''Διαφορετικοί Κόσμοι''

Κεφάλαιο 5

Το ξυπνητήρι μου χτυπάει επίμονα στις εφτά υπενθυμίζοντάς μου πως σήμερα έρχεται το τέλος μου. Το κλείνω απρόθυμα και κοιτάω τις ειδοποιήσεις μου. Μετά από δέκα λεπτά σηκώνομαι αγκομαχώντας και κατεβαίνω κάτω για να πάρω το πρωινό μου. Οι γονείς μου έχουν ήδη σηκωθεί και πίνουν τον καφέ τους.

"Καλημέρα"

"Καλημέρα αγάπη μου, είσαι έτοιμη για σήμερα?" ρωτάει ο μπαμπάς καθώς διαβάζει την εφημερίδα του

"Εμ ναι μάλλον" απαντάω

Βάζω τα αγαπημένα μου δημητριακά και κάθομαι μαζί τους.

"Θα πάνε όλα καλά, θα δεις. Στην αρχή θα σου είναι δύσκολα αλλά μετά θα προσαρμοστείς είμαι σίγουρη." μου λέει η μαμά και μου δίνει ένα φιλί

"Το ξέρω μαμά, κάποια στιγμή θα συνηθίσω, μέχρι τότε είναι το θέμα." προσπαθώ να μην ακούγομαι απαισιόδοξη αλλά δεν μπορώ

"Εσύ κοίτα να είσαι ο εαυτός σου, και με τον καιρό όλοι θα θέλουν να σε κάνουν παρέα, στο εγγυώμαι." λέει ο μπαμπάς

Τελειώνω το πρωινό μου και ανεβαίνω πάνω. Πλένομαι, βάζω το αγαπημένο μου ψηλόμεσο τζιν, μια άσπρη τιραντέ μπλούζα που τονίζει το μαύρισμά μου και τα αγαπημένα μου μαύρα vans. Αφήνω τα μακριά σγουρά μαλλιά μου όπως είναι και βάζω λίγο άρωμα. Παίρνω κινητό, τσάντα και γυαλιά και κατεβαίνω κάτω. Έχω είκοσι λεπτά μέχρι να φύγουμε γι' αυτό στέλνω στην Ναταλία και την Κατερίνα για να με εμψυχώσουν και αυτές με τη σειρά τους.

Κατεβαίνει και η μαμά και βγαίνει έξω, χαιρετάω τον μπαμπά που μου λέει για μια ακόμη φορά πως όλα θα πάνε καλά και μπαίνω στο αμάξι. Μετά από δυο λεπτά φτάνουμε στο σχολείο. Είναι νωρίς ακόμα για τον αγιασμό, παρ' όλα αυτά έχουν μαζευτεί αρκετά παιδιά.

"Καλή αρχή αγάπη μου, όλα θα πάνε καλά!" μου λέει και μου προσφέρει ένα ζεστό χαμόγελο

Τη φιλάω και κατεβαίνω από το αμάξι. Παίρνω μα βαθιά ανάσα και μπαίνω στην αυλή. Νιώθω εκατομμύρια μάτια να με καρφώνουν αλλά δε δίνω σημασία. Προχωράω και βρίσκω ένα άδειο πεζούλι. Κάθομαι και στέλνω στα κορίτσια τις πρώτες μου εντυπώσεις. 

Δεν τους έχω πει ακόμα για το χθεσινό σκηνικό, και δεν ξέρω αν θα το κάνω. Εξάλλου δεν έχει καμιά σημασία τώρα πια. Προσπαθώ να απομακρύνω για άλλη μια φορά την εικόνα των πανέμορφων ματιών του από το μυαλό μου, αλλά δεν τα καταφέρνω. Μου έχουν κάνει μεγάλη ζημιά τελικά.