Ik ben verliefd op hem geworden. Ik zag hem. Ik wil hem. Ook al weet ik dat het onmogelijk is. Hij is te oud en woont te ver. Hij is alles voor me. Ik help hem. En hij helpt mij. Voor zo ver we kunnen
Ik sloot de videochat af. Ik vind hem leuk. M...
De stad was druk. Het zag er een beetje belachelijk uit om zo rond te lopen met die paarden. Dus besloten we ze net buiten de bebouwde kom achter te laten bij een boerderijtje. We liepen langs de luxueuze villa's langs de stadwijk. Tot we na een tijdje echt een mega villa tegenkwamen. Sara bleef staan. "Amai, de persoon die hier woont is wel erg verwend en rijk." Ik knikte. Ik ben wat lui om de mega grote villa te beschrijven. De ramen waren van glas dus je kon bijna alles zien wat ze deden. Alsof ze dat wilden om te stoefen. Ik wilde meer zien. Ik keek om me heen. "Sara, geef me een zetje ik wil over de muur kijken. Ze leunde tegen de muur en ik sprong met haar hulp net tot het bovenste van de muur. Ik trok me op en keek door het raam in de verte. "Niet te geloven! Ik wist het wel! Het huis is van Esmee!" "Dat irritant verwend nest?" vroeg Sara. "Jep dat is der." Op dat moment ging het alarm af. "Shit!" rennen. Ik sprong naar beneden. Jammer genoeg niet als een kat en zakte ik door mijn enkel. Ik kreeg een pijnscheut. Toch stond ik op en rende ik Sara achterna. Na een paar straten ging het al beter. Ik hoorde Sara lachen. "Kom op Sunshine! Run!" Ik rende haar nog harder achterna. Ook al was ik zo slecht in lopen. Dat deed me denken aan hem. Hij was goed in lopen. Ik was nog geen vijf minuten in gedachten verzonken of het werd al onderbroken. Ik keek achterom. Nu moest ik echt wel rennen. De hoge gebouwen van het centrum doemden boven de rijhuizen op. Hadden we echt al zo ver gelopen. "Volg me!" riep Sara. Ik keek terug voorwaarts en sneed vlug de hoek af. "Kon je me niet even eerder waarschuwen!" Ze giechelde. Ze pakte mijn arm en trok me de Mc donalds in. "Nu hebben we bescherming en eten. Ik rammel." "En een burger gaat er bij jou altijd in lachte ik."
We gingen in de rij staan om te bestellen. Ik keek uit het raam. Ik zag enkele mannen passeren helemaal in een zwart pak. Ik tikte op Sara's schouder. We giechelden. "Wat een idioten", zei ik, "met jou is het ook nooit saai." "Ja, dat is waar. En dit is nog niet eens zo erg als Californië." "Ik wil het nu niet eens meer weten", grapte ik.
Na een uurtje liepen we de Mc donalds weer uit. In de hoop dat die debiele mannen weg waren. Nu pas viel het me op hoe hoog de gebouwen waren. Het waren nog geen wolkenkrabbers zoals in New York maar toch indrukwekkend genoeg voor mij. Ik weet het ik ben niet veel gewend. En stiekem wilde ik zo snel mogelijk terug naar huis. Sara vertrekt ook over enkele uren. En ze moest nog inpakken. We liepen het centrum weer uit. Toen we bij de bewaakte reuzevilla van Esmee aankwamen zagen we dat ze buiten enorm zielig aan het doen was bij haar vrienden: "Ze wilden binnendringen in mijn huis en me waarschijnlijk vermoorden...". "Wat", zei Sara, "wij wilden haar echt niet vermoorden." "Esmee overdrijft heel vaak hoor", antwoorde ik. We zagen haar verder spreken met nep traantjes. "Wat een verwend stretje", zei Sara. "Een wat?" "Een sletje en een trutje in een woord." Ik lachte: "Hoe verzin je het." Ze haalde haar schouders op. "Kom laten we gaan." We liepen langs haar. Ze keek me aan met een vies gezicht. Ik grinnikte en deed haar na als huilende baby. Een paar van haar vrienden begonnen te lachen. Ergens hadden ze wel door dat dit verhaal nep was. Eindelijk begonnen hun hersencellen ook te werken.
Het was avond de zon ging al lichtjes onder. Sara is vertrokken. Morgen is tante Margrit weer thuis. Ik nam mijn gsm. Eindelijk kon ik hem eens terug zien. Ik belde hem op. Hij lag in bed. Wat muziek te luisteren. "Hey", zei hij alsof er net een engel in zijn kamer was belandt. "Hey", antwoorde ik. "Je ziet er vandaag zo mooi uit", zei hij. "Ik mooi? Dat is het raarste wat ik ooit heb gehoord. En de eerste keer dat ik het hoor." "Het is ook zo." "Nou dan ben jij knap." "Niet veel meisjes zeggen dat." "Nou... en...Ik vind dat. Heb ik altijd gevonden. En je bent ook nog lief, zorgzaam, bezorgd, schattig..." Hij onderbrak me: "Ik!!?? Schattig. Dat is niet waar. Ik ben een monster." "Ja een schattig klein monstertje." Hij ging deze discussie sowieso verliezen. En ik had gelijk ik won. "Ik wou dat ik je kon vastpakken." Zei hij na een tijdje. Ik wilde dat ook zo graag. "Ik jou ook. Dan voel ik me veilig." Hij glimlachte. "Ik ook bij jou."
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ok een beetje langer dan normaal maar jullie verdienden het wel. Wie weet wat er het volgend hoofdstuk gebeurt XD. Nog een bedankt voor de 1K reads. Ik weet niet waarom iedereen dat zo speciaal vind het is maar een getalletje. Ik schrijf gewoon heel graag. Dan zie ik jullie in het volgende hoofdstuk. Byekes XD
