Fall in love with a 17 year old boy (dutch)

20

Ik schrok wakker. Dit ging toch niet echt gebeuren. Hij zou me nooit achterlaten. Ik keek uit het raam. Ik zag tante Margrit buiten met Gaia. Ik wilde opstaan maar ik was zo moe. Ik had veel te warm. De zon prikte mijn in mijn ogen. Ik deed snel de gordijnen dicht. Ik liep naar de badkamer. Ik leek wel een vampier. Dat is nog erger dan een heks. Mijn hoofd voelde zwaar. Ik keek naar beneden. Alles werd wazig. Ik draaide weg. En voor ik het wist lag ik op de grond. Ik kon niks meer bewegen. Ik was nog bij bewustzijn dat wel. Ik hoorde hevige voetstappen op de trap. Volgens mij had mijn tante me horen vallen. Ik wilde wel schreeuwen maar ik kon niet. Ik was weerloos. Toen tante de door opendeed slaakte ze een gil. Gaia draaide me om met haar neus. Tante Margrit nam me op en legde me terug in bed.

 " Je hebt weer een kleine aanval. Vannacht had je ook een slaapverlamming." Een slaapverlamming is toch anders dan het Guillain-Barré Syndroom. Daar heb ik een lichte vorm van. Het betekent een korte verlamming. Binnen hier en een paar uur is het over. Dat is altijd zo. Ik wilde mijn gsm nemen. Hij had al een stuk of drie berichten gestuurd. Ik kon hem amper iets laten weten in deze toestand. Laat staan dat ik het kon uitleggen. Een paar uur ging voorbij. Het was bijna middag. Ik kon mijn armen stilaan bewegen. Ik griste mijn telefoon van mijn nachtkastje. Ik belde hem meteen. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij. "Ik ben wat ziek", antwoorde ik. Ik glimlachte naar hem. Met een fake smile. "Ik maak me zorgen. Je ziet er niet zomaar ziek uit." "Ik ben ok, maak je maar geen zorgen." "Ok schat, maar haal die fake glimlach nu van je gezicht." Ik begon te lachen. Ik kan echt niks verbergen voor hem. Ook niet dat ik paranormaal zou zijn. Of ik nu een heks was of niet. Ergens vind ik het niet leuk dat ik niet stoer kan doen. Ik ben niet graag zwak. En toch ben ik heel zwak. Ik ben dat type mens die iedereen probeert de helpen wie wel al eens pijn heeft gehad. Niet dat het werkt. Integendeel Ik verpest het bijna altijd.

 Die keer met Byron een jongen van mijn school. Hij is een echte player en echt mega zielig. 'Ik wil niet echt een lief. Ik mis het gewoon om van iemand te houden.' Ja, vast dat is de reden dat hij me kuste. Waarom geloofde ik hem ook. Hij was mijn beste vriend. Een week later was hij alweer (voor de derde keer, ik ben serieus) met zijn ex-lief Evy. Ze is een jaar jonger en twee koppen kleiner dan ik. Maar toch ik draai dat kind haar nek om. Iedere keer dat ik haar zie in de gang en hoe ze me aankijkt. Zo echt met een gezicht van: "na na hij is van mij je krijgt hem lekker toch niet." Alsof hij een stuk speelgoed is van een kleuter. En voor de rest van het jaar maakte Byron me zwart. Allee ja figuurlijk dan. Letterlijk hoef je niet veel te doen. Ik dacht terug aan het afgelopen jaar. Ik verlang tot ik naar die nieuwe school ga. Ook al gaat dat rotkind Simon mee. Eén van de vrienden van Byron en Valentijn. Ik hoop dat dit jaar beter word. Ik denk het wel. Ik glimlach als ik de achtergrond van mijn gsm zie. Wat is hij toch lief, eerlijk, sterk, schattig... zal hij dat wel altijd zijn.

Ok dat verhaaltje met Byron is echt gebeurd. Onze beide klassen hebben nu echt al een trimester lang oorlog. En nog geen klein beetje. Het is best grappig hoe hij denkt dat hij de populairste jongen van de school is. Serieus deze week kocht hij Nike en Adidas schoenen. En een metallica T-shirt want hij weet dat ik van hard rock hou. Natuurlijk moest hij dat naar me sturen. En Ik ben mega blij dat mijn pa tickets kocht voor november metallica. het is een cadeautje omdat ik in de top honderd van Vlaanderen zit met de franse olympiade. en ik heb de laatste tijd enorm behoefte om een bericht te sturen naar een oude bekende. raad eens ik durf niet. Ik schrijf ook een langer stuk omdat er gisteren een jongen van mijn school is omgekomen in een ongeluk.

Nicola 24/03/'17. Zoals je ouders en klasgenoten zeggen. Een ster die altijd zal schijnen