Fall in love with a 17 year old boy (dutch)

4

Ik deed mijn ogen open. Het was negen uur 's ochtends. Het was vakantie. Geen gepest meer. Niemand die scheldt, niemand die me slaat of pijn doet. En ergens had ik een gevoel dat dit de beste zomer ooit ging worden. Tenminste dat dacht ik voor enkele seconden. Ik deed mijn gordijnen open. Er hangde overal nep bloed aan. Ik deed het raam open om naar buiten te kijken. Beneden zag ik de pesters staan. Nu ineens weet ik waarom ik wakker was geworden. De pesters keken nu naar me. Ik keek kwaad naar hen. Ik voelde haat en woede. Maar ergens maakte het me niks meer uit. De jongens lachten opeens niet meer naar me. Ze keken me nu niet meer lachend aan. Ik zag ze iets fluisteren naar elkaar. "Durf je het niet recht in mijn gezicht zeggen", schreeuwde ik. "Kom laten we ons weg scheren voor ze de duivel vraagt om onze zielen te stelen!" Ze lachten hard. Ze reden de straat uit. De leider draaide zich om. "Oh ja, en de groeten en die gekke tante van je." Ik had zin om mijn boog te nemen en een pijl op hen af te schieten. Ik wou dat ik met de duivel kon dealen. Ik heb al vaak geboden naar Satan. Om het gepest te stoppen. Ik deed alsof er niks gebeur was. Ik stak mijn computer aan. Hij was online. Waarom stuur ik niet iets dacht ik bij mezelf. Nee, dan doe ik alsof ik te afhankelijk van hem ben. Ik ging naar wattpad. Ik keek tussen zijn volgers. Ik weet niet waarom maar ik werd jaloers dat er een meisje was dat hij volgde. Waar dacht ik nu aan. Ik, jaloers? En dan nog om een 17-jarige die ik nooit zou kunnen krijgen. Ergens werd ik triest door die gedachte. Ik stak mijn handen in mijn haar. "Ik ben te jong", zei ik tegen mezelf. Opeens zag ik dat hij terug had geantwoord. Hij belde me. Ik nam op. Hij zag er zo schattig uit. Hij lag nog in bed. "Ik ga eerst even mijn kleren aantrekken", zei hij. Was hij naakt misschien? Ik besloot het niet te vragen. We kletsten over van alles en nog wat. Details ga ik jullie niet geven. Ik heb ook een privé leven hé.

Ik keek naar mijn boog achter me. Daarna keek ik naar mijn arm. Ik schoof zachtjes en zo onzichtbaar mogelijk voor hem mijn mouw omhoog. Er zat een grote cirkel in mijn arm. Een litteken. Ik was ooit geschoten in mijn arm door iemand anders met een boog. "Wat is er?" hoorde ik opeens. Ik schrok wakker. "Niets, ik was aan het kijken naar een litteken van een ongeluk." "Ik heb ook een litteken." Hij stond recht. Hij had een lang litteken. Van een mes of zo. Maar het was erger dan het mijne. Ik vond het erg voor hem. Maar hij was hoe dan ook schattig en lief en knap en... Ik ga niet door blijven zeggen. "Wat heb je gedaan dat je niet wil zeggen?" vroeg ik. "Ik heb geen vlekkeloos verleden. Ik werd gedwonen om bij een gang te zitten. Ik heb mensen zien sterven. Ik zou opgepakt kunnen worden." Wat hij had gedaan was erg. Hij vertelde me alles. Hij had niemand vermoord. Maar er waren er die het wel hadden gedaan. Alles wat hij vertelt hou ik voor mezelf. Meer hoeft niemand te weten. Niet wat hij nog gedaan heeft. Niet wat voor spijt hij heeft. Alles is verleden tijd. Meer gaat jullie niet aan. "Ik heb drugs genomen", loog ik want ik neem het nog altijd." Ik begon lichtjes te huilen. Hij trooste me. "Niet meer nemen, nooit meer. Ik heb genoeg mensen gezien die er van stierven." Dat wist ik ook wel. Maar zonder kwam ik mijn leven niet door. We hebben de hele dag gevideochat. Ik moest gaan. "Je bent schattig", zei ik. "Je bent misschien een bad boy, maar schattig." "Ik ben geen bad boy", antwoorde hij. Ik lachte en sloot de chat af. Ik zag dat hij nog wat schreef. 'En jij bent mooi.' Ik schreef terug: 'Durf je dat niet recht in mijn gezicht zeggen.' Hij belde me opnieuw. "Je bent mooi." zei hij. "En daarvoor belde je terug." Hij knikte. Ik deed mijn computer toe. Ik ging naar beneden. Nana had eten klaargemaakt.