Ben bugün anlaşılamıyordum.
Ben bugün yapayalnızdım.
Ben bugün biraz Vera gibiydim, biraz da Milena gibi...
Ben bugün yedek plandım.
Sabah demlenmiş çayın suyu gibi...
Küçükken hayaller kurardım, büyük-küçük... Bazıları ütopik hayaller olsa da düşüncesi bile beni mutlu ederdi. Hayal kurmanın tadını bir kere alınca bir daha bırakamazsınız ya, öyle olurdu. Yastığa başımı koyduğum anda hayal kurmaya başlar, saatlerce, uykuya dalana dek hayal kurardım. Hayallerim pamuk şekeriydi benim için. Her ne kadar bitiremesem de her görüşte aldığım, midemi bulandırsa da yemekten vazgeçemediğim...
Sonra büyüdüm. Büyüyünce o pamuk şekeri tadındaki hayallerin aslında ardından zehirli hayal kırıklığını sürüklediğini öğrendim acı da olsa. Önce zehirli olduğunu anlayamadım. Anladığımda ise düşündüğüm tek şey zararlı pamuk şekerden korumaya çalışan annemin neden beni hayal kırıklıklarımdan korumadığı oldu.
Herkes bana uyumaya çalışırken hayal kurmam gerektiğini söylemişti ama kimse peşinden getirdiği hayal kırıklığından bahsetmemişti. Hiçbir zaman Külkedisi olamayacaktım, sihirli güçlerim olmayacaktı ve en önemlisi de günün birinde büyüyecektim.
Uzun bir süre hayal kurmadım. Çünkü hayal kurmayınca hayal kırıklığı isimli bir arkadaşınız da olmuyordu. Kendimi hayal kurmamaya öyle odaklamıştım ki hayal ettiğim şeyin gerçekleşmeyeceğini düşünüyordum artık. "Olmasını istediğin şeyin hayalini kurma ki olsun."
Ben evreni kandırmaya çalışıp hayal kırıklıklarımdan kaçarken daha fazla saklanamadan o gittikçe büyüyen hayal kırıklığı bulutum kafama silahını dayadı. Tam tetiği çekecekken kırıklıklarımdan yansımamı gördüm. Hayal kırıklıklarım bendim. O silahı kendi kafama ben dayamıştım. Hayallerimde boğmuştum kendimi. Ben yapmıştım. Ben... Gözlerimi yumdum ve kendime hâkim olamayıp tetiği çektim. Artık ruhum ölüydü.
^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
