''Διαφορετικοί Κόσμοι''

Κεφαλαιο 15

Στέλιος POV

"Έλα μέσα" μου λέει και μένει έκπληκτη από τα ίδια της τα λογια

"Τι?"  ρωτάω μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που μόλις είπε

"Έλα μέσα, χρειάζεσαι επογοντως έναν καφέ για να ξεμεθυσεις έχεις τα χάλια σου"

"Όχι δεν χρειάζεται θα πάω στην αποθήκη, είμαι μια χαρά εξάλλου" λέω και σηκώνομαι να της το αποδείξω αλλά ο μαλακας παραπαταω συνεχώς

"Ναι το βλέπω. Τώρα ή θα κάνεις αυτό που σου λέω ή θα καλέσω την αστυνομία. Διάλεξε " λέει και για μια στιγμή την πιστεύω

" Δεν θα μπορούσες "λέω και χαμογελάω αυταρεσκα

" Δοκίμασε με" λέει και πάει να φυγει αλλά την πιάνω απ το μπράτσο και την γυρνάω προς το μέρος μου. Εκείνη αμέσως αποτραβιεται και με κοιτάει με ένα δολοφονικό βλεμμα κάνοντας με να σηκώσω τα χέρια μου ψιλά ως ένδειξη παράδοσης

"Καλά καλά θα έρθω" λεω και την ακολουθώ ως την πόρτα.

Βγάζει τα κλειδιά από την τσάντα της και ξεκλειδώνει την πόρτα. Μπαίνουμε μέσα και το θέαμα μου κόβει την ανάσα. Η γκόμενα πρέπει να είναι πολύ φραγκατη, αλλιώς πως γίνεται να συντηρούν οι γονείς της τέτοιο σπίτι. Ασυναίσθητα στο μυαλό μου έρχονται οι δικοί μου γονείς και η κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι, θυμίζοντας μου για άλλη μια φορά πως πρέπει να την κάνω γρήγορα από εκεί μέσα. Ευτυχώς που υπαρχει και η αποθήκη η οποία έχει γίνει δεύτερο σπίτι μου τωρα πια.

Η διάθεση μου πλέον έχει γαμηθει και το μόνο που θέλω είναι να σηκωθώ να φύγω από εδώ μέσα. Τι στον πουτσο θέλω με αυτή την γκόμενα? Είναι ξεκάθαρο πως ανήκει σε άλλο κόσμο με τον οποίο ποτέ μου δεν ήθελα να έχω καμία σχέση. Όλη αυτή η δήθενια και τα φράγκα μου προκαλούν αηδία. Τι σκατα κάνω ακόμα εδώ? Πρέπει να φύγω τώρα.

" Όλα καλά?" ρωτάει η Εβελίνα κοιτώντας με περίεργα

" Ε... ναι απλά πρε-"

" Αντε λοιπόν μπες μέσα τι στέκεσαι στην πόρτα" με διακόπτει πριν καν ολοκληρώσω την πρόταση μου

" Ξέρεις δεν.."

" Δεν θα το ξαναπώ δεύτερη φορά. Αντε!"

Χωρίς να πω κάτι άλλο μπαίνω μέσα κι εκείνη κλείνει την πόρτα πίσω μου. Νιώθω όλο και περισσότερο να εγκαταλείπει ο αέρας τα πνευμόνια μου καθως με οδηγεί στο καθιστικό. Με βάζει να κάτσω σε μια από τις χλιδατες πολυθρόνες και ύστερα κατευθύνεται προς την κουζίνα κατά πάσα πιθανότητα.

" Επιστρέφω αμέσως!" φωνάζει καθώς απομακρυνεται

" Σαν στο σπίτι σου!" της φωνάζω πίσω και είμαι βέβαιος πως αυτή τη στιγμή στριφογυρναει τα μάτια της στο άκουσμα της απάντησης μου.

Κάθομαι καλύτερα στην χλιδατη - κακόγουστη κατά την γνώμη μου- πολυθρόνα και κοιτάω τον χώρο γύρω μου. Παντού υπάρχουν φωτογραφίες της Εβελίνας σε διάφορες ηλικίες μαζί με τους γονείς της. Και φυσικά θα ήταν τραβηγμένες σε διάφορα μέρη του κόσμου. Σηκώνομαι για να δω καλύτερα μια φωτογραφία της Εβελίνας απ όταν ήταν μικρή και το μάτι μου πέφτει πάνω στη φωτογραφία μιας γυναίκας η οποία για κάποιον πουστη λόγο μου φαίνεται γνωστή.

Κατευθύνομαι προς τα εκεί και παίρνω στα χέρια μου την κορνίζα. Παρατηρώ τη γυναίκα σπάζοντας το κεφάλι μου να βρω από που την ξέρω. Μοιάζει απίστευτα πολύ με την Εβελίνα οπότε υποθέτω ότι είναι η μητέρα της στα νιάτα της. Ακόμα δεν μπορώ όμως να βρω από που την ξέρω. Κοιτάω την διπλανή φωτογραφία και σκαλωνω. Αυτομάτως νιώθω το σώμα μου να παραλύει και η κορνίζα που κρατούσα πεφτει τώρα από τα χέρια μου.
Όχι δεν μπορεί..
Δεν είναι δυνατόν..

Χελο ιτσ μι
Χρόνια και ζαμάνια καλέ μετά από δεν ξέρω κι εγώ πόσο καιρό ανέβασα κεφάλαιο
Ελπίζω να είστε καλά και να περνάτε υπέροχα
Εσείς τώρα ξέρετε τι να κάνετε αστεράκι σχόλιο και τα σχετικά
Σι γιου στο επόμενο κεφάλαιο φιλάκια πολλαα❤️