Clarice (book I)

Chapter 30

Chapter 30

Het was als een droom. Nee, een nachtmerrie. Alles was als een waas. Als een droom waar ik niet uit kon ontsnappen. Alsof onzichtbare krachten me van de werkelijkheid hielden. Alles gebeurde in slow-motion. De ziekenwagens kwamen aanrijden in slowmotion. De politie aut's reden in slowmotion. De mensen die zichzelf naar voren drongen om het beter te kunnen zien, bewogen in slowmotion.

Verdoofd wring ik me tussen de mensen door. Tot mijn ogen het levenloze lichaam in het midden van de mensenkring vinden. Twee ogen staren me levenloos aan, het hoofd is van het lichaam gescheiden en ligt drie meter veder. Dood. Om een kreet te onderdrukken druk ik mijn hand tegen mijn mond terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ze willen maar niet stoppen en blijven maar stromen en stromen. Als een rivier waar geen einde aan lijkt te komen.

De pijn wringt zich een weg vanuit mijn buik richting mijn hart. Mijn oma is dood. Vermoord in koele bloeden. Haar hoofd is eraf gerukt. Ik trek me niks aan van de vieze plens bloed die haar omringt en blijf naar de ogen van de oude vrouw staren.

Iemand pakt me vast en slaat zijn armen om me heen. Maar ik laat niet merken dat ik er iets van voel. Mijn hele lichaam begint te trillen alsof er een drilboor in mijn lichaam word gestuwd.

"Het is oke, het is oke." Wordt er de hele tijd door een zware stem herhaalt in mijn hoofd.  "Het komt goed."

Ik knijp mijn ogen stijf dicht en hoop dat als ik ze weer open doe, mijn oma nog gewoon leeft en ik mijn gewone leven weer terug heb. Dat alles weer goed is. Weer zoals het hoort te zijn.

Mijn oma is niet dood. Mijn oma is niet dood. Als ik straks mijn ogen opendoe lig ik weer in mijn bed en zie ik het lelijke kots groene plafond weer voor me. Zelfs de afschuwelijke tinkerbel zitzak is niet verdwenen. Ik moet glimlachen van dat ding. Mijn moeder weigerde de tinkerbel zitzak weg te gooien en de enige plek waar we hem kwijt konden was mijn kamer. Mijn moeder wou hem namelijk niet in haar studeerkamer neer te zetten.

Langzaam open ik mijn ogen. Maar ik zie geen groen plafond. Direct ga ik overeind zitten. We zijn in Ryan's appartement. Jack zit rechts van me en Ryan zelf staat een paar meter verder met zijn armen over elkaar geslagen in de deuropening met achter zich de keuken.

"Gaat het? Je ging compleet van je stokje toen je het lichaam van je oma zag." Zegt Jack. Het waren normale woorden maar komen aan met een medogenloze klap. Ik voel het verdriet zich weer een weg naar boven werken.

Een zoute traan verlaat mijn ooghoek en ik trek mijn benen tegen me aan. Dit is mijn schuld. Allemaal mijn schuld.

"Serieus Borracho? Ze is nog niet eens goed bijgekomen en je hebt haar nu al aan het huilen gemaakt." Bemoeit Ryan zich ermee die alles vanaf een afstandje zit te bekijken.

Dit is allemaal mijn schuld. Ik had nooit... Wacht. Langzaam til ik mijn hoofd op en laat mijn gedachten te werk gaan. Ik heb helemaal niks gedaan waardoor dit gebeurd is. Ik kan hier niks aan doen. Dit is niet mijn schuld. Nee, dit is de schuld van Ryan. Mijn verdriet slaat over in woede. Met een sprong sta ik op en loop naar Ryan toe die zijn wenkbrauwen weer tot een frons optrekt.

"Dit is allemaal jouw schuld!" Schreeuw ik woedend. Ik pak het eerste voorwerp dat binnen mijn bereik is -wat in dit geval een lamp is- en mep het tegen zijn wang.

Je hoort een doffe klap maar Ryan beweegt alleen mee met zijn hoofd en ontvangt de klap zonder een kik te geven. Het maakt me alleen nog maar bozer.

"Jij moordenaar! Door jouw is mijn oma dood!" Omdat de lamp niet werkt pak ik een beeldje dat op hetzelfde tafeltje stond als de lamp. "Ik haat je!"

Net als ik het beeldje tegen zijn hoofd an wil meppen pakt Ryan met een snelle vampier beweging mijn pols vast. Zijn steengrijze ogen boren zich in de mijne en iets in mij breekt.
Mijn emoties zijn te wazig en alles raast als een wervelwind door mijn hoofd. Met trillende vingers glijd het beeldje op de grond en verlaten de tranen mijn ogen weer.

"Rustig, Clarice." Hij omhelst me. Het warme gevoel dat door me heen raast is onbeschrijfelijk. Het voelt alsof het kaarsje dat altijd in me brandde en tijdelijk gedoofd was, weer opnieuw aangestoken word. Een zucht van opluchting verlaat onbedoeld mijn lippen.

"Het komt allemaal goed. Op een dag.." Fluistert Ryan. Maar ik hoor hem nauwelijks. Ik ben te verdiept in mijn roes van tijdelijk geluk. Want ik weet dat als ik loslaat, ik alle problemen van de wereld weer onder ogen moet komen. Dat ik het verdriet weer ga voelen van het verlies van mijn oma, en alle gevoelens eromheen.

Langzaam maar onverdraaglijk teder maakt Ryan zich weer van me los en gaat een beetje door zijn knieën zodat we elkaar recht aan kunnen kijken. "Voor nu moet je sterk zijn, Clarice. Je moet doorzetten, vechten tegen het verdriet en je niet huilend verstoppen in een hoekje waarvan ik weet dat je dat eigenlijk zou willen doen. Je moet volhouden. Dit is niet het einde van de wereld. Het is gewoon een begin van een nieuwe."

Trillend knik ik. Hij heeft gelijk.

*~*~*~*

Oke, voor de 'personen' die dit überhaupt lezen. (Ikzelf sla namelijk deze stukjes altijd over). Ik wil even reclame maken. Hihi.

Voor het super leuke boek: Hidden van mijn vriendin gamerchick__ Kijk vooral even op haar profiel en geef het boek een kans. ;) Ik zou het in ieder geval leuk vinden als 'jullie' dat zou doen.

Nou ik stop met jullie kostbare tijd verprutsen.

Liefs,

_unicorns_are_realz_