''Διαφορετικοί Κόσμοι''

Κεφάλαιο 10

Έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που έμεινα στον Στέλιο και δεν τον έχω δει καθόλου, ούτε στο σχολείο έχει πατήσει το πόδι του. Ανησυχώ μήπως έχει πάθει κάτι. Δεν έχω και το τηλέφωνό του να πάρω να μάθω. Από την άλλη ξέρω που μπορεί να είναι, με ποιά δικαιολογία όμως θα πάω? Α ναι θα του επιστρέψω την ζακέτα του! Αυτό είναι!

Σηκώνομαι από το κρεβάτι, βάζω ένα μαύρο κολάν, μα μακριά μπλούζα, το μαύρο μου δερμάτινο μπουφάν και τα adidas μου, βάζω και λίγο άρωμα και κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Καλή μου φαίνομαι. Παίρνω τσάντα, κλειδιά, κινητό και την ζακέτα και κατεβαίνω κάτω. Οι γονείς μου έχουν βγει με κάτι φίλους τους οπότε το σπίτι είναι ελεύθερο. Βγαίνω έξω και παίρνω τον δρόμο για την αποθήκη.

Μετά από περίπου δέκα λεπτά φτάνω στο στενό του. Ακούγεται δυνατά μουσική και αμέσως καταλαβαίνω από που έρχεται. Την ακολουθώ και φτάνω έξω από την αποθήκη. Αναγνωρίζω αμέσως το  τραγούδι, είναι το Polarize των Twenty One Pilots. Όχι ότι τους ξέρω, απλώς είναι γνωστό κομμάτι.

Αποφασίζω να μην χτυπήσω την πόρτα και τους αφήνω να τελειώσουν. Είναι πάρα πολύ καλοί, άραγε τι να παίζει ο Στέλιος? Ή μήπως τραγουδάει? Καλά έτσι και τραγουδάει με το φορείο θα με μαζεύουν απ' τα πατώματα. Κάποια στιγμή σταματάνε και ακούω έναν να λέει " Μια χαρά παιδιά δέκα λεπτά διάλειμμα και συνεχίζουμε." Τέλεια, σειρά μου τώρα.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα, σουλουπώνομαι και λίγο και χτυπάω την πόρτα. Ακούω βήματα αλλά κανείς δεν μου ανοίγει. Μετά από δευτερόλεπτα ακούω κάποιον να μιλάει.

"Μάγκες, είναι έξω μια γκόμενα, έχετε πει τίποτα σε κανέναν?" λέει έντονα

"Όχι ρε μαλάκα, αφού κανείς δεν πρέπει να ξέρει γι' αυτό το μέρος." λέει ένας άλλος "Πως είναι?"

"Καστανόξανθη με μακριά σγουρά μαλλιά, γύρω στο 1,65, καλό μουνάκι φαίνεται. Κρατάει και μια ζακέτα."λέει και αρχίζω να νιώθω άβολα, αισθάνομαι τα μάτια του να με περιεργάζονται

"Α εμμ θα το κανονίσω εγώ." αυτός είναι σίγουρα ο Στέλιος. Γαμώτο μάλλον του δημιούργησα πρόβλημα. Τον ακούω να πλησιάζει και η καρδιά μου χτυπάει όλο και πιο γρήγορα. Ανοίγει την πόρτα και μόλις με αντικρίζει το βλέμμα του σκοτεινιάζει.

"Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ?" λέει νευριασμένος

"Εεε...να... δεν σε είδα στο σχολείο και ήρθα να σου δώσω την ζακέτα σου. Ελπίζω...ελπίζω να μην σου δημιούργησα πρόβλημα." λέω και κοντεύω να λιποθυμήσω. Δεν λέει τίποτα, κοιτάζει πίσω του τους άλλους και μετά βγαίνει έξω κλείνοντας την πόρτα. Δεν το γλιτώνω το βρίσιμο.