Fall in love with a 17 year old boy (dutch)

9 ♡

Ik was terug van de stad. Ik liep naar mijn kamer. De dag was goed begonnen. Maar ik wist dat iedere dag slecht af liep. Jammer genoeg deze ook. Ik opende mijn computer. Ik zag dat hij niet online was. Wel dan wacht ik wel. Ik scrolde tussen zijn foto's op facebook. Het maakte me triest. Wetend dat ik hem nooit ging krijgen. Of als ik met hem zou zijn dat het niet lang ging duren. Als ik een relatie wil. Wil ik dat hij voor altijd is. Ook al klinkt dat gek. Ook al kan het niet. Voor ik het wist had hij geantwoord. "Hey." Ik was niet echt in de stemming nu. Ik moest wakker worden. Wakker worden uit deze nachtmerrie. Liefde is een slagveld. En het liefst trek ik me nu terug. Ik antwoorde wat kort. Hij vroeg als ik wilde videochatten. Ik zei natuurlijk geen nee. Alleen... Ik weet niet wat er was.

Ergens had ik niet veel zin om hem te zien. Hij maakte me gelukkig. maar ook verdrietig. Hij vertelde me wat dingetjes over zijn verleden. Ik ga dat niet aan jullie neus hangen. Hij zou in de gevangenis moeten zitten. Nou ja ik ook. Maar wat hij heeft meegemaakt... Hij heeft littekens. Veel littekens. Niet alleen op zijn lichaam. Ook vanbinnen. Hij had niet veel keus vroeger. Ik vind hem nu al vier dagen leuk. Moet ik het nu echt vertellen. Ik was in gedachten verzonken. "Hey, wat is er." Ik schrok wakker. Ik had naar hem zitten staren. Alweer. Ik schakelde mijn camera uit. Ik wilde niet echt dat hij me verder zag. "Wat is er?" "Niets", antwoorde ik. "jawel, er is wel...." Ik sloot de videochat af. Ik vind hem leuk. Maar hij is 17. Hij heeft erge dingen gedaan. Ik negeerde hem even. 'Hé hallo, ben je er nog? Wat is er?' Ik liet hem even doorgaan. Hij werd bezorgd. Ik had pijn. Veel pijn diep vanbinnen. Ik was wat boos op hem. 'Je had gelijk', schreef ik, 'je bent een demon en nog een erge ook.' 'Wat is er? Oh wacht ik weet het al.' 'Ah ja?' Vroeg ik geërgerd. 'Je bent verliefd op me geworden.'

Mijn ogen werden groot hoe kon hij dit in Gods naam weten. Ik begon te huilen. Dit was totaal niet goed.

Hij belde me terug. Ik wilde hem niet zien. Ik wilde niet dat hij me zag. Of tenminste zag hoe ik er nu bij zat. Ik had gehuild. Veel gehuild. Ik liet mijn GSM door rinkelen tot hij stopte. 'Luister. Je bent nu nog jong. Ik beloof dat ik mijn belofte nakom en dat ik je later mee neem. Op een afspraak. Ook al heb ik dan misschien al een andere vriendin.' Ik probeerde mijn ogen af te vegen en het bericht te lezen. 'Ik beloof het', schreef hij. 'Bel me terug zodra je kan.' Ik stuurde hem terug dat alles ok was. Ik weet dat het dom klinkt maar ik wilde hem nu. Ik ben nog maar 14 ik kan nog genoeg jongens leren kennen. Ik kan nog genoeg in een toverslag verliefd worden. Maar bij hem was dat niet zo. Ik zal bij hem dingen voelen diep vanbinnen die ik nooit voor een ander zal voelen. Ik had mijn tranen afgeveegd. Ik nam mijn telefoon en belde terug. Hij nam op. Ik durfde hem niet aankijken. Dit was compleet belachelijk. "Hey, is alles ok?" Ik knikte. "Nee dus." antwoordde hij. "Jawel, alles is prima." "Ok dan. Ik wilde je gewoon niet kwetsen." Ik zweeg. "Ik wist dat je me een monster ging vinden. Ook al komt het niet doordat ik iemand vermoord heb." Dat was niet waar. "Nogmaals dat ben je voor mij nooit geweest. Ik zie je anders. Waarom denk je dat ik verliefd op je ben geworden." Nu was het zijn beurt om te zwijgen. "Je ziet jezelf alleen als een monster omdat je zo denkt. Jij gaat nu luisteren naar mij. Wat er ook gebeurd ik hou van je. Ik blijf bij je. Ik hou je in leven." Hij keek naar me met die zielige maar schattige twinkeloogjes. "Dat voelt zo fijn om te weten." Ik lachte. Ik was misschien niet met hem ik voelde me beter dan ooit. Maar ik weet zeker dat hij van mij is. Ook al klinkt het egoïstisch. Ik zal hem krijgen. Ik zal hem kussen. Hij mag alles met me doen wat hij wil. Als hij maar bij me blijft. Hij is van mij.