ARRANGE MARRIAGE KAY MR.SUNGIT

Chapter 24

Kyle P.O.V

Di ko alam kung paano ako marereact lalo na ang nasa loob kame ng kotse. Mabuti na lang at naniwala siya na nawala siya sa paningin ko kaya di ko alam kung saan siya pumunta. Alam ko kung sino ang kausap niya kaganina.

Huminga ako ng malalim at pinakawalan ang mga luha sa aking mga mata. I am broken and no one could ever fix my heart. Alam kong siya lang ang mamahalin ko pero bat ganito bat nagiging over protected ako kay Samantha? Bakit di siya mawala sa isip ko lalo na this past few days.

Humiga ako sa kama ko at pinagmasdan ang madilim na kisameng nakaharap sa akin. Madilim katulad ng buhay ko ngaun pero unti-unting nagkaliwanag nang dumating si Samantha nagkaroon nang liwanag. Pero mas masaya ako kung si Ellise ang nasa tabi ko. Masaya ka nga ba ako?.Hindi ko namalayan na nakatulog na pala. 

Kinaumagahan nagising ako sa sinag ng araw na tumama sa mata ko. Ano oras na ba? Kailangan ko pang bumangon at may pasok pa ako ngayon. Tinignan ko ang cellphone ko at bumungad sa akin ang lockscreen wallpaper ko na magkasama kame ni Ellise. It was taken nang nagpunta kame sa Tagaytay last summer. Agad akong pumunta sa gallery at pinalitan ang wallpaper ko.

Wala naman nang sense pa para yun ang wallpaper ko. Dinelete ko na ren yung mga pictures namen magkasama. As if naman na mabubura non ang nararamdaman ko para sa kaniya. Bumangon na ako at naghilamos para makakain na ng almusal.

"Sir! handa na po ang pagkain. Gising na po ba kayo?" tanong ni yaya sa labas ng pinto ng kwarto ko.

"Oo yaya! susunod na ako" sabi ko sa kaniya

Pagtapos ko maghilamos lumabas na ren ako. Paglabas ko ng kwarto bumungad sa akin si Samantha na halatadong bagong gising pa dahil hindi pa ito naghihilamos.

"Good Morning" bati ko sa kaniya. Maganda ren naman pala siya, napansin ko lang naman.

"Err- Good Morning" bati niya sa akin na may kasamang paghikab pa.

"Do you slept well?" tanong ko sa kaniya

"Yeah!" tanging sagot niya sa akin

"Well then! Let's eat" 

Sabay kameng bumaba sa hagdanan at napansin kong antok na antok pa nga siya. Madaling araw kase lumalabas pa. Nauna na akong bumaba sa kaniya dahil narinig ko na rin ang boses ni Angelo sa may kainan.

"Good Morning Angelo" masaya kong bati sa kaniya na tinugunan niya ng masayang ngiti. I real like to have like him. He had an angelic face you coudn't resist.

"Good Morning Baby" rinig kong bati ni Sam sa kaniya. 

"What happens to your hair?" takang tanong ni Angelo. Pano ba naman di man lang nagayos ng buhok tong si Sam bago bumaba.

Ngumiti lang siya tsaka umupo sa tabi ko.

"Woah! Ang saya may kasabay akong kumain" masayang sabi niya

"Huh? What do you mean?" sabi ko

"What I mean is nasanay na kase ako lang magisa kumain since sila mom and dad laging umaalis ng maaga"

Naawa ako ng marinig ko yun. Di kase ganun ang set-up ng pamilya ko kaya di ko ramdam di hinahayaan nila daddy na kumain ang isa sa amin ng mag-isa. Pero it's a different case kay Sam she really independent person.

"By the way kelan ka pala papasok?"

"Huh? Ako next monday na masyado nang mahaba ang bakasyon ko dito sa bahay"

"Ahh! ganun ba?"

"Baket? anong problem dun?"

"Wala may sinabi ba ako?"

Matapos kong kumain nag-asikaso na ako papasok sa school. Next na rin pala ang birthday ni Adrian ano kayang ganap dun? Isama ko kaya si Sam?

"Aalis ka na?" rinig kong sabi niya ng makita niya ako palabas.

"Oo, di ba halata? bakit may sasabihin ka?" 

"Ang sungit! Wala sige ingat" yun lang ang sabi niya tsaka bumalik sa loob

Paglabas ko natanaw ko siyang umakyat sa kwarto niya. Nakakabored den naman kase mag-stay sa bahay ng ilang linggo.

