Dni śmierci. Czyli 1000 śmiertelnych wypadków Wakry Lejsis.

Koniec.

 Zapraszam do czytania końcowego rozdziału ,,Dni śmierci.'' ((:

------------------------------------------------------------------------------------

W chwili zbudzenia, uświadamiam sobie, że naprawdę się przebudziłam. Po pierwszej fali, nadchodzi druga, której już jestem całkowicie świadoma. Wszystkie obrazy z mojego prawdziwego życia powracają do mnie i po trzech dniach umiem odgrodzić swoją chorobę od rzeczywistości.

Wakrę Lejsis od Weroniki Stańczykowskiej.

Tym razem każde wspomnienie od Wakry boli. Pierwszy raz żyłam w świecie, gdzie był ze mną mój ojciec, który popełnił samobójstwo trzy lata po umieszczeniu mnie w zakładzie psychiatrycznym. Dobija mnie fakt, że Wakra znowu zakochała się w innym wymiarze Gabriela, a matka znów była przeze mnie znienawidzona.

Nienawidzę siebie za to, co robiłam. Teraz, w pełni świadoma, pamiętam przebłyski trzech miesięcy spędzonych w moim pokoju i doskonale pół roku Wakry. Pamiętam swoje krzyki, rozpacz matki i nieprzespane noce lekarza nadzorującego, czekającego na moje przebudzenie.

Trzy miesiące straconego życia.

Chowam twarz w dłonie i zaczynam płakać. Moja choroba zapiera mi dech w piersiach i przez chwile myślę, że jednak warto by było, gdyby mnie tutaj nie było.

Gdyby moja matka już dawno podpisała zgodę na eutanazję.

Nagle drzwi do mojego pokoju się otwierają i wchodzi do nich Gabriel. Na jego widok moje serce zagłusza krzyki sąsiadów. Chciałabym do niego podbiec i go przytulić, ale o naszym romansie nikt nie może wiedzieć.

Lekarz nie może spoufalać się z pacjentem, lecz mimo tego naszą miłość przeważyły tygodnie, w których zachowałam czysty umysł.

-Weroniko –odzywa się, a jego głos drży, od powstrzymywanego uśmiechu.

-Panie Gabrielu. –Uśmiecham się lekko, wstając powoli z łóżka. Kątem oka dostrzegam kamerę, wpatrującą się w nas.

-Jak się dziś czujesz? –Podchodzi do mnie, łapiąc mnie za dłoń i spoglądając mi latarką w oczy i wycierając mi łzy z policzków. Sprawdza jeszcze mój puls, chcąc jak najpóźniej mnie puścić.

-Wróciłam, Gabrielu –szepczę. Pociągam nosem, przez co rumieniec wyskakuje na moją twarz.

Tym razem mężczyzna nie może powstrzymać uśmiechu, a ja dochodzę do wniosku, że nie można aż tak bardzo się uśmiechać.

W końcu drzwi otwierają się i do pomieszczenia wchodzi Ania z Hai. Uśmiecham się lekko w ich stronę, oddalając się kawałek od Gabriela, który wciąż mnie nie puszcza.

-Pacjentka jest dzisiaj w najlepszym stanie –informuje pielęgniarzy Gabriel. Odwraca się w ich stronę. –Zalecam powiadomienie jej matki.

Odwracam się na pięcie i siadam na łóżku, a obok mnie Gabriel. Zauważam, że powieka mu drży, gdy intensywnie się w siebie wpatrujemy.

Serce bije mi tak szybko, a usta palą, co wywołuje kolejną falę łez.

-Już wszystko dobrze. –Gabriel przytula mnie w silnym uścisku, choć zdaje sobie z tego sprawę, że tak nie wolno. Jego usta znajdują się tuż przy moim uchu, dzięki czemu słyszę jego przerywany oddech i każdy najcichszy szept. –Tęskniłem, kochanie. –A potem ciągle powtarza w kółko ,,bardzo''.

Nagle do pomieszczenia wchodzi Anna, trzymając świeżą pościel, a tuż za nią pani psycholog. A dokładnie psychiatra.

Natychmiast odskakujemy od siebie z Gabrielem jak poparzeni, a na jego policzki wyskakuje głęboki rumieniec. Spoglądam z zapartym tchem na blondynkę, ale ta zdaje się niczego nie zauważać.