The Theory Of Everything

How fast the night changes.

Harry Styles.

''Έλα απλά να γνωρίσεις τους φίλους μου ρε Hazz.'' είπε ο Zayn που είχε πια αγανακτήσει.

''Δεν θέλω...Θα πάρω αργότερα το ποδήλατο και θα πάω μια σούπερ μεγάλη βόλτα :3'' είπα σε μια προσπάθεια να τον κάνω να με αφήσει ήσυχο.

''Ρε Harry δεν μπορώ να ξέρω πως είμαι ο μόνος σου φίλος δεν το καταλαβαίνεις;...''

''Zayn το έχουμε ξανά συζητήσει αν δεν σε είχα φάει στην μάπα επί 6 χρόνια δεν θα ήσουν ούτε εσύ φίλος μου. Προτιμώ την μοναξιά. Ντα;''

''Okay okay ... Απλά αν χρειαστείς κάτι...''

''Θα φροντίσω τον εαυτό μου ως ενήλικας και δεν θα σε πάρω τηλέφωνο....Πήγαινε τώρα θα στήσεις τους πλούσιους φίλους σου'' είπα και στριφογύρισα τα μάτια μου .

''Να προσέχεις Haz. Και να θυμάσαι πως η ζωή είναι μικρή δεν αξίζει να την περάσεις μόνος.''

''Okay.''

Δεν λέω καλό παιδί ο Ζayn αλλά δεν έχει ιδέα από πόνο... Από τον φόβο...Από την μοναξιά....Την μοναξιά δεν την επέλεξα ...μου επιβλήθηκε...απλά έμαθα να ζω με αυτή και είμαι άνθρωπος της συνήθειας.

Φόρεσα τον σκούφο μου και τα βανς μου και κατέβηκα στο γκαράζ για να πάρω το ποδήλατό μου.... Η δουλειά μου στον φούρνο δεν μου επέτρεπε να πάρω αμάξι αλλά δεν ήθελα... Έχω αρχίσει να κάνω ρουτίνα τις νυχτερινές βόλτες τα Σάββατα που ο Zayn βγαίνει με τους κολλητούς του... Συνήθως θα κάνω ποδήλατο ώρες ώσπου να βρεθώ έξω από την πόλη σε ένα μικρό δασάκι....Θα κάτσω κατά μήκος της λίμνης και θα ζωγραφίσω ως που να πάει 12....Σαν την σταχτοπούτα ένα πράγμα.... Μετά θα πάρω το ποδήλατο και τον δρόμο της επιστροφής..Γύρω στις δύο είμαι πίσω....Άλλοτε έχει γυρίσει ο Zayn , άλλοτε όχι... Το ίδιο έκανα και σήμερα.

Μόλις έφτασα στην λίμνη έστρωσα το μπουφάν και έκατσα πάνω του... Ξεκίνησα να ζωγραφίζω....η ζωγραφική με κάνει να χάνομαι...Βυθίζομαι ....γίνομαι εγώ ο χρόνος... Και έχω και ταλέντο..ή τουλάχιστον αυτό μου λένε....Αν μπορούσα θα πλήρωνα για την καλών τεχνών..αλλά φυσικά...δεν μπορώ....η ζωή είναι αδίστακτη...παίζει ένα σκληρό παιχνίδι και εμείς είμαστε τα πιόνια... Ηττημένοι...

Είχα χαθεί τελείως στον ειρμό των σκέψεων μου που δεν συνειδητοποίησα πως ψιχαλίζει μέχρι που σταγόνες άρχισαν να βρέχουν το χαρτί ....Κοιτάζοντας το ρολόι είχε πάει ήδη 01:15 ..Καθυστέρησα και δεν θα είμαι σπίτι πριν τις 3....