Bir Melek Hikayesi #WKK

Susarak Anlaşılmayı Beklemek

''Koray annemin yanına gitsek iyi olur.Onu görmem gerek.''Başını salladı ve yanağıma hafif bir öpücük kondurdu.Olanlara inanamıyordum.Artık ben de Koray'sız bir dünya düşünemiyordum.Onun yanında olmak varlığımın bana bir hediyesi gibiydi.Sanki usulca benliğimi kaybediyordum.Birbirimizi tamamlıyorduk.Onun yanında ben hiçbir zaman eksik olamazdım.

''Hadi güzellik hazırlanalım öyleyse.''Başımı salladım ve ona gülümsedim.Öyle tatlı bakıyordu ki.Sanki bakmaya kıyamıyor gibiydi.Böyle şeyler eski zamanlarda kaldı sanırdım ama Koray beni gözünden bile sakınıyordu.Artık duygularımı bastırmamaya karar verdim.

Yukarıya çıktık.Dolabı açıp ne giysem diye düşünmeye başladım.O kadar çok kıyafet vardı ki.Ayrıca bir de ayakkabı dolabı da vardı.Mavi boynundan iple bağlamalı,hafif dekoltesi olan,dizime kadar uzanan bir elbise çıkardım.Altına da beyaz,hafif topuklu bir ayakkabı.Koray gerçekten de zevkliydi.Eğer bu kıyafetlerin hepsini kendisi seçtiyse takdiri hak ediyor doğrusu.Yüzüme hafif,belli belirsiz bir makyaj yaptım.Saçlarımı da her zaman ki gibi açık bıraktım.Artık hazırdım.Gerçi hastaneye giderken böyle giyinmek doğru muydu bilmiyordum ama Koray'ın yanında güzel olmak istiyordum.Çıkar çıkmaz Koray'la karşılaştık.Bir an öylece bakakaldı.Utanmıştım.Beni her gördüğünde bir şahesere bakar gibi bakıyordu.

''Seni böyle görünce evde saklayasım geliyor.''Boğazımı temizledim.Kahkaha attı.

''Ah yine şu tatlı kırmızı yanaklar.''Bana yaklaştı ve saçlarımı okşadı.

''Hazırım.Gidebiliriz.''

''Sapıkcığınız emrinize amade asi güzel!''Bunun üzerine gülümsedim.Her defasında beni gülümsetmeyi başarıyordu.

''Yalnız hastaneye gittiğimizin farkındasın dimi?Şey yani tabi benim için hazırlandıysan bu gurur okşayıcı.''İmalı bir şekilde baktı.Kendisi de mavi polo yaka tişört ve altına koyu mavi kot pantolon giymişti.

''Ne alakası var Koray.Normal hazırlandım işte.''

''Pekala güzellik hadi gidelim.''

Yola koyulduk.Yol boyunca tedavinin işe yarayıp yaramayacağını düşündüm.Her şeyin eskisi gibi güzel olmasını istiyordum.Korkular olmadan.Birden elime dokundu.

''İyi misin asi güzel?Hiç konuşmuyorsun.''Başımı salladım.

''Annemi düşünüyorum Koray.Her şey eskisi gibi mi olacak diye düşünüyorum.Benim günlerim kabus gibi.Korku sardı tüm benliğimi.Çoğu zaman umut doluyum ama korkuyorum işte.

''Seni çok iyi anlıyorum canım.Ama sana söz veriyorum her şey yoluna girecek.''

Sonunda vardık.Babam görür görmez sarıldı bana.

''Benim güzelliğim.Güzelliğini hep annesinden almıştır.''Gülümsedim.Çok özlemiştim onu.Ardından annemin yanına gittim.

''Bitanem ne de güzel olmuş!''

''Anneciğim teşekkür ederim.Daha iyi görünüyorsun.''Şimdilik...Bir süre sonra saçları da dökülecekti.Sevdiğim açık kahverengi bukleler...Annemin saçları kıvırcık fakat babamın düzdü.Benimkilerse dalgalı olmuştu.İkisinden de almıştım saçlarımı.

''Tabiki iyiyim canım kızım.Siz beni merak etmeyin.''Başımı salladım.Annemin yanında iki saat kaldık.Sohbet ettik,anneme çorba içirdim.Boston'u anlattım ona.Keşke beraber de gezebilseydik ama o günler de gelecekti.Yanlarından ayrılıp arabaya doğru ilerledik.Birden bir ses :

''Oo Koray Erkan hastanelere mi düşmüş!''Baktığımda Uğur olduğunu gördüm.İkisi arasında her ne olduysa derin bir konu olduğu belliydi.

''Seninle uğraşamam Uğur.Uza burdan.''

''Aa yoksa Melek'e aramızda neler geçtiğini anlatmadın mı?Pek bir yakın görünüyordunuz oysa.Yazık!''

''Konuşmaya değer bir konu yok çünkü.''

''Olsun bence yine de bilmek hakkı.Melek bir zamanlar Koray'ın büyük aşkı Deniz vardı.Ama sonra doğal olarak Deniz beni seçti.Evlendik.Daha sonra Deniz amansız bir hastalığa yakalandı.Kanser.Annenin rahatsızlığı da bu sanırım.1 yıl önce kaybettik Deniz'i.Koray mutlu olmamızı hiçbir zaman istemedi.Ona göre yanında olan kendisi olsaydı Deniz hastalanmazdı.Ne kadar da hastalıklı bir düşünce değil mi?Olduğum yerde kalakaldım.Gerçek miydi tüm bunlar?Bana sanki ilk aşkıymış gibi davranmış ve üstüne de bu olay hakkında tek kelime etmemişti.Hızlıca koşmaya başladım.

''Melek dur!''Kolumdan yakaladı.

''Bana neden anlatmadın Koray.Ben sana acımı anlattım ama sen susmayı tercih ettin.Susarak mı anlamamı bekledin seni?Bana ilk aşkınmışım gibi davrandın.''

''Melek yalvarırım beni dinle.Bunu konuşmaya hazır değilim.''

''Ben bundan sonra hiçbir zaman dinlemeye hazır olacağımı sanmıyorum.Hoş çakal Koray.''Yağmur başlamıştı ve ben çaresizce koşuyor,ağlıyordum.Kalbi kırık bir adam...Çaresiz bir kız...Ne yapabilirdim ki?Gözlerimden akan yaşları serbest bırakmaktan başka ne yapabilirdim şu an?Ben bize inanmıştım.Onu nasıl anlamamı bekliyordu ki?Bunun adı susarak anlaşılmayı beklemekti.Ne kadar süre koştum bilmiyorum.Kaldığımız ev hastaneye yakındı.Evin önüne geldiğimde yere çömeldim.Nereye gidebilirdim ki?Kaybolmuştum.Ben Koray'da kaybolmuştum.