No Way

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15ο

Μια βδομάδα αργότερα...

Το μόνο που δεν μου έλειψε όλες αυτές τις μέρες είναι αυτός ο εκνευριστικός διαπεραστικός ήχος στις 7 το πρωί.Το ξυπνητήρι.Νιώθω τόσο ευδιάθετη παρ'όλα αυτά.Βαρέθηκα όλες αυτές τις μέρες σπίτι.Δεν πίστευα ότι θα το πω αυτό αλλά ανυπομονώ να πάω σχολείο.Όλοι βέβαια θα με κοιτάζουν λες και είμαι κανένα φρικιό αλλά δεν δίνω δεκάρα.Μπορεί ο Στέλιος και η Λήδα να ήταν σχεδόν κάθε μέρα εδώ αλλά μου λείπουν.Το ίδιο και με την Αλέξια, με την οποία μετά το νοσοκομείο έχουμε γίνει αχώριστες.

Μπαίνω να κάνω ντους και ακούω την πόρτα να χτυπά.

-Κρίστι ξύπνα κορίτσι μου, ακούγεται η φωνή της μαμάς μου.

-Είμαι στο μπάνιο! Φωνάζω μπας και με ακούσει.

Πάντα με ηρεμούσε ένα κρύο ντους. Πάντα μετά από κάποιο συμβάν ή κάποια δυσκολία που είχα , με βοηθούσε πολύ.Είχα κάνει και ένα στο σπίτι του Τζόνυ όταν με βρήκε μετά την απαγωγή μου. Καλά αυτός που χάθηκε;Μετά από εκείνο το τηλεφώνημα στο νοσοκομείο μία εβδομάδα πριν ούτε φωνή ούτε ακρόαση.Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε.Δεν ξέρω γιατί αλλά με έχει πειράξει η συμπεριφορά του.Είχαμε έρθει κοντά τελευταία.
Αρπάζω την πετσέτα που ήταν κρεμασμένη αριστερά μου και σκουπίζομαι.Φοράω το μπουρνούζι και βγαίνω έξω.Ευτυχώς έχω μπάνιο στο εσωτερικό του δωματίου μου και κυκλοφορούσα άνετα.Μόλις βγαίνω αντικρίζω ένα δίσκο με φαγητά στο κομοδίνο δεξια του κρεβατιού μου. Πρωινό στο κρεβάτι!Σκέφτομαι αλλά ύστερα παίρνω τον δίσκο στην βεράντα.Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα.Στον ουρανό είχε σχηματιστεί το ουράνιο τόξο.Άλλωστε έβρεχε πριν μερικές ώρες.Κρουασάν σοκολάτας,φρυγανιές,μέλι,μαρμελάδα,γάλα και καφέ..Ααα αμάν αυτή η μαμά το παράκανε.Παίρνω τον καφέ και τυλίγω ένα κρουασάν για να το πάρω στο σχολείο.Φοράω ένα μαύρο φόρεμα και μανίκια κοντά στο ύψος των γονάτων.Βάζω αφρό στα μαλλιά μου και τα στεγνώνω.Λίγη μάσκαρα και είμαι εντάξει. Κατεβαίνω κάτω για να χαιρετήσω τη μαμά.Βρισκόταν εκεί μαζί με τον μπαμπά.Έπρεπε να έχουν πάει δουλειά αλλά είναι εδώ και με φροντίζουν.
-Καλημέρα αγάπη μου,κοίτα ποια ήρθε να σε δει! Λέει η μαμά δείχνοντας μου ποια άλλη; την Λήδα.

