KATHRYN'S POV
Medyo nagulat ako nung naparito si Quen sa bahay. Saan niya naman kaya nalaman ang address ko, tsaka bakit naman siya napapunta dito? Andito pa naman si Daniel, nakakahiya. Baka kung ano pang isipin nito – maybe he'll think of me and Daniel living tother in the same roof. No way.
Kakaiba ang ambiance sa kwartong to – it's so quiet and it made me feel I'm deaf.
"Paano ka nga pala napunta dito?" I broke the silence.
"I passed by at the building and you're not there. Your mate gave me your address so I didn't bother to come over." Sagot niya naman.
"That's not necessary.." I said laughing reluctantly.
"And it's inappropriate." Daniel inserted with a serious tone – siniko ko siya.
"Yea, I think so.. I just want to remind you about yesterday, you know. But ––"
"Magkasama kayo kahapon?!" Napalingon kami kay Daniel, maski si Yanet napansin kong napalingon din. Napa-facepalm ako sa hiya. Ang OA naman kasi ng reaksyon ni Daniel. And we're sitting in the dining table – in front of the food. Makasigaw akala mo nasa palengke.
"It's alright bro, nothing bad happened."
"Dapat lang." Seryoso niyang sagot. Pagkasabi niya non ay agad itong tumayo.
"Oh Daniel, tapos ka na?" Tanong ni Yanet habang naglalagay ng tubig sa baso. Napatingin lang siya sakin ng diretso.
"Busog na ho ako. Salamat." Kalmadong sagot nito at tuluyan nang umakyat sa kwarto. Anong nangyari dun? He left us dumbstruck. Natatabunan kami ng ilang sa buong kusina.
"Don't mind him, ganon talaga yun." I smile faintly.
Hindi na naisipan pang magtagal ni Quen pagkatapos ng almusal – ayaw daw niyang mang-istorbo pa. Nabanggit niya ding mas makakabuti kung iba nalang yung inaalok niyang kapalit – imbes na date, friendship nalang daw. Okay naman si Quen eh, hindi naman siya ganon ka – alam niyo na.
Biglang napasok sa isip ko si Daniel. Ang lalaking yon, gusto talaga akong pahiyain sa bisita – nag walk-out pa.
Pumasok ako ng kwarto at nakita ko siyang nakahiga lang sa kama ko habang kinukulikot yung phone niya.
"D-Daniel." Pagtawag ko sa kanya.
Hindi man lang siya sumagot, kahit lumingon.
"Padilla!" This time, nilakasan ko ang boses ko. Wala naman akong maisip na sasabihin, but the other side of me gusto siyang tawagin. Ha? Ugh. Nevermind.
"May problema ka ba? May problema ba tayo?"
"Wala namang tayo, bakit naman magkaka-problema?" Napa-atras ako sa sinabi niya at napaisip – wala namang kami. Bakit ko naman pipilitin tong baliw na to. Tsaka wala naman talagang problema hindi ba? WALA!
"Fine. Bahala ka." Hindi ko na inisip pa at pumasok ako sa banyo para maligo.
He's not worth a time. He's not even listening to me. Bakit ko siya po-problemahin? Akala naman niya ang importante niya. Daig pa babae maging bipolar. Siya na nga tong may atraso sakin, siya pa may ganang mag sungit. Nakakainis na siya minsan. Kinakausap mo hindi ka papansinin kasi wala siya sa mood. Baliw ata tong taong to eh. I hate guys like him. But – he's the only guy that made me feel stupid and get mad for no reason.
BINABASA MO ANG
YOU ARE MINE (KathNiel Presents)
Teen Fiction"Kaya kong mag-isa, kaya ko kahit wala ka – kayang sabihin ng isip ko, pero hindi kailanman ng puso ko, dahil hindi magwawakas ang pag-ibig ko – kailan ba tama ang maiwan, kailan magiging masakit ang mawalan – kailan ako muling mabubuhay."
