Een saaie vakantie (COMPLEET)

16: De Spiegel van Neregeb #2

Deze geweldige tekening is ook niet van mij (ik wou dat ik zo goed kon tekenen/schilderen) en heb ik op google gevonden.

ESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESV

"Oh Harry.." Lily kreeg tranen in haar ogen. "Hij ziet ons in de Spiegel!" zei ze terwijl ze aan James' mauw trok.
"Maar hoe dan?" vroeg Sirius. "Het is toch maar een spiegel?"
Remus schraapte zijn keel. "Het is de spiegel van Neregeb. De spiegel van Begeren, als je het achterstevoren leest. De zin is: Ik Toon Niet Wat Mensen Zien Maar Wat Zij Begeren. De spiegel laat zien wat mensen het liefst zouden willen hebben of zijn."

Langzaam bekeek Harry de andere mensen in de spiegel en zag nog meer groene ogen, andere neuzen die op de zijne leken en zelfs een oud mannetje dat zo te zien Harry's knobbelknieën had. Voor het eerst in zijn leven zag Harry zijn familie. Hij wist niet hoe lang hij daar bleef staan. Hij kon daar niet eeuwig blijven; hij moest de weg naar de slaapzaal terug zien te vinden. Hij scheurde zijn blik los van het gezicht van zijn moeder, fluisterde: "Ik kom terug." en ging haastig naar buiten.

"Is goed." fluisterde Lily terug. "Ik zal er zijn." De jongens keken haar even verdrietig aan, maar Remus ging verder.

"Je had me wel wakker kunnen maken." zei Ron gepikeerd.
"Je kunt vanavond mee. Ik ga opnieuw. Ik wil je die spiegel laten zien."
Harry was vreselijk bang dat hij de kamer met de spiegel niet zou kunnen terugvinden. "Ik bevries zowat." zei Ron. "Laten we teruggaan."
"Nee!" siste Harry. "Het moet hier ergens zijn."

"Hier is het - hierzo!" Ze duwden de deur open. Harry liet de mantel van zijn schouders glijden en rende naar de spiegel.
Ze waren er weer! Zijn vader en moeder glimlachten breed toen ze hem zagen.
"Zie je wel?" fluisterde Harry.
"Ik zie niks."
"Kijk! Moet je ze zien.. het zijn er een heleboel.."
"Ik zie alleen jou."
"Kijk dan goed. Vooruit, ga hier staan."
Harry stapte opzij, maar toen Ron voor de spiegel stond, kon hij zijn familie niet meer zien, alleen Ron in zijn gestreepte pyjama. Ron staarde gefascineerd naar zijn spiegelbeeld. "Moet je mij zien!"
"Zie jij ook je hele familie?"
"Nee - ik ben alleen - maar ik ben anders - ik zie er ouder uit - en ik ben hoofdmonitor!"
"Wat?"

"Arme Harry." zei Remus. "Hij snapt er niks van. Ron ook niet, maar hij heeft er niet zo veel aan als Harry."

De derde avond vond hij de kamer heel wat sneller dan eerst. Hij liep zelfs zo snel dat hij meer geluid maakte dan verstandig was, maar hij kam niemand tegen.
En daar stonden zijn vader en moeder weer te lachen en een van zijn opa's knikte blij. Harry ging voor de spiegel op de grond zitten. Niets kon hem ervan weerhouden om de hele nacht bij zijn familie te blijven.
Behalve -

"Oh oh.." zei Sirius.

"Zo - weer terug, Harry?"
Harry had het gevoel dat zijn binnenste in ijs was veranderd. Hij keek om en zag niemand minder dan Albus Perkamentus.
"Ik - ik zag u niet, meneer."

"Dat komt ervan als je 's avonds wegsluipt, Harry James Potter." zei Lily streng.
"Kom op, Lily. Verplaats jezelf eens in zijn schoenen. Wat als jij je familie nooit gekend had. Dan wil je toch ook als je de kans kreeg zoveel mogelijk tijd met ze doorbrengen?" Lily zuchtte.
"Je hebt gelijk. Voor deze keer."

"Merkwaardig hoe bijziend je wordt van onzichtbaar zijn." zei Perkamentus en tot Harry's opluchting glimlachte hij.
"Zo." zei Perkamentus die naast Harry op de grond kwam zitten. "Dus net als honderden anderen heb je de verlokking van de Spiegel van Neregeb ontdekt."
"Ik wist niet dat hij zo heette, meneer."
"Maar je beseft inmiddels wel wat hij doet?"
"Hij - nou - ik zie mijn familie-"
"En je vriend Ron zag zichzelf als hoofdmonitor?"
"Hoe weet u dat?"
"Ik heb geen mantel nodig om onzichtbaar te zijn." zei Perkamentus vriendelijk. "Snap je nu wat de Spiegel laat zien?"
Harry schudde zijn hoofd.

"Kijken of Remus zo slim is als hij denkt dat ie is." zei James grijnzend. Remus schopte hem lachend en keek weer naar het boek.

"De gelukkigste man ter wereld zou de Spiegel van Neregeb kunnen gebruiken als een normale spiegel. Met andere woorden: hij zou zichzelf precies zo zien als hij was. Begrijp je het nu?"
Harry dacht na en zei toen langzaam: "Hij laat zien wat we willen.. alles wat we willen."
"Ja en nee." zei Perkamentus. "Hij toont onze diepste meest brandende verlangens, niets meer, niets minder. Jij hebt nooit familie gehad en ziet al je verwanten om je heen. Ronald Wemel is altijd overschaduwd door zijn broers en ziet zichzelf eenzaam aan de top staan, de beste van allemaal. Toch biedt deze spiegel ons geen kennis en ook geen waarheid. Er zijn mensen voor weggekwijnd, betoverd door wat ze zagen, en anderen zijn krankzinnig geworden, omdat ze niet wisten of wat ze zagen echt of zelfs maar mogelijk was. Morgen verhuist de Spiegel naar een nieuwe onderkomen en ik vraag je om er niet meer naar op zoek te gaan, Harry."

ESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESV

Nou, ik had dit eigenlijk ook bij het andere hoofdstuk kunnen doen, maar ja. Hopelijk vonden jullie het leuk en blijft het leuk!! Nog een fijne zomervakantie!!