Mate (Voltooid)

hoofdstuk 7:

Pov Lizzy:

Vanaf het moment dat ik het zei tegen Dean, de woorden die uit mijn mond kwamen de seconde ik wist dat er niets ging van komen, maar ik moest even weg zijn van hem en alles om rust te nemen van dit.

Ik kon mezelf niet eens op bed laten ploffen doordat ik gewoon even alles traag aan moest doen. Langzaam zak ik door mijn knieën om me op bed ze zetten.

Het éne moment voelt mijn hoofd aan alsof het gaat ontploffen van alle vragen, gevoelens die door me heen stromen naar mijn hersenen toe. Het andere moment is mijn hoofd zo leeg als ik me kan voelen.

Niets raakt me, maar niets van verdriet of angst gaat door me. Een deur die geopend is naar de stilte die ik zocht, alleen nu pas weet ik en voel ik dat de stilt die je soms zoekt in drukke dagen niet het gene is waar je hart echt naar verlangd.

Geen tranen die over mijn wangen rollen en knappen op de houten vloer.

Geen angst die als een beving door mijn aders trilt voor de dingen die ik daarnet nog bedacht dat mijn vader kon doen tegen mijn moeder.

Geen woede die raast als een kogel door je lichaam die alles in vlammen zet voor alles af te breken.

Niets is het gene wat ik nu kan omschrijven wat er in me op gaat. Een leegte die niet weet wat te doen, maar de shock die je zou moeten krijgen of denkt dat je hebt doordat je niets van gevoelens toont is er ook niet alsof alles van het helse vuur van vlammen die door mijn lichaam gierde geblust is met ijs dat niet meer opgewarmd kan worden.

Wachtend op niets laat ik me op bed vallen en staar naar het licht bruine plafond die ook van hout is gemaakt.

Verder geraak ik niet in het staar wedstrijdje met niemand in het bijzonder als een geklop me laat verliezen van niemand.

"Hey ik hoorden van Dean wat er gebeurt is en ik wilde eens komen kijken hoe het met je gaat?" de snuit van Rachel doet me wat opklaren want ze heeft altijd al mijn beste vriendin voor me geweest die me echt goed kende samen met een paar andere mensen.

"Best denk ik." Schouder op halend gebaar ik naar haar dat ze naast me mag komen zitten.

"Wat is er wel?"

"Eerlijk? Zelf heb ik geen idee want ik ben gewoon leeg en stil dat zijn de enige twee woorden dat ik nu van mezelf kan omschrijven."

"Ik snap het wel, mijn nicht heeft haar mate verloren en had heel hetzelfde. Geen gevoel kwam er uit haar gezicht alleen de leegte die ze voelde en kon tonen anders was ze zo stil als een lijk. Je weet dat je altijd gewoon je gevoelens kan aan schakelen, je moet gewoon de schakelaar vinden, terwijl het is niet erg om dingen te voelen want zo weet je dat je leeft en niet vast zit!"

"Echt?"

"Als je een robot bent en niets voelt, gewoon doet zonder denken wat ben je dan? Voelen is iets dat bij ons hoort, het is iets dat bij de mens hoort en wat je ook als mens maakt want is geen groter cadeau dan voelen?"

"Laat me daar, maar even over denken, maar echt bedankt dat je me steunt! Je weet altijd wel het goede te zeggen tegen mij als ik eens diep zit."

Zonder dat ze er verder op door gaat geeft ze me nog eens een kopje tegen mijn arm en springt dan sierlijk van het bed terwijl ze de deur uit loopt en de deur toe doet.

Altijd heb ik haar bewonderd ook al is ze een wolf voor mijn voelt ze als mijn zus aan waar ik altijd naar op kijk.

Ik laat me terug op bed vallen en draai me om zodat mijn rug naar de muur gericht is zodat iedereen weet dat ik even alleen wil zijn zonder gestoord te worden.

Helemaal niet de bedoeling om van alle rust te hebben in de wereld om dan in slaap te vallen. Gelukkig was dat wel goed om even af te koelen van alles om over mijn rug te laten stromen of dat was toch dat ik dacht.

Toen ik wakker kwam voelde alles dat weg was weer terug komen in een storm vlaag. Snel sta ik op en ren naar het balkon voor een frisse neus te halen die mijn hoofd weer doet opklaren.

Terwijl ik mijn handen langzaam naar mijn armen breng om mezelf te omhelzen zodat ik niet uit één val voel ik mijn ogen glanzen van de tranen die eindelijk zijn komen opdagen alsof je een lange tijd iets gemist hebt dat je echt leuk vond of deugt doet en terug vind waardoor alles weer opklaart net als wolken voor de zon.

Zonder dat ik geluisterd heb met mijn oren is een onbekende persoon de kamer binnen gekomen richting mij.

In de schaduw van het maanlicht en balkon zie ik dat de persoon zijn armen uitstrekt naar mij om me te omhelzen of iets anders.

In een seconde draai ik me geschrokken om om de beweging die de persoon ging maken niet zou kunnen doen als ik het gebroken gezicht van Dean achter me zie staan.

"Ik hoorde je huilen dus kwam ik kijken of alles goed was?"

"Wel ik denk dat je het kunt raden!" probeer ik zo normaal mogelijk te zeggen met mijn handen die snel mijn ogen proberen droog te vegen.

"Hé, je mag huilen als je dat weet. Rachel vertelde me het dus ik ben hier om je op te vangen en je uit de put te krijgen!"

"Ik en mijn hersenen weten niet hoe we dit moeten opvangen en verwerken want ik heb nog, maar één keer iets echt ergs mee gemaakt en dat was met Emmett!" uit het niets stapt hij naar me en omhelst me waardoor ik meer de drang krijg om alles er uit te laten wat ik ook doe.

Zolang mijn tranen bleven stromen hield Dean me vast en sust te me. Soms dacht ik dat ik bijna zijn pyjama shirt zou scheuren doordat ik het zo knellend in mijn hand vast had.

"Wil je bij me slapen?" zonder hem weet ik dat ik de nacht niet zou overleven.

Misschien hebben we nog nooit bij elkaar geslapen we kennen elkaar nu beter dus weet ik dat ik hem kan vertrouwen in tijden zoals dit en het is misschien beter om eens wat verder te gaan in deze relatie.

"Als jij dat vraagt dan doe ik dat heel graag!"

"Zorg, maar dat ik dat niet tegen je ga gebruiken!"

"Daar is de persoon die ik weer ken en de lach die ik zo gemist heb!" zijn tedere lach en handen rond me zorgen ervoor dat een kleine lach die voor het eerste mijn ogen wel weer bereikt over mijn gezicht sprankelt.

Hij pakt me vast als een kleine baby, wat ik me nu ook voel, legt hij me op bed waar hij recht naast me komt liggen.

Heel langzaam verleg ik me dichter naast hem zodat zijn lichaam een soort cocon rond die van mijn maakt waardoor zijn handen rond mijn lichaam verwikkeld liggen en eindelijk mijn lichaam de slaap kan krijgen die het verdiend.