memory card • jihan

048

TINITIGAN ko ang mukha niya.

"You are sweet," I whispered and smiled.

Hinaplos ko ang mukha niya. Ang napakaganda niyang mukha. Oo, maganda. Mas maganda siya sa akin.That's why, sometimes I wonder why they call him handsome. How can people say my features are the most feminine in our school where in fact, Jisoo is prettier than me? Do they just look at the sight of my hair?

I ruffled his hair and smiled.

They are so soft and so fun to play with. Ni wala ring strand ang natanggal ng hagudin ko ng daliri. Napahawak tuloy ako sa buhok ko. Bakit ganun? Mas maganda din ang buhok niya sa buhok ko?

I sighed.

Napakaperpekto niyang nilalang. Kung di nga lang siya...

My heart clenched. Pain creeped in my chest and it suddenly became hard to breath.

May sikreto sila. At alam kong may kinalaman siya. Pero ano? Kaano ano ko ba talaga siya? The more I try to remember him, the more a memory of him goes away and my head hurts. Magkakilala ba kami?

"Eh si Jisoo hyung, naaalala mo?"

That question though. Why would they ask me that? That was not just a random question right?

I caressed his face again.

Wala naman silang sinasabi. Wala naman siyang sinasabi. Pero alam ko, may kailangan silang sabihin. May dapat akong malaman.

"Sinungaling ka ba? O duwag ka lang talaga?," my smile faded as my voice cracked. "Matagal mo na akong kilala diba? Kilala mo na ako dati pa. Diba? Bakit di kayo nagsasalita? Bakit kayo nagtatago? Kailangan ba talagang di kita makilala?," I asked.

Ipinikit ko ang mga mata ko. I can feel my heart tearing but at the same time, beating erratically.

"Han...sorry..."

Napamulat ang mga mata ko. Bumungad sa akin ang mukha niya. Tumutulo ang mga luha niya.

"Han...I am sorry..Please, forgive me...I love you...Please, come back to me..."

Napatakip ako ng bibig. My eyes widening as the words he mumbles slowly sounding clear for my ears.

W-what?

Patuloy lang sa pagtulo ang mga luha niya.

"Han..."
Mas natuon ang atensyon ko sa kanya. Nag-init ang gilid ng mga mata ko at ramdam ko ang pagdaloy ng kakaibang init din sa dibdib ko.

Jisoo...

"I love you. Please...c-come back to me..."
Unti-unti ang pagtulo ng mga butil ng luha mula sa mga mata ko. Nanikip ang dibdib ko at para bang nasasaktan ako sa mga binubulong niya.

Are you dreaming about me?

"Baby..."

Napahawak ako sa dibdib ko. I bit my lips to surpress my sobs.
"Jisoo..."

"Han...please..."

My body moved. And I undecidedly cupped his face and kissed his lips.

I knew it. You knew me. I knew you. I know I knew you. I just forgot. Who
are you?

Even in his sleep, he knows me. Iniiyakan niya ako. Nagsosorry siya. At sinasabi niyang mahal niya ako. He loves me.

-