-Μωρό!Λέω και την αγκαλιάζω σφιχτά.
-Αγάπη! Στις ομορφιές σου σήμερα,απαντάει χαμογελώντας.
-Κορίτσια,πηγαίνετε,θα χάσετε το πούλμαν, μας υπενθυμίζει η μαμά.
Δίνω ένα φιλί στη μαμά και στον μπαμπά και τρέχω με την Λήδα στη στάση κοντά στο σπίτι μου.
Βγαίνοντας από την εξώπορτα νιώθω ένα βουητό στο αυτί μου και αυθόρμητα καλύπτω τα αυτιά μου με τις παλάμες μου.
-Συμβαίνει κάτι Κρίστι τι έπαθες; με κοιτάζει όλο απορία έχοντας στρέψει το κεφάλι της προς τα εμένα.
-Δεν ξέρω,ένας δυνατός ήχος σαν βουητό διαπέρασε τα αυτιά μου.
-Α , πάμε τώρα μη χάσουμε το πούλμαν.
Παρά τρίχα το προλάβαμε. Προχωρήσαμε προς το τέλος αφού οι πρώτες θέσεις ηταν γεμάτες.Βρήκαμε μερικές κενές θέσεις.Μπροστά μας ηταν ο Τζόνυ και ο Γιώργος.
-Καλημέρα, λέω στον Τζόνυ χαμογελώντας.
Εκείνος γυρνάει το κεφάλι του από την άλλη πλευρά προς την μεριά του παραθύρου. Λες και δεν υπήρχα , έτσι ξαφνικά, απλά.
Κάθομαι στο πίσω ακριβώς κάθισμα φανερά εκνευρισμένη.
-Έλα μην ασχολείσαι.Ο Τζόνυ τον τελευταίο καιρό έχει γίνει ξανά εκείνο το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που ήταν στις αρχές, με παρηγορεί η Λήδα.
-Δεν μπορεί,δεν μπορεί,λέω συνεχώς.
Μα πραγματικά τι συμπεριφορά είναι αυτή;Λες και μου την έπεσε έτσι για να εξυπηρετήσει κάποιο σκοπό.Χρησιμοποίησε τα συναισθήματα μου και τα πέταξε σαν στημένη λεμονόκουπα.
-Ναι σου λέω,χώρισε και με την Ελέν!Τώρα ψάχνει καινούργια.Ο γελοίος.Ούτε που θρήνησε για τον χαμό της Ζωής.
-Αυτός είναι το Τζόνυ που μου έφερε λουλούδια στο νοσοκομείο;Που μου είπε ότι νοιάζεται για μένα; Που τσακώνονταν με τον Στέλιο ;
-Ρε συ ειλικρινά δεν ξέρω,απλά μην ξανασχοληθείς.
Ευτυχώς φτάσαμε σχολείο και σταματήσαμε αυτήν την ενοχλητική κουβέντα.
-Λήδα; φωνάζω καθώς εκείνη είχε πιάσει το χέρι του Γιώργου και προχωρούσαν μπροστά.
-Θα έρθω σε λίγο,φωνάζει.
Ε; τα έφτιαξε με τον Γιώργο και δεν είπε τίποτα?!Α δεν είμαστε καθόλου καλα!Καθόλου όμως.
Αγνοώ τη συμπεριφορά της μπαίνω στο σχολείο και κατευθύνομαι στο ντουλαπάκι μου για να πάρω τα βιβλία της πρώτης ώρα. Χμμ φυσική ! Γαμώτο.Με τον κύριο Νίκο.Προτιμώ να κόψω τις φλέβες μου παρά να μπω στο μαθημα αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.
-Που είσαι όμορφη;εμφανίζεται από το πουθενά ο Στέλιος.
-Στελιοοοο,φωνάζω και τον αγκαλιάζω.
-Χαίρομαι πολύ που είσαι εδώ,λέει και μου χαϊδεύει το μάγουλο και εγώ με τη δική μου σειρα του δίνω ένα αμήχανο χαμόγελο.
Ξαφνικά νιώθω δυο χέρια να τυλίγουν τα μάτια μου.Τα κουμπάω και είναι απαλά.Σαν βελούδο.Πολύ μικρά νύχια και δυο ή τρία δακτυλίδια. Ετσι και είναι η Λήδα , δεν ξέρω και εγώ τι θα κάνω.

-Έκπληξη, ακούω μια φωνή.
-Αλέξια; τι κανείς εσύ εδώ;φωνάζω από ενθουσιασμό.
-Γράφτηκα εδω , θα είμαστε μαζί!
-Δεν το πιστευωωωω!
-Κορίτσια συγνώμη που σας το χαλάω αλλά μόλις χτύπησε το κουδούνι,πετάγεται ο Στέλιος.
Πηγαίνουμε στην τάξη και βρίσκουμε θέσεις η μια κοντά στην άλλη.Για την ακρίβεια αυτή κάθισε από πίσω μου.
Έρχεται και η Λήδα με τον Γιώργο.
-Εμείς πρέπει να μιλήσουμε μετά , ρης ψιθυρίζω.
-Έγινε,μου απαντάει λες και δεν έχει συμβεί τίποτα.

-Κρίστι,βλέπω είσαι καλά,χαιρόμαστε να σε έχουμε πάλι εδώ,λέει ο κύριος Νίκος και νιώθω όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου.
-Ευχαριστώ κύριε,λέω αμήχανα.
-Παιδιά ήθελα να σας ανακοινώσω ότι για αυτό το τετράμηνο θα χρειαστεί να λείψω για οικογενειακούς λόγους και θα με αντικαταστήσει ένας νέος καθηγητής,ο οποίος μόλις έφτασε.
Εκείνη τη στιγμή μπαίνει στη τάξη ένας τύπος,μετρίου ύψους,καστανός, με λιγα μούσια.Φαίνεται να έχει αυστηρό ύφος καθώς μας συστήνεται.
-Λέγομαι Βασίλης και μαζί θα κάνουμε Φυσική για τους επόμενους τέσσερις μήνες,μας λέει.

-Μου φαίνεται ή ο νέος καθηγητής είναι μανάρι; ακούω να μου ψιθυρίζει η Αλέξια από πίσω.
Γυρνάω και της χαμογελάω.