GERİZEKALI ABİLERİM (DÜZENLENİYOR)

CESET❄

Hey,merhaba gençler ! Geçen bölümde istediğim yorum sayısına ulaşamamak beni bayağı üzdü.Bu bölümü yayımlamamda ki sebep; bir okuyucumun bana olan ısrarlı istekleriydi.Bundan sonra koyduğum sınırlar olmadan HİKAYEYE YENİ BÖLÜM GELMEYECEKTİR.

Pekâlâ iyi okumalar !

+5YORUM
+10VOTE

🌙

‘’Merhaba çocuklar !” İçeriye giren yan komşumuz Eylül abla,fazla samimi gözüküyordu.Üzerine geçirdiği kırmızı rengindeki yağmurluğu bir kenara fırlatıp  altındaki ince kazağın kollarını sıvazladı.‘’Merhaba,Eylül.” Bora, sahte gülümsemesiyle Eylül ablaya kısa bir göz gezdirdikten sonra ayaklanıp mutfağa doğru ilerledi.‘’Ee,ne yapıyorsunuz?” Diye sorduğunda omuz silkip,tekrardan koltuktaki yerimi aldım.‘’Gördüğün gibi..”dedi Ayaz,göz devirerek.‘’Sen neden buradasın?” diye ekledi ardından merakla.‘’Annenler bugün için hastahanede kalacaklarmış.” diye açıklama yaptığında,‘’Bir şey mi oldu?” diye sordum endişeyle. Başını olumsuz anlamda salladı.‘’Hayır.Şey.. Deden biraz rahatsızlanmış..Ama yarına taburcu edilirmiş.”

1🌙 (Ay) Sonra..

Günlerin birbirini kovaladığı bir akşam,bahçeden gelen gürültülü bir sesle,gözlerini araladı genç kız. Yatakta doğrulup,olayları kavramaya çalıştı bir süre.Ardından yataktan ayrılıp pencereye doğru koştu. Olacaklardan habersiz saf bir merakla perdeyi çektiğinde,oluşan sessizlik ürpermesine neden olmuştu.Bir süre daha bekledi,endişeyle etrafa göz gezdirirken.Ardından nefesini verip, gözlerinin yanmasını engellemek için yavaşça kapattı.Açtığında ise,cama çarpan bir ceset çığlık atıp yere düşmesine neden olmuştu.Delirmiş gibi saçlarını çekiyor,bağırıyor ve ağlıyordu.Tam o sırada ayaklanan ağabeyi Ayaz,odaya korkuyla dalıp, yerde kıvranan kardeşinin yanına koşmuştu."Zeynep,ne oluyor!?" diye sormuştu,korkuyla genç adam. Kardeşi camı işaret ettiğinde,belkide yıkım anının başlayacağı zamana denk gelmişti.Durdu..Yüzünü buruşturdu.Bedenini daha fazla taşıyamayıp,yere düştü.Gözlerini gong turuna çıkmış,çan gibi sallanan cesetten alamıyordu.Bu..Bu iğrençti!

Ne yapacağını bilemez bir şekilde nefes alışlarını sıklaştırdı.Saçlarını çekiştirip,geriye doğru gitmeye başladı.Kim,neden böyle bir şey yapmış olabilirdi ki?

Ayaz,azda olsa sakinleştikten sonra cesede daha yakından baktı.Ard arda gelen şoklar bitmiyordu,çünkü bu ceset Eylül'e aitti."Hayır,hayır.." diye geveledi."Eylül!" diye bağırdı avazı çıktığı kadar..

O lanet gecenin ertesi sabahı tüm aile bireyleri tek kelime etmeden mutfak masasına yerleşmiş,duruyordu.Kim ne diyeceğini kestiremiyor,sessizliğe gömülüyordu."İncelemeler yapıldı. İfade için Zeynep ve Ayaz Soydamlı'yı merkeze götürmek zorundayız." Polis memuru,ensesini ovalayıp hayat sevincini yitirmiş aileye baktı.İşi epey zor olacaktı,anlaşılan.

Zeynep zorluk çıkarsada nihayet merkeze varabilmişlerdi.Orada onları bekleyen kuzeni ve arkadaşıda vardı.
Anlaşılan uzun bir gün olacaktı.

İlk sorguya Zeynep girmişti.Bir an önce olanları dinlemek,daha sonra psikoloğa götürmek istiyorlardı,genç kızı.Zeynep,zorda olsa bir-iki kelime anlatabilmişti.

‘’Şüphelendiğiniz biri var mı?” Polis memuru şüpheyle gözlerini kıstı. ‘’Yok.” dedi genç kız.‘’Çıkabilir miyim?” Duraksadı polis memuru. ‘’Elbette,Zeynep.Ama eğer şüphe ettiğin biri varsa ve sen söylemiyorsan..” Dudaklarını ıslattı. ‘’Sende yanarsın.”

Sıra Ayaz'a geldiğinde daha geniş çaplı bir soruşturma olmuştu.‘’Şüphe ettiğin biri var mı?” diye sorduklarında,düşündü genç adam.Aklına Kıraç Adalar'dan başkası gelmiyordu,ama Eylül'e zarar vereceğinide zannetmiyordu.Boşuna yapılan ihbarla Kıraç anlaşmayı bozabilir,ailesine zarar verebilirdi.