Clarice (book I)

Chapter 34

Chapter 4

"Kijk uit." Waarschuwt Jack zijn vriend als Ryan bijna tegen een paar auto's dondert. "Waar ben jij met je hoofd? Eerst loop je bijna drie mensen omver en nu knal je bijna de auto's van de parkeer plekken. Als het aan jou zou liggen zou het niet lang duren voordat de mensen doorhebben dat wij bestaan."

Ryan schut zijn hoofd even en slikt. "Niks."

Jack stopt met lopen en gaat voor Ryan staan. "Ik weet niet wat het is maar je gedraagt je vreemd sinds dat gedoe met die hybride. We lopen nu al ruim een uur en nog zijn we nog niet bij het appartement. Weet je zeker dat we wel de goeie kant op gaan?"

Hij heeft gelijk. Ik kan me niet herinneren dat de heenweg zo lang lopen was. Waarom zijn we niet gewoon met de auto gegaan? Dat zou me een hoop tijd en ongemakkelijke situaties besparen.

"We zijn er bijna. Er is niks aan de hand." Bromt Ryan met zijn gebruikelijke chagrijnige toon. Maar de vermoeide toon waar Ryan mee sprak bleef niet onopgemerkt. Ik laat mijn ogen nog eens onderzoekend over Ryan glijden en nu valt me ook de strompelende manier van lopen op.

Jack schut zijn hoofd. Net als hij er op in wil gaan, lopen we de straat van Ryan's appartement in. Verrast kijk ik Ryan aan. Alleen lijkt Ryan ook niet te beseffen dat we er al zijn, want ook zijn gezicht staat voor een tijdje stom verbaasd. Door zijn ogen schieten veel emoties. Verbazing, opluchting, trots, schaamte...

"Ik zei toch." Mompelt Ryan net hard genoeg voor mij om het te horen.

"Oke, ik denk dat ik dan maar ga. Ik overnacht wel in een motel ergens hier in de buurt." Jack draait zich om en verdwijnt in de schaduwen. Mij alweer achterlatend. Ongemakkelijk kijk ik Ryan aan. Alleen achterblijven in een verlaten donkere straat met een bloeddorstige vampier is nou niet bepaald één van de dingen die ik graag wil doen.

Als Ryan onder de lantaarn gaat staan zie ik het dunne laagje zweet dat op zijn voorhoofd staat. Zijn benen trillen en hij lijkt moeite te hebben om overeind te blijven staan.

"Weet je zeker dat het wel goed met je gaat?" Vraag ik aan hem terwijl ik met zenuwachtige stappen zijn richting op loop. Wat kan er in hemelsnaam nou weer mis zijn met Ryan? Als ik niet beter zou weten zou ik zeggen dat hij ziek is.

Hij reageerd niet. Hij kijkt alleen wazig voor zich uit.

Ik sta nu voor hem en probeer oogcontact te maken. "Ryan?"

Ineens zakt hij door zijn benen volop naar voren tegen mij aan. De enorme klap komt aan als een doderslag op heldere hemel en met moeite probeer ik hem omhoog te tillen. Ik ben te overrompeld over deze plotselinge inzakking dat ik nog steeds niet kan beseffen wat er gebeurd.

"Whoa!" Piep ik paniekerig. Door het zware lichaam bovenop mij kan ik me amper bewegen of anders zak ik zelf ook door mijn benen. Ik zou hem nooit naar zijn appartement kunnen tillen. Ik zou nog niet eens bij de voordeur komen.

Radeloos kijk ik om me heen, zoekend naar iemand die zo verdwaald is om hier rond te lopen. Maar helaas. Niks. Voorzichtig leg ik Ryan neer op de vochtige stoep.

Ik haal een hand door mijn haren en zet mijn handen in mijn zij. Een auto rijdt voorbij. Even overweeg ik om ervoor te springen zodat hij gaat stoppen maar de auto rijdt met zo'n snelheid dat de bestuurder niet eens de kans zou hebben om te stoppen.

De koplampe verlichten het lichaam van de bewusteloze vampier en iets laat het licht in mijn ogen weerkaatsen. Een glimmend dingetje in Ryan's zak.

Een telefoon!

Inwendig sla ik mezelf voor mijn kop. Hoe kon ik dat nou vergeten! Soms verbaas ik me over het feit hoe dom ik ben.

Snel kniel ik bij Ryan neer en gris de telefoon uit zijn zak. Zodra ik de telefoon aandoe vergrendeld het zichzelf al. Niet beveiligd dus. Dat is mooi. ik ga naar contacten en verbaas me over de hoeveelheid contacten die hij in zijn telefoon heeft staan.

Er staan ontelbaar veel contacten. Ik tik het zoekbalkje aan en zoek Jack's naam. Met trillende handen breng ik de telefoon naar mijn oor.

Een vaag gerinkelde van een telefoon klinkt niet ver van me vandaan. De melody echo't steeds harder en ik schrik ook dan zo erg dat ik snel weer ophang.

Jack is zijn telefoon dus vergeten. Geweldig

Moedeloos scroll ik weer door de contact lijsten en zoek een naam die me bekend voorkom. Maar de namen blijven onbekend. Misschien moet ik maar een random naam aanklikken? Alleen de kans is groot dat het misschien geen vriend van Ryan is aangezien Tyler ook tussen zijn contacten staat. En dat risico neem ik liever niet.

Als er druppeltjes uit de zwarte hemel beginnen te vallen slaat mijn paniek weer toe. Ik scroll onhoog en klik op één van de meest gebelde nummers.

Al direct na één keer overgaaan wordt er opgenomen.

"Ryan? Waarom bel je?" Vraagt een mannenstem aan de andere kant van de lijn.

Even zwijg ik. Wie bel ik eigenlijk? Ik kijk op het schermpje en zie dat ik ene Christian bel.

"Uhm... eigeblijk ben ik Ryan niet maar..." Ik haak midden in mijn zin af want de tranen van paniek beginnen over mijn wangen te stromen. "..hij viel zomaar flauw en ik heb geen idee wat ik moet doen! Je stond in zijn contacten dus ik dacht; 'ik bel dit nummer' maar ik zie nu pas in hoe dom dit is. Sorry dat ik je lastig val." Val ik uit.

"Hé! Rustig aan." Zegt de stem kalmerend. "Haal rustig adem, wie je ook bent."

Zonder dat ik het door heb volg ik zijn adviezen op en begint mijn ademhaling weer regelmatig te worden.

"Nou, vertel me waar je bent en ik kom eraan."

De stem klinkt zo zeker. Als een houvast die ik op dit moment meer dan genoeg kan gebruiken. Ik zicht diep. Misschien bega ik nu een grote fout en zijn deze Christian en Ryan helemaal geen vrienden, maar wat moet ik anders doen?

Ik zou voor deze keer het risco moeten nemen.