memory card • jihan

04

4:28 pm

Hong Jisoo
Active Now

Jisoo: Where are you?

Jeonghan: Nasa library. Bakit?

Jisoo: Go to the parking lot.

Jisoo: I have something to show you.

Jeonghan: O? Ano?

Jisoo: It is a secret. Come here and see.

Jeonghan: Okay! Hintayin mo ako!

Nagmamadali akong nagpunta sa parking lot.

Ano kayang ipapakita niya? Walang kwentang surprise gift na naman? O surprise scandal? New fling? Huwag naman sana...

I arrived at the parking lot after 7 minutes. Umikot ikot ako at hinanap ang sasakyan niya.

"Han!"

Napalingon ako sa tumawag sa akin. It was Jisoo. Nakasuot siya ng blue na polo at fitted black pants with matching black sneakers. Nakaayos ang buhok niya sa gilid at pormang porma. Hmm, ang gwapo niya yata ngayon?

"Jisoo..." bulong ko kasabay ng paglakas ng kabog ng dibdib ko. My body shivered when he walked towards me and held my hand.

"Come with me," he said.

He led me towards the way he came from. Habang naglalakad ay napapatingin ako sa magkahawaj naming mga kamay. Minsan lang kasi niya hawakan ang kamay ko. . .

Masarap pala sa pakiramdam ang hawakan ang kamay niya.
Naputol ang pag-iisip ko ng tumigil kami sa harapan ng sasakyan niya.

"Anong meron?," nagtatakang tanong ko.

Tiningala ko siya at sinalubong ako ng ngiti niya. Binuksan niya ang pintuan ng kotse at may kinuha. Mas bumilis ang tibok ng puso ko ng makita ko ang isang pumpon ng rare blue tulips at limang Cadbury na malalaki at limang box ng Ferrero Rocher na nakalagay sa isang basket. May kasama pang mga sincere na mga mata at ngiting nagsosorry.

What the—?

"I am really sorry for what happened. But I really am telling the truth. Everything is not my intention. I know, I almost filled your cup, but please, for the last time, give me another chance. I love you, Jeonghan. I really do," he confessed.

Napatitig ako sa mga mata niya. Hindi ko alam kung paano ko nagagawa, pero parang nababasa ko ang mga emosyon niya. Kinakabahan siya, takot, pero umaasa.

I frowned in confusion.
Bakit ganun? Sa tuwing nagsosorry siya, sincere tulad ngayon. Minsan naman, hindi. Pero alam kong totoo yung mga sorry niya. Ang kaso, ngayon, parang ang hirap tanggapin ng mga sorry niya, hindi tulad noon na parang candy lang kung tanggapin ko agad. Sinong bang di magsasawa kung halos araw araw ka nang nakakatanggap ng sorry mula sa kanya?

Si Jisoo, mahal na mahal ko. Pero ako kaya, ganun niya rin kaya ako kamahal?

Bumukas ang bibig ko pero walang lumabas na salita. Itinaas ko ang mga kamay ko pero binaba ko din agad.

Ano bang dapat kong sabihin? Gawin?
Tinitigan ko muli ang mga mata niya.

Last chance? Last?

"Jisoo...," bulong ko.

He flinched. Halata ang pagtayo ng mga buhok niya sa braso. Parang nagulat lang. Napangiti tuloy ako.

Siguro nga, nababaliw na ako. Binabaliw ako ng Hong na to.

I reached for his head and combed his hair. Tumingkayad ako at inabot ang mga labi niya. I kissed Hong Jisoo.

I still love him. And I really really do. Na kahit magmukha akong tanga, hindi ako magsisising minamahal ko siya. Kahit maubos pa ang LAST sa mundo.

"Jeonghan..," he moaned. He gave back my kiss. We kissed until we almost lost our breaths. Nang matapos ay parang mga tangang nagngitian kami.

"I am really sorry. I love you. I love you. I love you. I love you."

I can feel the jolt of happiness and giddiness in my veins. I chuckled. I gave him three smack kiss before saying "I love you, too, babe."

-