Clarice (book I)

Chapter 15

Chapter 15

Verschrikt hap ik naar adem. Met een beweging die te snel is om te volgen heeft Ryan zich al omgedraaid en staat hij recht tegenover ons. Vanaf de zijkant hoor ik een paar grommende geluiden. Wolven? Angst verspreid zich als een vloedgolf door mijn bloedbaan.

"Verroer je niet of ik breek haar nek" zegt een mannenstem dicht achter mij. De geur van verrotting en gebraden vlees hangt om de man heen en doet me bijna kokhalzen. Hij is zeker een kop groter dan ik want ik voel zijn kin rusten op mijn hoofd. Mijn hele lichaam verstart van angst.

Ryan kijkt uiterst kalm. "En wat laat jou denken dat ik iets om haar leven geef?"

De man laat zijn handen van mijn hoofd glijden maar laat me niet los. Zijn armen heeft hij in een ijzeren greep om mijn borst geslagen. "Daar heb je een punt." Ik voel de borst van de man op en neer gaan als hij zucht. "Je hebt zoveel mensen van mijn roedel vermoord. Dat je überhaupt nog een stap op mijn territorium durft te zetten."

"Oh, kom op Jefferey. Territorium, serieus? Je moet echt ergens een bordje ophangen met de grens van je territorium want ik haal al die gebieden allemaal door elkaar" Ryan ziet er alles behalve bang uit.

Ik hoor de man snel in en uit ademen, "Je bent een monster, Ryan. Een harteloos, zelfzuchtig egoïstisch een bloeddorstig beest. Je hebt een ontelbare hoeveelheid bloed aan je handen aan je handen kleven en teveel vijanden om op één hand te tellen "

"Heb je je vriendjes meegenomen?" veranderd Ryan van onderwerp. Hij knikt in de richting waar de grommende geluiden vandaan komen. "Dacht je dat je me niet in je eentje aankon?"

"Het komt voor mij alleen maar goed uit dat je op mijn territorium komt" de borstkas van de man trilt als hij een grommend geluid produceert.

Ryan lijkt niet bang te zijn. Het enige trekje op nerveusheid is zijn ring die net werd rondgedraaid. Alsof hij bang is dat hij hem gaat verliezen. Ik kan wel andere dingen bedenken om me zorgen over te maken als ik hem was, zoals deze groep bloeddorstige wolven. Ryan lijkt zich gereed te maken om weg te rennen. Maar net voordat hij zich kan omdraaien, veranderd de man in een reusachtige bruine wolf. Mijn hersenen kunnen dit niet bevatten en totaal van slag knipper ik met mijn ogen. Wat is hij? Is hij een weerwolf? Oh kom op, ik heb het gevoel dat ik in de film twilight zit. Kan het nog erger?

En ja hoor, uit de bosjes komen nu ook tientallen wolven geslopen die ons grommend aanstaren met hun donkere ogen. Hun lippen trillen als ze grommen waardoor er twee enorme slagtanden tevoorschijn komen. Vergelijken deze tanden zijn die vampier tandjes van Ryan echt niks. Hun ogen kleuren bloedrood als hun blik woest op Ryan en mij gericht blijft. Die kleur kan niks goeds betekenen. Bibberend zet ik een stap naar achter alleen vanachter mij hoor ik hetzelfde gebrom vandaan komen.

Bibberend pak ik Ryans hand vast, "R-ryan?" smeek ik. Met een ruk trekt Ryan zijn hand los en stormt op de wolven af. Zijn ogen stralen één en al zelfvertrouwen uit en het lijkt bijna alsof dit allemaal bij zijn plan hoort. De wolven proberen hem te bijten alleen Ryan is te snel, met gemak haalt hij zichzelf weer buiten bereik van hun tanden en breekt hij hun nek. Één voor één slacht hij ze af. Hij ziet er ontstopbaar uit en is vele malen sterker dan de weerwolven. Toch heb ik het gevoel dat hier iets goed mis is. Dat ik niet met een gewone vampier te maken heb.

Het geluid van een jankende wolf in de verte trekt de aandacht van iedereen en zo snel als ze gekomen waren, zijn ze al weer weg. Ik heb denk ik maar besloten niet in dit bos mijn ontsnappingspogingen te houden. Ik vind het al vreselijk genoeg bij Ryan te zijn alleen tegen die groep wolven kan ik al helemaal niet op. Wolven reizen meestal in groepen dus als je een wolf tegenkomt is er vaak ook nog een hele roedel in de buurt.

"Wat was dat?" Vraag ik angstig aan Ryan. Ik kijk schichtig om me heen en spring bijna een gat in de lucht van elk onverwacht geluidje. Nog steeds ben ik bang dat ze elk moment terug kunnen komen.

Ryan graait met zijn bebloede handen in zijn zakken en zoekt zijn autosleutels, "De alpha geeft een teken dat ze zich terug moeten trekken"

"De alpha?" Piep ik verward. Mijn ogen blijven gericht op zijn hand die onder het wolvenbloed zit. Met die handen heeft hij nog geen drie minuten geleden tientallen wolven afgeslacht. En dat waren vast niet de enige wezens die hij met die handen had vermoord.

Hij slaakt een vermoeide zucht, "Ja, de leider van een weerwolven roedel" Hij heeft zijn sleutels gevonden en hij gooit ze in de lucht om ze vervolgens weer op te vangen.

Mijn hersens draaien op volle toeren en proberen er iets van te begrijpen, "weerwolven?!" Ik kan alles niet meer bevatten. Vampiers, weerwolven... Wat zijn er nog meer? Tovenaars? Ik moet lachen om het idee. Tovenaars, als je dat denkt ben je echt niet goed in je hoofd.

Ryan negeert me verder en loopt naar de auto.