Samantha POV

Kakaalis lang ng asungot sa buhay ko at nagsimula na akong maboringan sa nakikita ko kaya nagisip ako ng pede kong pagkaabalahan. Naalala kong may Xbox nga pala ako at dun nabuhay ang loob ko. Agad kong inaayos yun sa kwarto para makapaglaro. This is life, di ren pala masama ang masaksak at magbakasyon. 

Nagumpisa na akong maglaro ng game ko ng mag-ring ang phone ko. Someones calling.

"Hello?" 

"Sam It's me Bler."

"Oh! baket?"

"Pede ka ba ngayon? Di ka naman busy di ba?" tanong niya

"Ha! para saan? may ginagawa ako e"

"Samahan mo lang ako, Sige na Sam lilibre kita" sabi niya sa akin with matching paawa effect pa.

"Sigesige! Kita tayo sa labas ng subdivision magdala ka ng kotse ah!" sabi ko sa kaniya. Istorbo talaga tong pangit na'to sa mga giginawa ko e. Labag man sa loob ko na iwan ang ginagawa ko. Minsan na nga lang naistorbo pa kaso wala naman na akong magagawa. Sasama na lang ako.

Nagayos ako ng sandali at I'm good to go. 

"Ya! aalis lang ako sandali. Nagpapasama kase si Bler pero babalik den ako agad. Di ko na isasama si manong ah!" paalam ko. Para di naman sila mag-alala

"Sige po ma'am ipapaalam ko na lang po kay sir Kylle" sabi niya sa akin.

"Angelo Baby! aalis lang si tita saglit ah! I'll be back soon okay!" paalam ko sa kaniya. Tumingin lang siya sa akin at ibinalik ang tingin sa nilalaro niya.

Lumabas ako sa gate ng bahay namin. Sa ngayon di na ako magdadala ng sasakyan ihahatid din naman siguro ako ni Bler. Sobra naman siya kung di niya ako ihahatid. Habang naglalakad ako sumagi sa isip ko ang napagusapan namin ni Kylle kagabi. Naiinis pa rin ako sa sarili ko at natanong ko ang mga bagay na yun. I felt something strange...

Di ko namalayan na nasa labas na pala ako mg subdivision sa pagiisip ko. Nakita ko kaagad si Bler na nakasandal sa kotse niya.

"Sam!!!" sigaw niya sa akin. Naglakad naman ako papalapit na sa kinaroroonan niya.

"What? bat kailangan mo nang kasama?" sabi ko sa kaniya

"Ha! Samahan mo ko papakita ako kay Grandma bukas since bumalik na ako need ko ng gift para sa kaniya."

"Bat ako? Mukha na ba akong matanda?"

"That's not what I mean. Kase syempre I need some advice tsaka anong gawa ng bestfriend di ba? tulungan mo ko syempre" 

"Oh Siya sige tara na!" sabi ko sa kaniyan. Kung sabagay alam ko naman na di siya sweet kaya ano nga bang mapapala ko?

Hindi niya ako hinayaan pang magdrive kung sabagay takot siya na ako ang nagmamaneho baka kase yun na daw ang huling sakay niya sa kotse niya. Matagal na ren nung huli kaming nagkita kaya anh dami niyang kwento about sa buhay niya sa France.

"Ikaw ba walang balak na makita yung tunay mong magulang?" tanong ko sa kaniya. Since adopted lang siya at galing sa isang orphanage

"Bakit pa? Iniwan nga nila ako di ba? That's mean ayaw nila sa akin" bitter niyang sagot.

"Di naman lahat! baka naman kase may rason sila sabi nga everything has a reason"

"Kung ano man ang rason na yun bahala na sila dun" sagot niya sa akin. Kapag ang dati niya talagang magulang ang pinaguusapan nagiiba ang awra ng mukha niya.

"Pambihira ka!" tanging nasabi ko sa kaniya. Wala den naman ako sa lugar para niya pero kahit na ganun ramdam ko yung paghihirap at sakit na nararamdaman niya.

Somehow naisip ko okag na ren pala kahit na busy sila Mommy at Daddy kahit na ganun ang set-up namim atleast alam ko na nanjan sila. Sila yung taong bumuo at nagluwal sa akin sa mundo.

*Next Time*

Author's Note

Sorry po ngayon lang po ako ule nakapag-update :( sana nanjan pa ren po kayo