"ท่านพี่..."เมลเรียกนาคีเสียงสั่นเครือเมื่อชายหนุ่มเดินมาทรุดตัวลงข้างๆไทก้า
"ไทก้า..."นาคียกมือลูบหน้าผากที่มีเม็ดเหงื่อเล็กๆเกาะพราวของไทก้าเบาๆ
"ท่าน...นา..คี..."ไทก้าลืมตามองผู้เป็นนายก่อนฝืนยิ้ม...นาคีพูดไม่ออกได้แต่จับมือหนาของอีกฝ่ายกำไว้แน่น
โจนเหลือบตามองไทก้าและเหล่านักล่าก่อนหันมองมิกาย่าทุกคนกำลังตกอยู่ในอันตราย...เพราะเขาแม้จะสัญญาไว้ว่าจะปกป้องทุกคนแต่มิคาเอลกลับเลือกใช้เลห์เหลี่ยมมากกว่าฝีมือการต่อสู้
"มิคาเอล...ข้ายอม ข้าจะไปกับท่านถ้าท่านสาบานว่าชั่วชีวิตท่านจะไม่แตะต้องหรือยุ่งเกี่ยวกับเหล่านักล่าทุกคนและหมู่บ้านนักล่าอีกไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้น..."โจนมองมิคาเอลก่อนยื่นข้อเสนอของเขา มิคาเอลยิ้มพอใจขณะมิกาย่าส่ายหน้าไม่เห็นด้วยเพราะถ้าโจนทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าเขาเลือกที่จะตายเพื่อปกป้องทุกคน
"ตกลง...ด้วยชื่อของข้า มิคาเอล ลูเซอร์เดล ข้าสัญญาว่าจะไม่แตะต้องและยุ่งเกี่ยวกับนักล่าและหมู่บ้านนักล่าอีก...ไม่ว่ากรณีใดๆ..."มิคาเอลประกาศก้องก่อนหัวเราะออกมาอย่างพอใจ
"ดี...เพราะถ้าท่านผิดสัญญาไม่ใช่แค่ท่านแต่ทุกคนรอบๆตัวท่านต้องมีอันเป็นไป...โปรดปล่อยตัวกาย่าด้วย...."โจนกัดฟันบอกมิคาเอลก่อนถอยมาคุกเข่าลงข้างๆนาคีจ้องมองดูไทก้าด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ
"ไทก้า...ทำแบบนี้ทำไม..."
"โจน..."ไทก้าฝืนยิ้มยกมือขึ้นมาจับมือโจนไว้ เขาก็ไม่รู้ว่าผูกพันกับเจ้าเด็กครึ่งแวมไพร์มากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่มีความสุขและสนุกที่ได้อยู่ด้วยกัน
"โจน...ได้ไหม??..พาข้า...ไป...กับเจ้า...ด้วย..."ไทก้าเอ่ยออกมาช้าๆมองหน้าอีกฝ่ายอย่างวิงวอน
"ไทก้า...."โจนอุทาน สูดหายใจเบาๆก่อนจะทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำเมื่อชายหนุ่มฝังเขี้ยวลงบนลำคอของคนที่เป็นทั้งเพื่อนและครูในคนเดียวกัน เมลเบือนหน้าเข้าซุกอกนาคีอย่างไม่อยากมองภาพแวมไพร์หนุ่มดื่มเลือดเหยื่อด้วยใบหน้าเจ็บปวดพร้อมนำ้ตาที่ไหลรินมันดูน่าสงสารมากกว่าหวาดกลัว
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Key-blood(END)
Разноеชายหนุ่มผู้มีครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์อีกครึ่งเป็นแวมไพร์ เขาคือกุญแจสำคัญในการคืนชีพ"ราชินีแวมไพร์" เพื่อทวงสิทธิความเป็นหนึ่งในห่วงโซ่อาหาร...เขาจะเลือกครึ่งไหน ของเลือดในกายระหว่างแวมไพร์หรือมนุษย์....
