Mate (Voltooid)

Hoofdstuk 1:

Pov Lizzy:

"Hoelang is het nog tegen dat we er eindelijk zijn?"

"Hoelang duurt het nog tegen dat je zal stoppen met zagen!"

"Als we er zijn dan zal ik pas stoppen!" roep ik boos terug naar mijn zus Christine die haar muziek in haar oren steekt om mijn stem niet meer te horen.

Misschien zou je denken dat als je een oudere zus hebt die juist naar jou kijkt en je niet irriteert, maar beschermd tegen dingen wel dat is niet zo en ik denk soms hoe ouder we worden hoe erger het word.

Christine is mijn oudere zus die 4 jaar ouder is dan mij en is juist afgestudeerd aan de universiteit dus moest ze van mijn ouders nog eens mee gaan op reis voor het voor haar gedaan was mee te gaan op onze reizen naar altijd het zelfde vakantie huisje in de bossen, maar alleen ik ben dan ook de enige die het hier echt naar zijn zin heeft.

Dan heb ik ook nog mijn jongere zus Marie die 7 jaar jonger dan mij is. Natuurlijk zitten er grote leeftijden tussen ons wat onze connectie met elkaar nog slechter maakt dan anders.

Zelf heb ik nooit echt een goede band gehad met mijn jongere zus of oudere zus, maar wel met mijn oudere broer Emmett. Hij was 6 jaar ouder dan mij, maar ons kon je niet uit elkaar houden want we waren als magneten die terug naar elkaar vlogen. Jammer genoeg toen ik 12 was is hij dood gegaan in een auto ongeluk toen hij van de hoge school reed en ons eens weer wilde komen bezoeken.

In tussen tijd is het nu al 5 jaar geleden dat het ongeval gebeurd is en ben ik al bijna een volwassen vrouw geworden. Elke dag is steeds een dag die me laat herinneren hoe erg het is om het verloren te hebben aan de dood. Een zwart gat dat geopend is geweest toen ik het nieuws te horen kreeg op school, die nooit meer zal toe gaan ook al zou ik iemand vinden die dat weer terug toe naait zal je altijd littekens zien en vooral bij mij en niet bij de rest van het gezin zal de wonde nooit volledig toe gaan.

"Zijn we er al?" vraag ik weer na vijf minuten alleen had ik geen 5 minuten zitten denken, maar 20 minuten dus waren we al aan gekomen.

"Ja we zijn er!" met een zucht stapt mijn vader de auto uit eindelijk op gelucht te zijn van mijn gezaag af te komen.

"Ik zou, maar snel naar je kamer rennen zodat niemand anders hem kan claimen." Fluistert mijn moeder in mijn oor zodat mijn zussen het niet kunnen horen.

Altijd mogen we kamers kiezen behalve die van onze ouders want dat blijft altijd hun kamer dus hebben we dan nog 3 andere kamers die overblijven waaronder de kamer die het grootst is, de mooiste, die uitkijkt op de tuin naar het bos toe en die kamer is ook de enige kamer met een kleine inloopkast erbij.

Snel pak ik stiekem mijn koffers uit de koffer terwijl mijn twee zussen nog ruziën om als eerste de kamer te claimen, maar jammer genoeg voor hen ben ik ze voor, zoals altijd.

"CLAIM!" roep ik door het huis en het raam die ik open heb gezet zodat ze me gingen horen. In een paar seconden tijd dat Marie en Christine hun koffers uitladen de trap oprennen naar mijn kamer heb ik al een paar dingen in de kamer rond gelegd voor te tonen dat ik ze zeker voor was en niet meer kan veranderen.

Het eerste van al die dingen als ik ze uit laad dan is het de foto van Emmett en ik waar ik hand in hand stap in het bos die eens getrokken is geweest door iemand die we tegenkwamen want onze ouders hadden niet graag dat we alleen het bos in kropen zonder dat ze het wisten en dan mochten we nog niet eens 5 meter dan de rand we gaan in het bos.

"NEE!"

"ALWEER DAT IS ONFAIR!" roept Marie als een kleinkind wat ze ook is, die begint te trappelen met haar armen en benen voor te tonen dat ze boos is.

