Bir Melek Hikayesi #WKK

Umut Yolu

Annemin başında beklerken uyuyakalmışım.Koray'ın sesiyle uyandım.Bu ses anlayamadığım bir şekilde güvende hissettiriyordu beni.Hani bir filmde diyordu ya nasıl kokuyorum sorusuna cevap olarak : ''Yağmurdan sonraki toprak kokusu gibi.''Koray işte tam da bu şekilde hissettiriyordu bana.Yağmurdan sonraki toprak kokusu gibi...Acıları vardı,çoğu zaman saklamış bunları.Acılarımız acılarımıza karışmıştı artık.

''Melek tatlım hadi odalardan birinde uzan sen.''Başımı salladım.Yüz yıldır uyumamış,24 saattir koşmuş gibi yorgundum.Kalkmaya yeltendiğim sırada birden başım döndü.Fısıldadı.

''Sorun yok.''Yine o güçlü kollardaydım.Kokusunu içime çektim.

''Kokumu seviyorsun demek.''Muzipçe sırıttı.Gülümsemekle yetindim.Öyle yorgundum ki.En sonunda odaya geldik.Odada bir tane de koltuk vardı.

''Ben şurada yatacağım güzellik.Bir şey olursa uyandır beni.İyisin dimi?''

''Evet.Koray sadece şu son zamanlarda olanlar.Her şey o kadar hızlı ki.''Saçlarımı okşadı.

''Merak etme.Bu hep böyle devam etmeyecek.Her şey çok güzel olacak.Bunu çok fazla söylediğimin farkındayım ama güven bana.''Zoraki gülümsedim.Üzerimi örttü ve koltuğa geçti.

''Koray.''

''Melek?''

''İyiki varsın.''Gülümsedi.Kendimi uykunun kollarına bıraktım.

''Hayır!Annem yaşayacak yalan söylüyorsunuz defolun!''

''Melek! Uyan!''Kabus görmüştüm.Son birkaç zamandır böyleydi zaten bahsetmiştim ya.Berbat bir durumdu.

''Koray annemin öleceğini söylediler!Böyle bir şey olmayacak değil mi?O ölmeye...''Ağlamaya başladım.

''Gel canım buraya.''Sarıldı.

''Beni hiç bırakma olur mu?Dayanacak gücüm kalmadı Koray.Her gün bu korkuyla yaşıyorum!''

''Korkacak bir şey yok güzelim.Sen yalnız değilsin.Hem adı Melek olan birisi yalnız olabilir mi hiç?''Gülümsedi.Ben de gülümsedim.

''Hah şöyle.Yarın yeni bir gün,yeni bir başlangıç.''Başımı salladım.Yalnız uyuyamayacak gibiydim.

''Koray yanımda kal.''Bir an tereddüt etti ama daha sonra yanıma geldi.Başımı göğsüne koydu.Saçlarımı okşarken artık huzur doluydum.Yeniden uykuya daldım.

Sabah uyandığımda Koray yanımda değildi.5 dakika sonra kapı açıldı.

''Güzellik her şey hazır.Bizimle gelecek doktor,hastane ve Amerika'da kalacağımız ev.Uçağa bir saat var.Hadi bir şeyler atıştır.''

''Ne nasıl yani bu kadar çabuk mu hallettin?''Göz kırptı.

''Adım Koray Erkan güzellik,unuttun mu?''Gözlerimi devirdim.Ona bir teşekkür borçluydum.

''Koray teşekkür ederim.''

''Rica ederim.''Gülümsedim.

Kantine doğru ilerlediğimde babam oradaydı.

''Günaydın kızım.''

''Günaydın babacığım iyi uyudun mu?''

''Evet canım sen beni merak etme.Sen iyisin dimi?''Evet anlamında başımı salladım.Bir poğaça yedim ve yanında kahve aldım.Başka türlü açılabilecek gibi değildim.Bir saat su gibi geçti ve sonunda yola çıkmıştık.Yaklaşık dört saat sonunda varmıştık.

''Melek burası Amerika'nın en iyisi hastanesi.Benim bir arkadaşım burada doktor.Ona çok güvenirim.Yani annen emin ellerde olacak.''Göz kırptı.Gülümsedim.Annemi hastaneye yerleştirdik.Yaklaşık yarım saat yanında durduktan sonra tam çıkıyorduk ki annem bizi durdurdu :

''Delikanlı adın Koray sanırım.Böyle bir yardımda bulunmak zorunda değildin fakat ona rağmen yardımcı oldun bana.Neden?''Ah anneciğim keşke bu konuyu açmasaydın.Koray'a baktım önemli değil dercesine bana baktı.

''Efendim ben yaklaşık 5 yıl önce annemi kaybettim.Yani bunun ne demek olduğunu çok iyi bilirim.Melek'in ve babasının aynı şeyleri yaşamasını istemedim.Ve hayat veda etmek için çok kısa.''

''Teşekkür ederim evlat.İyi birine benziyorsun.''Koray gülümsedi.

''Anneciğim tekrar geleceğiz.''

''Tabii kızım hatta bu kadar sık yanımda durmanıza gerek yok.Hastane köşelerinde perişan oluyorsunuz yavrum.''

''Anneciğim olur mu öyle şey tabiki geleceğiz.''Yanağına bir öpücük kondurdum.Babama da sarıldıktan sonra yanlarından ayrıldık.İyi olacak mıydı?Tabiki de iyi olacak Melek!Saçma sapan konuşma.İç sesimi Koray kesti :

''Güzellik biliyorum zor günler geçiriyorsun ama biraz kafa dağıtsan iyi olur diye düşünüyorum.Gezmeye ne dersin?''Başımı salladım.Boston'daydık ve burası bir harikaydı.Şu an bunu düşünecek değildim fakat iyi olmalıydım.Anneme moral vermek için iyi olmalıydım...

Dolaşmaya başladık.Neredeyse tam 5 saat gezdik!En sonunda yorulup çok hoş bir kafede oturduk.Koray çok güzel bir ingilizce aksanıyla siparişlerimizi verdiğinde ağzım açık bir şekilde ona bakıyordum.

''Babam çok küçük yaşlarımdan üniversiteye gidene kadar kursa yollamıştı da güzellik.Mırın kırın etmeme rağmen şu an ilk defa ona teşekkür ediyorum.Ah ne kadar da iyi,düşünceli bir babam var değil mi?''İç çekti.

''Koray hiç konuşmayı denedin mi?''

''Onunla ortak hiçbir yönümüz yok ki Melek.Tek derdi para.''

''Belki öyle değildir,belki yıllarca kapalı tutmuşsunuzdur kapılarınızı.Bence bunu bir dene.O senin baban,hayattaki en yakının.''

''Melek benim en yakınım sensin.''Bir şey söyleyemedim.Zaman geçtikçe olacak bir şeydi bu.Onu zorlayamazdım ama belki düşüncelerinin değişmesini sağlayabilirdim.Zamanla görecektik bizi bekleyen sınavları.Biz bugün umut yolundan geçmiştik.İyi olacaktı her şey.Hissediyordum.