Een saaie vakantie (COMPLEET)

20: Het Verboden Bos #2

Het deuntje (liedje) hierboven werkt goed als achtergrond (voor mij) tijdens het schrijven van dit stuk, misschien wel leuk voor tijdens het lezen! Ik weet dat het niet het goede liedje is voor het deel van het verhaal maar het is mysterieus genoeg :)

------------------------------------------------------ESV------------------------------------------------------

Harry en Malfidus liepen bijna een halfuur, dieper en dieper het bos in, tot ze het pad nauwelijks nog konden zien omdat de bomen zo dicht op elkaar stonden. Harry had de indruk dat er meer bloed lag.

"Hagrid, ik ben nog nooit zo boos op je geweest als nu." zei Lily opeens. De jongens keken haar met een combinatie van angst en verwarring aan. "Hij laat mijn zoon alleen in het Verboden Bos, die niet zo maar zo heet, met zijn 'aartsvijand' als je het zo even zou willen noemen, terwijl dit allemaal Hagrids schuld was! Hij was degene die die stomme draak naar binnen had gesmokkeld!"

"Kijk-" mompelde hij en hij stak zijn hand uit om Malfidus tegen te houden. Er lag iets op de grond, iets wits en glanzends. Heel behoedzaam slopen ze dichterbij. Het was de eenhoorn en hij was dood. Harry had nog nooit zoiets moois en triests gezien.
Harry had één stap naar voren gedaan toen hij een glibberend geluid hoorde en verstijfde. Een struik aan de rand van de open plek trilde.. uit de schaduwen dook plotseling een in mantel en kap gehulde gedaante op, die over de grond kroop als een dier dat zijn prooi besloop.

"Rennen, Harry!" riep James. Hij trok Lily op zijn schoot maar wat waarschijnlijk alleen was om zijn eigen zenuwen te bedwingen.

Malfidus slaakte een vreselijke kreet en nam de benen - net als Muil. De gestalte hief zijn hoofd op en keek Harry aan van onder zijn kap.
Opeens voelde hij een stekende pijn on zijn hoofd, erger dan ooit tevoren. Het was alsof zijn litteken in brand stond - verblind wankelde hij achteruit.
Hij hoorde hoefgetrappel en er sprong iets over hem heen, iets wat op de gedaante afstormde.

"Is alles in orde?" vroeg de centaur, die Harry overeind hielp.
"Ja - dank u - wat was dat?" De centaur gaf geen antwoord.
"Je bent die jongen van Potter." zei hij. "Je kunt beter teruggaan naar Hagrid. Het is op het moment niet veilig in het bos. Kun je rijden? Dat gaat sneller. Ik heet Firenze." Hij liet zich op zijn knieën zakken, zodat Harry op zijn rug kon klimmen.

"Wat is dat ding waar je me van hebt gered?" Firenze vertraagde zijn pas maar gaf geen antwoord op zijn vraag. Opeens bleef de centaur staan. "Harry Potter, weet je waar eenhoornbloed voor dient?"
"Nee." zei Harry, verbaasd door die rare vraag. "In Toverdrankles gebruiken we alleen de hoorn en de staartharen."
"Dat komt omdat het monsterlijk is om een eenhoorn te doden." zei Firenze. "Alleen iemand die niets te verliezen heeft en alles te winnen bereid zo'n misdaad te begaan. Het bloed van een eenhoorn houdt je in leven, zelfs als je op sterven na dood bent, maar tegen een vreselijke prijs. Je hebt iets reins en weerloos gedood om je armzalige ik te redden en daarom leid je vanaf het moment dat dat bloed je lippen raakt nog maar een half leven, een vervloekt leven."
"Maar wie zou zo wanhopig zijn?" vroeg hij zich hardop af. "Als je eeuwig vervloekt zult zijn kun je toch beter zijn, of niet?"
"Inderdaad." zei Firenze. "Tenzij je slechts lang genoeg in leven wilt blijven om iets anders te drinken - iets waardoor je je oude macht en kracht terugkrijgt - iets waardoor je onsterfelijk wordt. Harry Potter, weet je wat er op dit moment verbogen is in jullie school?"
"De Steen der Wijzen! Ja natuurlijk - het levenselixer! Maar ik snap niet wie -"
"Kun je niemand bedenken die jaren probeert om zijn macht te herwinnen, die zich wanhopig vastklampt aan het leven terwijl hij zijn kans afwacht?"
"Bedoel je," kraste Harry. "Dat Vol  -"
"Harry! Harry, is alles goed met je?" Hermelien holde naar hem toe, gevolgd door een hijgende en puffende Hagrid.

"Oh nu komt ie aanzetten!" riep Lily. James legde een hand over haar mond.
"Het is oké, Lily. Hagrid deed alleen maar zijn werk. Hij kon er ook niks aan doen."

"Dan neem ik hier afscheid van je." zei Firenze. "Je bent nu veilig."
Harry liet zich van zijn rug glijden. "Het allerbeste, Harry Potter."

ESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESV

Harry kon niet stilzitten. Hij ijsbeerde heen en weer voor de haard en trilde nog steeds. "Sneep probeert die Steen te pakken te krijgen voor Voldemort.. en Voldemort wacht in het bos.. en de hele tijd dachten we dat Sneep gewoon rijk wilde worden.."

"Severus, wát is er zo mis gegaan dat je naar de Duistere Kant ging?" fluisterde Lily. "Vertel het me. Alsjeblieft, ik wil het weten."

"Iedereen zegt dat Perkamentus de enige is voor wie Jeweetwel ooit bang is geweest, Harry. Zolang Perkamentus in de buurt is, durft Jeweetwel niks te doen. En wie zegt trouwens dat die centaurs gelijk hebben? Wat zij doen lijkt me meer waarzeggerij en dat is volgens professor Anderling een heel onnauwkeurige tak van de toverkunst.

Toen Harry de lakens wegtrok, zag hij zijn keurig opgevouwen onzichtbaarheidsmantel liggen. Er was een briefje opgespeld: Voor het geval dat.

Sirius deed het boek dicht. "Wat? Nee!" zei James. "Ga verder!" Sirius begon te lachen.
"James, het is al elf uur geweest."
"Dus?" vroeg Lily. "Nog één hoofdstuk? Alsjeblieeeeft?"
Sirius zuchtte. "Oké dan, Remus? Jij weer?" Remus knikte en nam het boek over.

ESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESV

Nog een hoofdstukje klaar! Jeey! We zijn er bijna :(  Hierna nog 2 of misschien 3  hoofdstukken.