Bir Melek Hikayesi #WKK

En Yakınım

Multimedia :Berat Saygınlar

Bir süre yüzdükten sonra tekneye çıktık.Aklım hala az önce konuştuklarımızdaydı.Ne olmuştu annesine?Ya da daha doğrusu bir şey mi olmuştu?

''Ne o asi güzel pek düşüncelisin?''

''Bazı sorulara cevap arıyordum da.''Kaşları çatıldı.

''Ne gibi sorular?''

''Annenden bahsedince neden bu kadar rahatsız oldun Koray?''

''Melek şimdi bunları konuşmak istemiyorum.Zamanı gelince her şeyi anlatacağım,güven bana.''

''Sana güveniyorum.''Huzur dolu bir şekilde gülümsedi.

''Bunun benim için anlamını bilemezsin.Senin güvenini kazanmak benim için çok önemliydi.''Gülümsedim.

''Koray biliyorum çok soru sorduğumun farkındayım ama neden Aysu'yu arkadaşlarınla tanıştırmak istemiyorsun?''

''Melek,Berat biraz çapkındır.Kaldı ki başka bir arkadaşımla da pek tanıştırmak istemem.Ona baksana o çok masum.Tıpkı senin gibi.''Bir şey söyleyemedim.Uzaktan Berat ve Aysu'ya baktım.Eğlendikleri belliydi.Ah o kadar tatlıydılar ki...Birden telefonumun sesiyle düşüncelerimden sıyrıldım.Hastaneden arıyorlardı.Duyduklarımla birlikte telefonu elimden düşürdüm.

''Melek noldu?!''

''Koray an-annemi yoğun bakıma kaldırmışlar.''

''Güzelim sakin ol.Hemen gidiyoruz.''Kızlara ve Berat'a haber verdi ve hep birlikte hastaneye doğru gitmeye başladık.Girişte hemen bir görevli bulup sormaya başladım :

''L-Leyla Sönmez.Nerede?Durumu nasıl?''

''Hanımefendi anneniz şu an yoğun bakımda.Siz sakin olun,geçin oturun şöyle.''Tabiki de onu dinleyemeyecek durumdaydım.Annemin olduğu yeri öğrendikten sonra oraya doğru koşmaya başladım.Kapıdan bir hemşire çıktı.

''Annem nasıl?Leyla Sönmez.''

''Şu anda durumu hakkında kesin bir şey söyleyemeyeceğim hanımefendi.Elimizden geleni yapıyoruz.Lütfen sakin olun."Koray bana sımsıkı sarıldı.

''Koray ölmeyecek dimi?Lütfen bana iyi olacağını söyle!''

''Melek'im annen iyileşecek sakin ol canım.Bak biz burdayız.Arzu ve Zehra da yanıma geldi o sıra.Bana sarıldılar.Arzu :

''Tatlım Leyla teyzem güçlüdür.İnan bana her şey düzelecek.''Başımı salladım.Durmadan ağlıyordum.Aradan yaklaşık bir saat geçtikten sonra doktor çıktı.

''Doktor bey durumu nasıl?!''

''Hayati tehlikeyi atlattı.Geçmiş olsun.''O anda sevinçten ağlıyordum.Koray,Arzu,Zehra,Aysu,Berat hepsiyle sarıldık.

''Sana demiştim Melek'im her şey düzelecek.''Derin bir nefes aldım.Koray ve Berat bize kahve almaya gitti.Koray :

''Melek biraz konuşalım mı?Bunun sırası mı bilmiyorum ama?''

''Sorun yok iyiyim ben.''Sessiz sakin bir köşeye oturduk.

''Hani bana neden annemle ilgili konuşmak istemediğimi sormuştun ya.''

''Evet?''

''Bundan yaklaşık 5 yıl önceydi.Annem senin annen gibi hastaydı Melek.Onu kurtarmak için çok çaba sarf etmedim.Çünkü annem ve babam ayrılıyordu.Annem başkasını seviyordu artık.Her şey usulünce halledilecekti ama ben kabullenemiyordum işte.45 yaşındaydı.Hastalığından çok geç haberim oldu.Öğrendiğimde artık iş işten geçmişti.Ben ben ona yakın davransaydım anlatırdı belki bana.Babamın da haberi yokmuş.İkimiz de çok geç öğrendik.Annem bir lisede öğretmendi.Babamla kavga ettikleri için babam anneme para yollamıyordu ve zor durumdaydı.Ona kızgın olduğum için ben de yardım etmedim.Annem benim yüzümden öldü Melek benim yüzümden!Şimdi senin de anneni kaybetmeni izleyemem.Amerika'ya gidiyoruz yarın tamam mı ?Her şeyi ayarlayacağım.Annen yaşayacak.''Ağlıyordu.Asla yıkılmayacak gibi duran Koray ağlıyordu.

Sarıldık.İkimiz de ağlıyorduk.Artık aramızda saklı gizli hiçbir şey yoktu.

''Sen artık benim en yakınımsın Melek.''En yakınım...O da benim en yakınımdı artık ama bilmiyordu.