Ik ben verliefd op hem geworden. Ik zag hem. Ik wil hem. Ook al weet ik dat het onmogelijk is. Hij is te oud en woont te ver. Hij is alles voor me. Ik help hem. En hij helpt mij. Voor zo ver we kunnen
Ik sloot de videochat af. Ik vind hem leuk. M...
Ik weet niet hoe we aan het gesprek begonnen waren maar in ieder geval ik vond het leuk. Het was eindelijk vrijdagavond. We zaten te chatten over doodnormale dingen. Zoals samen naar de hel gaan of praten over demonen en heksen. Want hij noemde zichzelf een demon. Hij wilde niet langer meer hier blijven. Hij wilde weg voor altijd. Hij word ook gepest. Om de reden van zijn oor. Zijn ene oor hoort minder goed dan de ander. Hij draagt een hoorapparaat. Er zijn nog dingen zei hij maar die wilde hij verder niets vertellen. Ik snap verder niet wat daar mis mee is maar in ieder geval zijn er mensen die het niet snappen. Op een bepaald moment waren we bij een punt gekomen in het gesprek. "Ik vind dit redelijk ongemakkelijk ik ben 14 en ik weet niet wie je bent."Ik was bang eerlijk gezegd. Dat het één van de pesters was die erachter was gekomen dat ik verhalen schrijf. Ik stond enorm te trillen. MoXi: "Daar ga ik dan verandering in brengen. Zoek me op op fb." Bij die zin dacht ik dat ik een hartaanval ging krijgen. Ik wilde hem dolgraag zien. Maar tegelijk ook niet. "Ik kan je niet vinden. En er is maar een loeloeke op fb."
Geen vijf seconden later kreeg ik een vriendschapverzoek. Het eerste wat ik dacht: Dammit die is f*cking knap. Ik scrolde door zijn foto's. Zoals een echt stalker. Ok zo knap was hij ook weer niet. Hij zag eruit als een bad boy vond ik. Maar hij was zo lief. Ik zag duidelijk zijn hoorapparaat. Maar dat maakt hem schattig. Hij zag er sterkt uit, tenminste zijn armen. Ik scrolde verder naar foto's van twee jaar geleden. Ok toen was hij pas schattig. Een klein beetje een nerd. Nu ziet hij er beter uit. Wtf ben ik aan het doen. Een jongen bekritiseren van 17 die ik nog maar een dag ken. We chatten verder op fb. Op een bepaald moment stuurde hij een foto.
Het onweert hier. Ik geloofde hem eerst niet. Ik keek op het internet. Hij had volkomen gelijk. Hij raakte wat in paniek. Ergens vond ik het wel schattig. Ook hoe zo'n bad boy mijn naam schrijft. Hij was compleet in paniek. Na het onweer stuurde hij een paar foto's het dak van zijn buren was gaan vliegen. Hij vertelde me gebeurtenissen. Dingen die hij had meegemaakt. Soms denk ik zelfs dat ze miljoenen keren erger waren dan die van mij. Hij zei dat niemand behalve zijn vrienden hem echt mogen. Ik vertelde hem hetzelfde. Ik hoorde Nana naar boven komen. Ik zei hem gedag en ging slapen. Ik sloot mijn computer af.
Nana kwam binnen. Ze had een Pakketje in haar hand. Er stond in nep bloed (dat hoop ik tenmiste) mijn naam op. Ik nam het pakketje. Ik deed met trillende handen het pakje open. Het stonk enorm. Rotte eieren en een dode rat. Rotte eieren is de ergste geur ter wereld. "De volgende keer doen we pakketjes buiten open met je naam in bloed erop geschreven", zei Nana. Ik knikte. Nana liep de kamer uit. Ik ging op mijn bed liggen. Ergens dacht ik aan hem. En eens niet aan dood, zelfmoord, pijn, heks... Ik sloot mijn ogen. Ook al had ik een nachtmerrie. Ik was blij. Ik had iedere nacht een nachtmerrie.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
