Clarice (book I)

chapter 8

Chapter 8

De rit verliep in stilte. Ik was dan ook meer dan opgelucht toen de auto stopte en Ryan en ik uitstapte.

"Onthou, Clarice. Zeg geen woord, blijf zo veel als mogelijk is bij die vriend van mij uit de buurt, maar blijf wel in mijn zicht" spreekt Ryan mij streng toe. Zijn toon bevalt me niet, hij klinkt als een vader die zijn dochter streng aan het toespreken is dat ze voor haar zestiende geen vriendje mag.

Hij stapt het café binnen. Een benauwde vochtige alcohol lucht overspoeld me. Ik doe de grootste moeite overeind te blijven staan en niet te bezwijken onder de geur waar je zo wat in één opslag dronken van word.

Ryan lijkt er geen moeite mee te hebben en stapt gelijk op een donker, scheef zittend persoon aan de bar af. Voor de persoon houdt hij halt en klopt de jongen op de schouder.

De haren van de jongen zijn zo zwart en glanzen zo hevig onder de zwakke lampen van de bar dat ik bijna zou denken dat het kraaienveren waren. Hij draait zich om en gelijk gieren er een miljoen rillingen door mijn ruggengraat. Zijn twee doffe bruine ogen boren zich in de mijne.

Ik herken de jongen. Hij is die jongen die gisteren in deze zelfde bar opmerkingen begon te maken over 'hoe lekker ik ruik'.

"Ryan, leuk jou weer te zien" De woorden zijn aan Ryan gericht alleen zijn glazige ogen zijn alleen op mij gericht. "En wie is deze jongedame die je hebt meegenomen?"
Hij is duidelijk niet helemaal nuchter.

Ryan haalt alleen zijn schouders op en schuift aan naast hem. "Borracho, rustig aan maat. Dat is gewoon iemand die ik gebruik als lopende bloedbank. Let maar niet op haar" hij besteld een glas drank en schuift het in één keer naar binnen.

"Nee, Ryan. Ik wil die vriendin van jou wel ontmoeten" De jongen glimlacht onheilspellend en steekt zijn hand uit. "Ik ben Jack, schoonheid"

Jack? Ryan noemde hem net toch Borracho? Ik weiger zijn hand te schudden en blijf strak voor me uit staren. Biddend dat iemand me alsjeblieft van deze creep afhelpt. Zijn bijzijn bezorgt me onprettige rillingen over mijn hele lichaam. Verontwaardigd kijkt Jack -of Borracho- Ryan aan, "Nou ze is niet echt beleeft vind je niet, Ryan?"

"Laten we gewoon ter zake komen" Ryans geïrriteerde toon laat Jack zijn blik van me afrukken.

De spanning is om te snijden sinds de plotselinge stemwisseling van Ryan. Jack kijkt vooral woedend maar door de hoeveelheid drank die hij binnen heeft gewerkt lijkt het meer op het gezicht dat iemand trekt wanneer diegene iets zuurs heeft gegeten.

Ryan draait zich naar mij om. "Ga maar daar zitten" hij wijst naar een lege tafel in de hoek van het café.

Ver van de uitgang. Als ik weg zou gaan, dan zou ik eerst langs Ryan en die vriend van hem moeten gaan. Over mijn lijk.

Ik knik braaf en loop naar de tafel. Ik ben allang blij dat ik uit deze vreselijk ongemakkelijke situatie ontsnapt ben. Mijn ogen volgen elke beweging die de jongens maken. Het meeste van de tijd praten ze maar op een gegeven moment lijken ze daar klaar mee te zijn en gaan ze aan de drank. Ze gieten het ene glaasje na de andere naar binnen.

Ik vrees dat Ryan ons niet meer naar huis kan gaan rijden.

"Wil je wat drinken?"

Geschrokken kijk ik op. Een lange slanke serveerster staat met een bestel apparaatje in haar hand me verveeld aan te staren. "Uhmm, nee dankje" antwoord ik zo vriendelijk mogelijk.

Haar geëpileerde wenkbrauwen schieten de lucht in en haar knalrood gestifte lippen maken een paar bewegingen die ik alleen kan registreren als gemompel. "Oke dan" Een zoete glimlach verschijnt op haar sierlijke gezicht als ze in de richting van Ryan en die Denzel stapt. Voordat ze hun aanspreekt doet ze haar lange bruine krullen even goed.

Verveeld sla ik mijn armen over elkaar heen. Waarom moet de wereld toch zo oneerlijk zijn? Ik verveel me kapot. Ik speel de conversatie van net nog eens in mijn hoofd af. Jack heeft iets angstaanjagends over zich. De schaduwen die als een sluier over zijn ogen vallen, bijna net zoals als bij Ryan.

Mijn ogen glijden nog eens over het café heen. De mogelijkheid om te ontsnappen is klein. Bij elke weg naar de deur moet je langs de bar waar de twee jongens nog steeds het ene glas na de andere naar binnen gieten terwijl ze blijkbaar hele interessante nieuwtjes met elkaar delen. Op de één of andere manier weet Ryan het altijd als ik eraan kom. Hij voelt het aan? Of hij heeft ogen in zijn achterhoofd. Of hij hoort het...

Ik schut mijn hoofd. Hoeveel weet ik eigenlijk van hetgene wat hij is? Alleen dat het bloed drinkt, eeuwig leeft en niet tegen daglicht kan. Alleen Ryan loopt wel gewoon in het daglicht. Hoe doet hij dat dan?

Mijn gedachten dwalen af naar de ring waar Ryan en Aubrey zo ongeveer elk uur weer aan zitten te frunniken, waarschijnlijk om te checken of die er nog aanzit. Heeft die Jack dan ook zo'n ring? Ik kijk naar Jack. Vanaf deze afstand kan ik niet zien of hij ook zo'n ring aan zijn vinger heeft zitten. Dan moet ik dus dichter bij zien te komen.