Clarice (book I)

Chapter 37

Chapter 37

Peinsend kijkt Jack naar de bloederige wond. "Dat ziet er niet goed uit."

Mateloos geïrriteerd sla ik mijn armen over elkaar. "Zou je denken?" reageer ik terwijl ik mijn linker wenkbrauw omhoog trek. De enkele minuten dat Jack hier is heeft hij niets anders gedaan naar de wond staren en dingen mompelen. Langzamerhand begint nu wel mijn geduld op te raken. Ik wil dat hij er iets aan doet. Ik wil dat hij met een één of andere oplosssing aan komt zetten.

"Clarice, dat is een weerwolvenbeet." Zegt Jack terwijl hij voorzichtig zijn vingers naar de wond toe brengt. "De hybride heeft hem vast gebeten. Het is nog een wonder dat hij het hele eind naar huis heeft kunnen lopen. Een gewone vampier zou direct ineen zakken nadat die gebeten is."

Een gewone vampier. Jack formuleert hier duidelijk dat Ryan geen gewone vampier is. Ik schud mijn hoofd en focus me weer op de afschuwelijke beet in Ryan's arm. "Hoe genees je hem?"

Jack slaat zijn ogen neer en slikt een brok zijn keel weg. "Een weerwolvenbeet is fataal voor een vampier. Het enige wat je eraan kan doen is hem verlossen uit zijn leiden." De ogen van Jack glinsteren van herinneringen. Je kan duidelijk zien dat hij dit al eens vaker heeft meegemaakt.

"Kende je iemand die gebeten was door een weerwolf?" Vraag ik voorzichtig. Mijn ogen rusten nog steeds op Ryan's stijgende en dalende borst. Gewoon om er zeker van te zijn dat hij nog steeds blijft ademhalen.

"Lang geleden." Reageert Jack kort. Hij legt zijn hand op Ryan's voorhoofd. "De eerste symptomen zijn koortsig, al snel begint hij te hallucineren. Wees op je hoede, Clarice. Mijn enige advies is om bij hem uit de buurt te blijven. Hij is de komende dagen zichzelf niet."

De woorden klonken angstaanjagend. Alsof hij me waarschuwt voor een opkomende nachtmerrie.

"Ik verzorg hem wel. Je wilt liever niet zien hoe hij steeds meer achteruit gaat. De dagen voor zijn dood zullen een marteling vol pijn en lijden zijn." Zijn woorden klonken zo koud. Zo harteloos.

Het pijnlijke besef leek maar niet tot me door te dringen. "En wat ga je er tegen doen? Ik bedoel, je gaat toch wel op zoek naar een oplossing? Je gaat hem toch niet laten sterven? Je gaat toch niet-"

"Clarice!" Roept Jack plots hard waardoor ik naar achter strompel. "Er is geen oplossing. Denk je dat ik het bij Julia niet geprobeerd heb? God, ik zocht de wereld af naar een medicijn. Ik kon niet toekijken hoe ze steeds meer achteruit ging en hoe ze zichzelf toetakelde. Hoe het leven elke dag meer uit haar leek te worden gezogen." Hij haalt gefrustreerd een hand door zijn haar. "Ik zocht godverdomme weken lang naar iets dat gewoon niet bestond. Er is geen oplossing, het enige mediecijn tegen een weerwolvenbeet is de dood."

Ik kon niets anders doen dan met mijn ogen knipperen en hem aanstaren. Was dit het dan? Ging hij gewoon opgeven? "Sorry." Besluit ik uiteindelijk te zeggen. Ik ben hier de zwakste, als Jack boos wordt, ben ik machteloos.

Hij knikt en loopt naar de keuken om wat te drinken.

Ik schuifel naar Ryan toe en zak door mijn knieën tot we op dezelfde hoogte zijn. "Ik geef niet op, Ryan. Ik ga je beter maken." Fluister ik. Ook al weet ik dat hij me niet kan horen. Dat is misschien ook wel beter.

Op dat moment opent hij zijn grijze ogen en kijkt me recht aan. Hij zegt niks maar zijn ogen spreken boekdelen. Heel even opent hij zijn mond om iets te zeggen maar er komen geen woorden uit.

 Een zwak glimlachje kruipt om mijn lippen als ik me bedenk hoe dom mijn volgen de woorden gaan zijn. "Ik beloof het."

"Maak geen beloften waaraan je je niet kan houden, Clarice." Mompelt hij zachtjes. Ook  al zegt hij enkel een paar woorden. Toch lijken de tranen op te zwellen in mijn ogen. Hij klinkt zo breekbaar. Ik kan de pijn bijna door zijn stem heen horen.

Voor een tijdje blijven we elkaar zo aanstaren. We zeggen niks. Maar er is ook niks te zeggen. Het enige wat ik kan doen is naar het wezen voor mijn ogen kijken. Hoe hij daar zo ligt. Hij lijkt vreselijk moe en lijkt moeite te hebben zijn ogen open te houden terwijl er straaltjes zweet vanaf zijn verhitte voorhoofd dwarrelen.

"Ga maar slapen." Mompel ik terwijl ik de deken beter over hem heen leg.

Ik kijk toe hoe hij zijn ogen sluit en zich met de slaap mee laat voeren. Het is zo vreemd om zo'n sterk wezen, zo verschrikkelijk zwak te zien. Alsof al het leven uit hem wordt gezogen.

Een hand wordt op mijn schouder gelegt. Tenminste, dat dacht ik. Als ik naar mijn schouder kijk, zie ik niets.

"Het spijt me voor je verlies."

Fluistert de schrille stem in mijn hoofd. Luce. Ik ben niet van plan te praten.

"Tyler blijft maar mopperen over één of andere deal die je met hem hebt gemaakt. Zeg me dat hij liegt, Clarice."

Ik zeg nog steeds niks. Mijn ogen volgen nog steeds de stijgende en dalen borstkas van Ryan.

"Het word je dood als je je niet aan zijn deal houdt. Zeker nu Ryan er niet is om je te beschermen."

"Ryan heeft me nooit beschermt. Hij is de reden dat ik hierin verzeilt ben geraakt." Fluister ik zo zacht mogelijk.

"Leugens, leugens en nog eens leugens. Blijf jezelf dat vooral vertellen, tot je op een dag het zelf ook gelooft."

Ergens weet ik dat ze gelijk heeft. Ergens weet ik dat ik mezelf die dingen vertel, alleen om mezelf te beschermen van de harde waarheid.

"Je zoekt redenen om Ryan te haten. Omdat je ergens diep in je weet dat je om hem geeft."

Dan voel ik de vage aanwezigheid weer verdwijnen. Ik irriteer me aan het idee dat ik totaal geen controle heb over het feit wanneer Luce wel en niet in mijn hoofd kan praten. Ik zie een vage schaduw aan de andere kant van de kamer. Ik draai me om, en verwacht Jack te zien maar het Aubrey.