No Way

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10ο

-Καλέ τι όμορφες φίλες έχεις Στέλιο; λέει η μαμά του Στέλιου, την οποία πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου.

-Ευχαριστούμε, λέμε ταυτόχρονα εγώ με την Λήδα.

Ο Στέλιος μας παρατηρούσε από το κάθισμα του συνοδηγού καθώς εμείς βρισκόμασταν στα πίσω καθίσματα.Ρίχνει μια προσεχτική ματιά σε μένα και μου χαμογελάει.Ανταποδίδω.Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω πολύ αμήχανα.

-Πραγματικά κορίτσια σήμερα ξεπεράσατε τον εαυτό σας, λέει ο Στέλιος κοιτάζοντάς με.

Του χαμογελάμε και εγώ στρέφομαι και πάλι στις σκέψεις μου.Έχω πολύ άγχος για σήμερα.Δεν ξέρω πως θα κυλίσει η αποψινή βραδιά.Ελπίζω να με κάνει να ξεχαστώ από όλα τα θλιβερά γεγονότα που με περιτριγυρίζουν τελευταία...

Φτάνουμε και το άγχος κορυφώνεται.Η μουσική ακούγεται μέχρι τον χώρο που έχουμε παρκάρει.Το φόρεμά μου είναι τόσο μακρύ που βγαίνοντας από το αυτοκίνητο κοντεύω να σκοντάψω, για καλή μου τύχη όμως ο Στέλιος βρίσκεται δίπλα μου και με πιάνει απαλά από την μέση μου.Το σκίσιμο που έχει το φόρεμα στην περιοχή του μπούστου με κάνει να νιώθω άβολα.Αχ δεν έπρεπε να φορέσω αυτό το φόρεμα.Τώρα όμως είναι αργά.

Αφήνω το χέρι του Στέλιου και προχωράω μπροστά για να βρω την Λήδα. Με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ πως από τα δεξιά μου είναι ο Τζόνυ και ο Γιώργος αλλά δεν δίνω σημασία.Πριν προλάβω να προχωρήσω το παπούτσι μου μπλέκεται στο φόρεμά μου και πριν ακόμα να προλάβω να πέσω νιώθω ένα χέρι να πιάνει το δεξί μου μπράτσο και άλλο ένα το αριστερό μου.Από την μια ο Τζόνυ και από την άλλη ο Στέλιος.

-Ευχαριστώ πολύ παιδιά είμαι καλά, λέω και στους δύο χαμογελώντας , μη μπορώντας να μη παρατηρήσω το αστραφτερό χαμόγελο του Τζόνυ .

-Νομίζω Τζόνυ πως άκουσες ότι είναι μια χαρά, μπορείς να την αφήσεις τώρα, λέει με ένα ανεξήγητα εκνευρισμένο ύφος ο Στέλιος.

-Θα την αφήσω όταν μου το πει η Κρίστι φίλε, λέει με ευγενικό τρόπο ο Τζόνυ.

-'Ωπα ώπα παιδιά ηρεμήστε, Στέλιο πήγαινε σε παρακαλώ και πες στην Λήδα να με περιμένει στην μπροστινή πόρτα, λέω και του χαμογελάω.

-Μα, δεν θέλω να σε αφήσω μόνη...

-Ε είμαι και εγώ εδώ, τονίζει ο Τζόνυ.

-Ναι τώρα ησύχασα.

-Στέλιο μου σε παρακαλώ, είπα και ευτυχώς με άκουσε.