόσα όμορφα χρόνια, θα ξεγραφτούν μέσα σε μια μέρα. Όλη μου τη ζωή εδώ την πέρασα, όλα μου τα όνειρα εδώ τα έκανα.

Και τώρα να 'μαι, μαζεύω τα τελευταία μου πράγματα, λίγα βιβλία, το λάπτοπ μου και...τι είναι αυτό? Καθώς σκύβω να πάρω την τσάντα του υπολογιστή που είναι κάτω από το κρεβάτι, βλέπω ένα μεγάλο βιβλίο. Ένα γνώριμο βιβλίο.

Το παίρνω στα χέρια μου και αμέσως το αναγνωρίζω. Είναι ένα άλμπουμ. Βασικά όχι ένα οποιοδήποτε άλμπουμ, εδώ μέσα υπάρχει όλη μου η ζωή. Μικρές στιγμές που συμπληρώνουν το νόημα της ύπαρξής μου, πως στο καλό βρέθηκε εδώ κάτω?

Το ανοίγω και αμέσως με κατακλύζουν αμέτρητα συναισθήματα: χαρά, λύπη, νοσταλγία. Όποια φωτογραφία και να κοιτάξω θυμάμαι τις λεπτομέρειες σαν να την τράβηξα χθες. Εκείνη που είμαστε όλοι γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο και ανοίγουμε τα δώρα μας, εκείνη που είμαστε στον Λευκό Πύργο και χαζεύαμε την θάλασσα, εκείνη που είχα πάει για μπάνιο με τις κολλητές μου, την Ναταλία και την Κατερίνα, σε μια από τις ομορφότερες παραλίες τις Θεσσαλονίκης.

Αυτή η μέρα θα μου μείνει αξέχαστη! Είχαμε πάει για πρώτη φορά μόνες για μπάνιο και μας είχαν πάρει στο κατόπι κάτι Κινέζοι γιατί ήθελαν να μας βγάλουν φωτογραφία! Όλα τα 'χαμε, οι φάτσες μας μοστραρισμένες στις γιγαντοοθόνες του Πεκίνου μας έλειπε...

"Εβελίνα!" η φωνή της μαμάς με βγάζει από τις αναμνήσεις μου. "Είσαι έτοιμη?"

"Ναι μαμά, τώρα κατεβαίνω." Βάζω τον υπολογιστή στην θήκη του και το άλμπουμ μαζί με τα βιβλία σε μα τσάντα.

Αυτό ήταν. Έφτασε η ώρα. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο παιδικό μου δωμάτιο και κατεβαίνω κάτω. Ένας κόμπος πιέζει τον λαιμό μου, αλλά δεν τον αφήνω να με νικήσει. Όχι για την ώρα τουλάχιστον.

Το θέαμα που αντικρίζω με τρομάζει. Το σπίτι είναι άδειο, δεν υπάρχει τίποτα που να μαρτυρεί ότι κάποιος έζησε εδώ, μόνο τα σημάδια στην ταπετσαρία από τις εικόνες που υπήρχαν εκεί. Αυτός ο κόμπος ξανακάνει την εμφάνισή του, όμως αυτή την φορά δεν μπορώ να το ελέγξω. Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα, τα πόδια μου δεν με κρατάνε πια. Πέφτω στα γόνατα και προσπαθώ να κρατήσω τον εαυτό μου μακριά από άλλη μα κρίση πανικού.

"Αγάπη μου είσαι...Εβελίνα!" τρέχει κοντά μου και με παίρνει στην αγκαλιά της "Αγάπη μου τι συμβαίνει, πες μου σε παρακαλώ!" μου λέει γεμάτη τρόμο "Εβελίνα για το Θεό πες μου τι συμβαίνει, Δημήτρη έλα..."

"Όχι μαμά είμαι εντάξει, δεν χρειάζεται να ανησυχήσεις τον μπαμπά, απλώς μου έπεσε λίγο βαρύ το όλο θέαμα, αλήθεια!" προσπαθώ να την καθησυχάσω και μάλλον τα καταφέρνω, δείχνει πιο ήρεμη.

"Αγάπη μου με φώναξες? Μίλαγα με τους μεταφορείς και...τι πάθατε?!" λέει ο μπαμπάς και τρέχει προς το μέρος μας ανήσυχος

"Τίποτα, απλώς μας είναι λίγο δύσκολος ο αποχαιρετισμός, μην ανησυχείς." λέει η μαμά προσπαθώντας να κρύψει και εκείνη τα δάκρυά της

"Βρε Εβελίνα μου δεν τα 'παμε? Το ξέρω ότι σου είναι δύσκολο, σε όλους μας είναι, αλλά αφού με στείλανε εκεί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, δεν είναι στο χέρι μου. Θα δεις, με τον καιρό θα συνηθίσεις, θα κάνεις καινούριους φίλους. Τα Γιάννενα είναι μια πανέμορφη πόλη με πολλά μέρει να επισκεφτείς. Και είναι και πιο ανθρώπινη από την Θεσσαλονίκη, θα μπορείς να πηγαίνεις όπου θέλεις χωρίς να ανησυχούμε εγώ και η μητέρα σου. Θα είμαστε καλύτερα εκεί, πίστεψέ με." Από το τόνο της φωνής του καταλαβαίνω πως και ο ίδιος προσπαθεί να πιστέψει αυτά που λέει.

Παρ' όλα αυτά αποφασίζω να μην δώσω συνέχεια στο θέμα. Δεν θέλω να τους πιέζω άλλο, αρκετά πιεσμένοι είναι από μόνοι τους.

"Το ξέρω μπαμπά, το ξέρω ότι προσπαθείτε να κάνετε το καλύτερο για μένα και σας ευχαριστώ. Απλώς είναι ένα δύσκολο βήμα αλλά θα το ξεπεράσω, είμαι σίγουρη." λέω και τους παίρνω μια μεγάλη αγκαλιά. Είμαι πολύ τυχερή που τους έχω.

"Άντε πάμε, έχουμε αργήσει και πρέπει να αδειάσουμε το και το δωμάτιό σου, θα μας πάρει το μεσημέρι!" λέει η μητέρα μου και βγαίνουμε έξω

Οι μεταφορείς βάζουν τα έπιπλά μου στο φορτηγό και το κλείνουν. Ο πατέρας μου ρίχνει μια τελευταία ματιά σε όλο το σπίτι μήπως έχουμε ξεχάσει τίποτα. Μετά από δυο λεπτά βγαίνει κι εκείνος και κλειδώνει το σπίτι. Εγώ και η μητέρα μου είμαστε ήδη στο αμάξι. Έρχεται και εκείνος και βάζει μπροστά.

Γυρίζω το κεφάλι μου και κοιτάω για τελευταία φορά το σπίτι μας. Το φορτηγό ξεκινάει πρώτο και εμείς ακολουθούμε από πίσω. Δεν παίρνω τα μάτια μου από το σπίτι μέχρι τη στιγμή που γίνεται μια μικρή κουκκίδα. Νιώθω ένα κενό μέσα μου. Κάθομαι κανονικά στην θέση μου και βάζω τα ακουστικά να ακούσω μουσική, μήπως και ξεγελάσω λίγο τον πόνο μου. Κοιτάζω από το παράθυρο και αποχαιρετάω για τελευταία φορά την παλιά μου γειτονιά.

Μια καινούρια ζωή ξεκινάει τώρα για μένα.