Clarice (book I)

Chapter 9

Chapter 9

Met twijfelende stappen loop ik in de richting van Ryan en Jack. Mijn haren voel ik kriebelen in mijn nek. Ik heb geen flauw idee wat tegen tegen ze ga zeggen.

Gelijk blijf ik stokstijf stilstaan. Ik weet niet wat ik tegen ze moet zeggen. Shit. Wat moet ik zeggen? Een smoes. Uhh, ik moet naar de wc? Nee, daarvoor gaat Jack zich niet omdraaien. Maandelijks probleempje? Dat zie ik ze vaak in films gebruiken. Maar nee, dat ga ik nooit durven. Mijn voeten lopen nog steeds op de jongens af.

Mijn ogen kijken angstvallig tegen het achterhoofd van Ryan aan. Nee, laat dit maar. Ik hoef niet per sé te weten of Jack ook zo'n ring heeft. Wat is er mis met mij? Mijn hakken boren zich op de grond, klaar om me om te draaien en weer terug naar mijn tafel te lopen.

"Wat is er?" Ryan draait zich om. Hoe wist wist hij dat ik eraan kwam? Een knagend gevoel nestelt zich in mijn buik. Heeft hij nu ook al een super gehoor ofzo? Ik verban die gedachten uit mijn hoofd en focus me weer op Ryan.

"I-ik" mijn ademhaling versnelt als Ryan me maar blijft aanstaren met zijn ijzer grijze ogen. "Ik heb honger"

Wauw serieus, Clarice? Is dat serieus het beste wat je kan bedenken in deze situatie? Maar het werkt wel. Jack draait zijn stoel om waardoor ik perfect uitzicht heb over dezelfde inktzwarte ring om zijn vinger.

Mijn blik blijft gevestigd op de ring. De blikken van Ryan en Jack blijven vragend op mijn gericht  branden maar het kan mij niks schelen. Wat betekend die ring überhaupt? Dat Jack één van hen is? Hij is vast één van hen. Wat zeg ik? Natuurlijk is hij één hen. Dat is zo voorspelbaar.

Ryan fronst zijn wenkbrauwen, "honger" herhaalt hij. Alsof hij zeker wil weten of hij de woorden wel goed verstaan heeft. Zijn ogen flitsen over mij heen.

Jack slaat een stevige hand op zijn schouder, "Ach, kom op Ryan. Geef deze prachtige jongedame maar wat eten" Hij brengt zijn lippen bij Ryans oor maar fluisterd net hard genoeg dat ik de woorden kan horen. "Zij heeft het tenminste wel nodig, laat haar ervan genieten"

De moeilijke frons glijd van Ryans gezicht en seint hij de serveerster. "Wat wil je?" Hij kijkt me amper aan terwijl hij praat. Niet dat ik daar problemen mee heb, ik vind het gewoon niet prettig als mensen me niet aankijken als ze tegen me praten. 

"Doe maar wat"

Na een tijdje zet het meisje een bord vol eten voor mijn neus neer. Dit is genoeg om een maand van te eten. Er ligt te veel op om te tellen.

Hoewel ik begin te watertanden bij dit aanzicht, kijk ik hem ongelovig aan. Hoe verwacht hij dat ik dit allemaal op ga eten? Zuchtend blaas ik gespannen mijn adem uit, het is vast voor ons alle drie is. Al moet ik zeggen dat dit zelfs voor drie personen nog best veel is.

Zodra ik bestek heb prik ik het lekkerste op mijn vork en prop het in mijn mond. Het kan me niks schelen dat Jack en Ryan me aanstaren als ik de heerlijkheden naar binnen slurp.

"Luce vroeg naar je" begint Jack een gesprek op gedempte toon. Ik spits mijn oren en span me aan om het antwoord van Ryan te horen. Wie of wat die Luce is weet ik niet alleen ik neem elke kansen met open armen aan om meer te weten te komen over deze twee mysterieuze personen.

"Wat heb je gezegd?" Vraagt Ryan die zijn best doet zo zacht mogelijk te praten.

Vanuit mijn ooghoek zie ik Jack zijn schouders ophalen. "Gewoon, dat je naar het westen getrokken was"

Ryan snuift en kijkt naar het plafond, "Daar nam ze vast geen genoegen mee. Wat heb je echt gezegd, Borracho"

Daar heb je weer die vreemde naam: Borracho.

"Ryan, kom op. Vertrouw me gewoon een keer op mijn woorden" zucht Jack, hij zakt onderuit in zijn stoel.

Ryan snuift hoorbaar, ik kan me precies voorstellen hoe hij zijn neus optrekt. Alleen mijn ogen zijn weer op mijn eten gericht. Ik begin me ongemakkelijk te voelen, ookal luister ik niet echt het gesprek af, toch heb ik het gevoel van wel.

"Wat weet jij nou van vertrouwen, Jack? Ik ben nog niet vergeten wat je me hebt aangedaan dus denk maar niet dat je ook maar een greintje vertrouwen verdient" de woede in zijn stem laat me opkijken, maar hij gaat onverstoord verder. "Geef gewoon eerlijk antwoord op de vragen die ik je stel. Wees blij dat ik je kop er nog niet heb afgetrokken of je hart nog niet heb doorboort met een houten staak"

"Gaan we het over eerlijkheid hebben, nu word ie helemaal mooi. Je denkt wel dat je sterk bent en je bent ook wel sterker dan ik, maar denk maar niet dat je nu onverslaanbaar bent want dat is niemand" Jack wijst met een woeste uitdrukking op zijn gezicht en beschukdigende vinger in Ryans richting. "Dat zou de natuur niet toestaan"

De woorden dringen nauwelijks tot me door want Ryan staat woest op en trekt me mee aan mijn arm. "Wij gaan" bromt hij. Het café is ondertussen al stilgevallen en hem met open ogen aan te staren.

Het duurt even voordat Ryan dit ook doorheeft. Hij draait zich om en kijkt iedereen in de ogen. Het valt me op dat ze helemaal pikzwart zijn en de aderen onder zijn ogen stollen. Precies zoals toen hij het bloed van Nikkie dronk.

"Jullie vergeten allemaal dat dit gesprek ooit heeft plaatsgevonden" Dan sleept hij me, totaal verward, ruw aan mijn arm door de deur van het café heen. Naar de auto.