นาคีลืมตาช้าๆสูดหายใจเข้าปอดอย่างสดชื่นการได้ตื่นขึ้นมาบนเตียงนุ่มของตัวเองแทนที่พื้นดินแข็งๆหรือเปลของไทก้ามันช่างสบายจนไม่อยากจะลุกขึ้น แต่ก็อดห่วงแขกพิเศษของตัวเองไม่ได้เมื่อวานตอนเขากลับมาเด็กรับใช้รายงานว่าพวกมันอาบนำ้กินข้าวแล้วก็เข้านอนคงจะเหนื่อยจากการเดินทางเขาเลยไม่อยากรบกวน ร่างสูงที่วันนี้มีผ้ายาวนุ่งไว้เพียงผืนเดียวเกาะสะโพกเพรียวผมยาวดำขลับปล่อยยาวสยายเคลียบ่าอกเปล่าเปลือยตึงแน่นด้วยกล้ามเนื้อห้วไหล่ขวามีรอยสักรูปธนูลวดลายสวยงามชายหนุ่มก้าวออกมาจากห้องก่อนกวาดสายตาไปรอบๆ
"ท่านนาคี...ตื่นแล้วเหรอครับ...."คนรับใช้รีบเข้ามาหาเผื่อเจ้านายมีอะไรให้รับใช้
"แขกข้ายังไม่ตื่นอีกหรือ...."
"ตื่นแล้วครับ....เห็นหอบเสื้อผ้าไปซักที่ลำธารสักพักใหญ่แล้วครับ..."
"อ้าว!...ทำไมพวกเจ้าไม่ทำให้เขา..."
"ข้าบอกพวกเขาแล้วครับ....แต่เขาไม่ยอม..."
"งั้นเหรอ...งั้นเจ้าจะทำอะไรก็ไปทำเถอะ...ข้าจะไปเดินเล่นสักหน่อย...."
"ครับ...."แล้วเด็กหนุ่มก็ถอยออกไป
อากาศยามเช้าสดชื่นนาคีหยุดยืนมองไปที่ลำธารอดยิ้มไม่ได้เมลกำลังซักผ้าท่าทางขมีขมันมีโจนนั่งให้กำลังใจอยู่บนโขดหินไม่ไกลนักขณะยายแม่มดน้อยใช้ไม้เล็กๆตีนำ้ในลำธารอยู่ริมตลิ่งพวกมันกลายเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างกลมกลืน
"ไงพ่อลูกอ่อนขยันแต่เช้าเชียว...."นาคีทักขึ้นเบาๆเมลสะดุ้งอย่างตกใจขณะสองหนูน้อยเห็นเขาเดินมาแต่ไกลจึงได้แต่มองเฉยๆ
"ท่านนาคี..."คุณหมอจำเป็นพ่วงตำแหน่งพ่อลูกอ่อนเอ่ยทักเขาเบาๆก่อนหันกลับไปก้มหน้างุด...เมลรับรู้ได้ถึงใจที่เต้นตึกตักแปลกๆวันนี้ท่านนาคีอยู่ในชุดล่อแหลมนักเจ้าตัวคงไม่คิดอะไรเพราะคนในบ้านก็บอกอยู่แล้วว่าไม่มีผู้หญิง แล้วถ้าทุกคนแต่งตัวแบบท่านนาคีทุกวันผู้ชายแปลกปลอมอย่างเธอจะอยู่ยังไงละทีนี้
VOUS LISEZ
Key-blood(END)
Aléatoireชายหนุ่มผู้มีครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์อีกครึ่งเป็นแวมไพร์ เขาคือกุญแจสำคัญในการคืนชีพ"ราชินีแวมไพร์" เพื่อทวงสิทธิความเป็นหนึ่งในห่วงโซ่อาหาร...เขาจะเลือกครึ่งไหน ของเลือดในกายระหว่างแวมไพร์หรือมนุษย์....