"Jij krijgt bijna altijd deze kamer! Je moet eens leren delen dat wij er ook in mogen!"

"Ik deel hem al met Emmett!" roep ik woedend want alles deelde ik met hem nu nog steeds ook al is hij hier niet meer. Met die woede van de gedachte aan hem ram ik de deur toe voor hun neuzen.

Als iemand begint over Emmett begin ik in tranen uit te barsten want hij was niet alleen mijn broer maar ook mijn enige beste vriend behalve mijn twee wolven vrienden in het bos want op school kon ik met niemand overeen komen dus was ik altijd alleen, maar Emmett redde me altijd en nam me mee naar zijn vrienden of hij bleef zelf een hele speeltijd bij mij zodat ik niet alleen was, maar nu hij weg is voel ik me nog meer alleen dan anders.

"Lieverd ben je daar nog?" vraagt mijn moeder die aan de deur staat te wachten.

"Nog steeds levend en alleen!"

"Mag ik binnen komen?"

"Tuurlijk als niemand anders mee komt!" krakend gluurt het hoofd van mijn lieve moeder langs het deurgat zoekend achter haar huilende dochter.

"Zij ze weer begonnen?"

"Altijd om me te breken!"

"Dat is niet waar!" ze komt naast me op bed zitten en wiegt me in haar armen heen en weer.

"Zij hebben gewoon een andere manier van hun liefde te tonen aan je! Later zul je het misschien nog verstaan!"

"Nooit! Dan ben ik allang weg van hier, naar de bossen mijn eigen leven gaan leven!"

"Kom je mij en je vader dan nog bezoeken?"

"Jou zeker, maar van papa weet ik het nog niet zeker!"

"Wel je bent altijd welkom hier!" met een tedere kus op mijn voorhoofd sluit ze ons gesprek af.

Het leukste aan mijn moeder is dat ze me altijd beschermd en verstaat zoals niemand anders bijna doet behalve Emmett dan. In tijden van nood stond zij aan mijn zijde ook toen mijn vader boos op me kwam omdat ik boos op hem kwam of per ongeluk iets brak dat niet eens mijn schuld was, maar soms wel.

"Mag ik verder uit pakken?"

"Als je me nodig hebt, ik ben beneden of in de andere kamer!"

Nu kon ik ten minste in alle rust en stilte weg glippen uit mijn kamer richting het bos naar mijn vrienden. Zo rap als mijn benen en voeten kunnen rennen ontsnap ik van ons hel huis en loop naar de beroemde plek van ik en mijn vrienden.

"Rachel, Roy waar zijn jullie, ik ben er weer?"

"Rachel, Roy!" roep ik nog eens als ze niet komen. Nog steeds hoor ik geen stemmen of geluid van de bosjes komen dus zit er maar één manier op luid fluiten. Met beiden vingers in mijn mond fluit ik door het bos en al snel hoor ik geritsel van twee vrienden die komen aan rennen alleen remmen ze niet af en springen ze op me terwijl ze mijn hele gezicht onder likken.

"Je bent er weer!"

"Eindelijk! Dat duurde lang!"

"Ik weet het, waarom hé?" lach ik want onze humor is altijd heel laag geweest, maar daar konden we altijd mee lachen dat was het leukste van allemaal.

Rachel en Roy zijn mijn beste wolven vrienden wat ze zijn beiden echte wolven die in deze bossen wonen. Gelukkig voor mij heb ik ze ontmoet en zijn we beste vrienden gekomen zo en ook omdat ik met ze kan praten en ze versta maakt het nog makkelijker dan anders want hoe vaak kun je zeggen dat je echte wolven vrienden hebt die je kunt verstaan.

Dit was weer het eerste hoofdstuk van een weerwolf verhaal dat ik maak:) Hopelijk lees je zeker verder want dat zou ik graag hebben;) Terwijl voor iedereen die mijn vorige verhaal van weerwolven leest sorry dat ik niet update, maar ik was bezig met dit en nog andere boeken bezig en ik weet niet, maar ik heb niet echt meer zin om nu even verder te doen met dat boek dus sorry nogmaals:/

Bedankt om gewoon ook al mijn boek te lezen dat doet me goed aan iedereen die dit leest;)

Frenegoli loves you <3