Een saaie vakantie (COMPLEET)

23: De Man met de Twee Gezichten

Sorry dat ik jullie zo lang liet wachten met het laatste hoofdstuk, ik was op vakantie. Ik heb het nieuwe Harry Potter boek!!! Harry Potter and The Cursed Child!!! Ik ben zoo blij!!!

----------------------------------------------------ESV--------------------------------------------------------------

"Wakker worden, slaapkoppen." hoorde James iemand zeggen. Hij opende zijn éne oog en zag een zwarte en een bruine vlek voor hem. Hij pakte zijn bril van zijn nachtkastje en zette hem op. "Sirius? Remus? Wat doen jullie hier?" kreunde hij. James zag Sirius en Remus' blik dwaalden af naar James middel. Daar lag Lily.
"Wat doet zij hier?" fluisterde Remus grijnzend. James keek naar Lily die haar armen om zijn middel had en zijn borstkas gebruikte als persoonlijk hoofdkussen.
"Gaat je niks aan. Wat doen jullie hier ?" vroeg James nog een keer.
Sirius haalde het boek van achter zijn rug vandaan. "Het laatste hoofdstuk."
James was opeens klaarwakker. "Lily? Lily, wakker worden. We gaan weer lezen." Lily kwam langzaam overeind en schrok toen ze iedereen opeens voor haar zag staan.
"Goedemorgen." zei Sirius lachend.

"Lily, als jij deze leest dan heeft iedereen even veel gelezen." zei Remus. Lily keek hem geschrokken aan.
"Ik wil niet de eindstrijd lezen! Dat kan ik niet!" Remus gaf haar het boek en Lily zuchtte. "Best, maar als ik huil tijdens het lezen, is het jou schuld."

Het was Krinkel. "U!" bracht Harry moeizaam uit. Krinkel glimlachte. Al zijn zenuwtrekken waren verdwenen.
"Ik." zei hij kalm. "Ik vroeg me al af wanneer je zou verschijnen, Potter."
"Maar ik dacht - