(dagelijkse update!)
Als Lizzy naar haar vakantiehuisje gaat weten haar ouders niet dat ze twee beste vrienden daar heeft die ze in het bos altijd ontmoet. Wat haar ouders niet weten is dat haar twee beste vrienden wolven zijn.
Op een avond kruipt...
Alsof door mijn geroep alles van geluiden langzaam op gehouden is, iedere wolf komt langzaam in een grote brede cirkel rond ik en mijn moeders lijk staan zo willen ze aan tonen dat ze me de ruimte geven om te rouwen, maar dan begint één van ben die ik herken als de wolf van Hailey te huilen.
Langzaam aan doet iedere wolf mee tot je alleen nog maar gehuil kunt horen door heel het bos zodat de roedel ook weet dat er iemand gevallen is.
Een andere zwarte wolf die uitsteekt tussen de rest komt aan rennen met een bange snuit, maar als de Dean ziet dat ik niet dood ben zijn snuit wat meer optrekt, maar niet tot een glimlach want als hij ziet dat ik mijn moeder in mijn armen hou en ze niet meer beweegt.
Hij verandert terug naar zichzelf en komt naast me staan waar hij langzaam zich door zijn knieën werkt. Zijn hand gaat naar mijn schouder en eerst schud ik hem weg, maar de tweede keer dat hij zijn hand op mij schouder legt laat ik hem gewoon liggen.
Zijn andere hand legt hij op mijn hand die mijn moeder vast heeft. Heel langzaam laat ik mijn moeder los zodat haar hele lichaam op de grond ligt.
Hij duwt mijn lichaam tegen dat van hem zodat iedereen alleen mijn rug kan zien en mijn gezicht niet die onder de tranen, vuil en bloed zit van mijn moeder.
"Ik heb je." fluistert Dean in mijn oor als hij langzaam mijn haar plat strijkt om me te sussen, maar op dit moment kan niets me sussen zelfs niet eens mijn eigen mate.
Meestal staat te tijd stil als je huilt, maar bij mij niet ik wist en kon inschatten hoe lang ik wel niet op dezelfde positie heb gezeten tegen Dean bij mijn moeders lijk.
Na ongeveer meer dan een kwartier lang ben ik terug gewoon gaan zitten op nog voor de laatste keer te kijken naar mijn moeder die door mijn ogen nu vredig ligt te slapen ergens waar ze op haar gemak kan zijn en ver weg van mijn vader.
Met een trillende hand sluit ik haar ogen waardoor het meer lijkt alsof mijn fantasie tot leven was gekomen, maar dat is gewoon een uitweg om de realiteit te ontsnappen.
Nu komt het moment waarop mijn verdriet omslaat naar een vlammende woede die niet te sussen is met water of ijs alleen wraak kan het goed maken.
Ik kijk naar mijn benen waar de pijl nog steeds in zit, maar door het hele gebeuren merk je er weinig van op.
Doordat mijn hersenen zo gericht zijn op woede moet ik een deel ervan uitwerken op iets anders wat mijn been is met de pijl erdoor.
Met alle wilskracht en doorzettingsvermogen dat in me zit breek ik de pijl punt wat en gil over mijn lippen laat gaan en een verzorgde Dean naast me laat zitten.
"Wacht! in het roedelziekenhuis kunnen ze het daar met verdoving doen!"
Met beiden handen trek ik de pijl uit mijn been wat me meer weer laat gillen van het bot dat doorboort is.
"Verdoving is voor poesies!" fluister ik met woedende stem bij en probeer recht te staan terwijl ik Dean als steuntje gebruik.
Dean verandert weer en geeft nog snel order door dat ze mijn moeder naar het crematorium moeten brengen om haar dan een waardig vaarwel te geven.
In plaats van naar het roedelziekenhuis te gaan wat ik had verwacht van Dean rent hij naar ons huis toe.
"Eindelijk luister je eens naar mij!" probeer ik zo glimlachend te zeggen, maar zelfs mijn mondhoeken kunnen niet eens 2 millimeter naar boven gaan.
"Ik ga je zelf verzorgen want ik ken je al te goed om weg te gaan als we bij het roedelziekenhuis aan komen."
"Laat me eerst een douche nemen." met die woorden stap ik naar boven richting mijn kamer waar ik verse kleren neem om het bloed van mijn moeder niet meer aan me te hebben net als aan mijn handen.
Onder de douche kan ik mijn hoofd even helder maken en het bloed weg spoelen met de geur van me te kunnen af zetten.
Achter dat ik bijna een uur in de douche heb gestaan stap ik er weer fris en fruitig uit en doe als eerste andere kleren aan en veel parfum zodat je zeker 100% de geur van bloed neit meer kan ruiken.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Nergens in mijn hele kleerkast kon ik een gewone rok en trui vinden dus moest ik wel een kleedje aan doen, maar dat was misschien het beste zodat iedereen kon denken dat ik beter was en met niets zat terwijl ik kon jagen op de moordenaar van mijn moeder, de man die geen naam meer heeft, verloren in een slacht partij.
Eenmaal beneden aan gekomen val ik in de zetel van te veel zeer aan mijn benen door het huis te stappen en op dat been kracht moeten gebruiken om te lopen en spieren die aanspannen en te veel pijn geven.
"Laat ik nu eerste even kijken naar je been!" mijn been leg ik heel voorzichtig op zijn benen.
Direct begint hij het te verzorgen met dingen die soms nog nooit gezien heb.
"Ik wist niet dat je zo veel kende ban verpleging?"
"Iedere weerwolf heeft nog een mensen kant en ik was altijd al geïnteresseerd in mensen helpen en verzorgen dus het is ook handig als Alpha om je roedel te kunnen helpen."
"Ik weet wat je wilt doen en het zal niet lukken alleen meer verwondingen in je beeldschone lichaam!"
"Ze moeten weten wat ze gedaan hebben en ik wil wraak nemen op mijn vader en hem even veel pijn laten lijden zodat hij het weet en voelt!"
"Wat wil je dan doen met hem?"
"Als ik zou kunnen dan zou ik beetje bij beetje zijn vel kunnen afscheuren zoals hij doet bij weerwolven en hem op het laatste randje van pijn en dood veranderen in een weerwolf en dezelfde dingen doen bij hem als hij doet bij andere weerwolven en hem dan een zilveren kogel dicht bij het hart doen zodat hij een langzame dood krijgt!"
"Dat kun je niet maken ook al is het je vader! Zoiets had ik echt niet van je verwacht en tolereer ik hier niet!" zegt hij nu met een woedende stem, maar je hoort heel goed dat hij teleurgesteld is ook aan zijn gezicht is het af te lezen.
"Zoals ik al zij ik veranderde toen ik brak toen Emmett dood ging wel nu zie je dat ik verander en daar kun je niets aan doen alleen zorgen dat ik het kan doen en dan heel misschien zal ik weer een beetje gewoon komen, maar één ding staat vast ik zal nooit meer de oude zijn." zeg ik eerlijk tegen hem en stap dan weg naar mijn kamer waar ik eens goed zal deken waar ik kan beginnen met zoeken achter mijn vader.
