YAZ YAĞMURUM(TAMAMLANDI)

HASTANE

Multide gülümseyen bir melek var...Vote istiyorum.
Ahu'dan

Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Sadece Baran'ın beni eve bıraktığını hatırlıyordum. Öncesinde neler olmuştu,Baran beni ne konuşmak için çağırmıştı? Hiç birşey bilmiyordum.Kapı açılmıştı. Yanıma Ece,Melek,Ufuk ve Baran girmişti. Baran mı? Onun ne işi vardı burda? Baran:

*Askım iyi misin?*

*Aşkım mı? Ne aşkı? Off ben neden hiç birşey hatırlamıyorum?*

*Ne yani? Unuttun mu herşeyi?*

*Galiba evet ama her şey derken ne kasdediyorsun?*

Baran hariç herkes dışarı çıkmıştı.Baran:

*Hiç hiç bişey.Sadece ben seni biraz merak ettimde.*

*Teşekkür ederim. Ama saat çok geç olmuş sen eve git artık. Ben Melek'le kalırım. Hem o da buraya kadar gelmiş sargılı ayaklarla.*

*Tamam.*

Bunları söylerken sesi titriyordu. Sanki artık ona karşı hiç birşey hissetmiyordum. Melek içeri girerken yanında Ece vardı. Baran dışarda ağlıyormuş. Ama neden? Ne konuşmuştuk ki onla bu kadar üzgündü? Kızlar da hiç birşey bilmiyormuş.

Baran'dan

Unutmuştu herşeyi. Ama şu an önemli olan onun sağlığıydı. Doktor:

*Yediği yemeğin içinde zehirmış. Bundan dolayı bayılmış. Bir kaç gün hastanede kalması gerek sonra gidebilir.*

Yediği yemekten bende yemiştim. Bunu biri yapmış olmalıydı. Aklıma ilk gelen kişi SUDE GÖNÜLTAŞ. Yerimden öyle bir hızla kalktımki Ufuk arkamdan koşarken yetişemedi. Arabayı haraket ettirdiğim anda arbaya Ufuk'ta bindi. Sude'nin evine geldiğimizde Ufuk önce beni durdurdu. Kapıyı çaldığımızda hizmetli açtı.Ufuk:

*Sude'yi çağır.* Oda çok sinirliydi haliyle. En yakın arkadaşlarından birini zehirlemişti. Bana kalsa Sude'yi karakola verecektim ama Ufuk'un güzel intikam planına uyacaktım. Sude aptalı teşrif etmişti sonunda. Ufuk benden önce davranıp bağırmaya başlamıştı. Ufuk:

*Neden yaptın lan bunu? Senin varya ......*

Bu sırada ağzına gelen herşeyi söylemişti. Ben:

*Sen yaptın değil mi bunu? Bana yapsaydın o kızın suçu neydi? Nasıl bir zehir kattın lan ............. ........... Kız bir şey hatırlamıyor.*

*Ben senden bişey istemedimki Baran. Ben her şeyi o kızdan istedim. Ondan seni istedim. Biliyodum böyle olacağını. Üzgünüm ama bunun olması gerekiyordu. O kız seni karşılayamaz. Eğer yine aynı şeyi denerseniz daha kötü olur. Bu sefer ikiniz içinde geçerli.* dedi ve kapıyı kapattı. Delirecektim. Ben şimdi onu severek onu tehlikeye atamazdım.

Ahu'dan

Nedenini bilmediğim bir acı çekiyordum. Zehirin acısı değildi. Boynumdaki kolyeyi elime aldım. Ve kendi kendime:

*Bu kadar yıl sana deliler gibi aşıkken şimdi neden seni sevmiyorum.*İçimdeki acı bundandı galiba. Acı sevgimi bastırıyordu. Melek yanımdaydı. Gözlerimin buğulandığını gördü. O benim çocukluk arkadaşımdı. Tabi ki 6 yaşımda İstanbul'da tek başıma yaşayamazdım. Babam sonra taşınmıştı Melek yanıma zar zor geldi. Oturdu. Sarıldık. O benim babamdan sonra en değerlimdi. Ece ve Ufuk liseden sonra arkadaşım olmuştu. Hemen Melek'e babama sordum. Babama anlatmamışlar neyseki Yoksa babamıda hastaneye acil bir şekilde kaldırabilirdik. İkimizinde çok uykusu vardı. Melek tam koltuğa gidecekti ki ona yanımda kalmasını söyledim. Bestimi koltuğa gönderemezdim. Sarıldık. Melek çoktan uyumuştu. Bende göz yaşlarımı dindirmek için gözlerimi kapattım. Biraz sonra uyumuştum. Rüyamda Baran'ın öldüğünü gördüm. Korkunçtu. Uyanamıyordum. Sayıklıyarak Melek'i uyandırmıştım. Biraz su içirdi ve kahvaltıyı almak için aşağı indi. İçimdeki acı dinmiyordu. Artık hıçkırarak ağlıyordum. Bu rüya bana bir şeyi hatırlatıyordu. Annemı de rüyamda öyle görmüştüm. Ertesi gün annemin büyük kazası. Hemen Baran'ı arayıp iyi olup olmadığını sordum. İçimdeki acı şimdi iki katına çıkmıştı. İyiydi. Ama hala dinliyordu. Gözyaşım kolyenin ortasına düştü. Sonrada iki tarafına ayrıldı. Ve bir şey farketmiştim. İnsan hastanede, o yatağın üstünde gülmeyi unutuyor...