''Διαφορετικοί Κόσμοι''

Κεφάλαιο 11

Το πρωί σηκώθηκα με έναν φριχτό πονοκέφαλο. Παίρνω το κινητό και κοιτάζω την ώρα, είναι μόνο 8:30??!! Γαμώτο, πάλι άυπνη έμεινα! Κατεβαίνω κάτω και βλέπω την μαμά καθισμένη στο σαλόνι να χαζεύει τηλεόραση. Ο μπαμπάς μάλλον θα κοιμάται ακόμα.

"Καλημέρα" λέω και της δίνω ένα φιλί

"Καλημέρα! Πως και τόσο νωρίς?" λέει παραξενεμένη

"Έχω έναν απαίσιο πονοκέφαλο, νομίζω πως θα σπάσει το κεφάλι μου!" λέω και βάζω να φάω

"Τα παυσίπονα είναι στο ντουλάπι πάνω απ' την κουζίνα, φάε και πάρε ένα νομίζω σου φτάνει."

Τρώω τα δημητριακά μου και μετά παίρνω το παυσίπονο και κάθομαι μαζί με την μαμά. Στο μυαλό μου έρχεται ο χθεσινός καυγάς τους και μάλλον τώρα είναι η ευκαιρία μου. Τώρα Εβελίνα, τώρα ρώτα!

"Μαμά? Να... να σε ρωτήσω κάτι?" διστάζω λίγο, δεν ξέρω αν πρέπει να δώσω συνέχεια στο θέμα

"Ναι αγάπη μου σε ακούω" λέει και κλείνει την τηλεόραση

"Εμμ... να... πρόκειται για χθες, πρώτη φορά τσακώνεστε έτσι, ανησυχώ! Γιατί δεν μου λέτε τι συμβαίνει?"

"Μάλιστα. Κοίτα, εγώ να σου πω αλλά πραγματικά δεν χρειάζεται να ανησυχείς, μην βασανίζεσαι άδικα!"

"Αχ μην μου λέτε να μην ανησυχώ, ξέρω ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει, αλλιώς δεν θα είχε γίνει αυτός ο σαματάς!" αρχίζω και χάνω την υπομονή μου

"Εντάξει εντάξει θα σου πω" λέει και κρέμομαι απ' τα χείλη της. "Λοιπόν, όταν ήμουν νέα, νομίζω στην ηλικία σου πρέπει να ήμουν, γνώρισα ένα παιδί, ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερός μου, όμορφος, μελαχρινός με υπέροχα πράσινα μάτια. Θυμάμαι έπαιζε σε ένα συγκρότημα, ήταν ο μπασίστας, παρ' όλο που τραγουδούσε καλύτερα απ' τους υπόλοιπους. Η πρώτη φορά που μιλήσαμε ε, δεν ήταν και η καλύτερη. Παραλίγο να με χτυπήσει με το μηχανάκι του! Το βρισίδι που έφαγα εκείνη την ημέρα δεν περιγράφεται! Αν και εκείνος έφταιγε, τέλος πάντων. Μετά από αυτό το περιστατικό συναντηθήκαμε κανά δυο φορές τυχαία, αλλά δεν μιλάγαμε ο ένας στον άλλον. Ώσπου μια μέρα ήρθε και με βρήκε σπίτι μου! Ήμουν μόνη ευτυχώς ή δυστυχώς, οι γονείς μου είχαν πάει σε μα θεία μου που ήταν άρρωστη να την δουν. Όταν άνοιξα την πόρτα, έχασα την γη κάτω απ' τα πόδια μου, δεν ήξερα τι να περιμένω! Με ρώτησε αν θα μπορούσε να μου μιλήσει και του είπα να με περιμένει σε 10 λεπτά στο πάρκο. Δεν ήθελα να δώσω δικαιώματα στην γειτονιά, είχαμε και μια πολύ κουτσομπόλα γειτόνισσα, σίγουρα θα τα έλεγε όλα στους γονείς μου!"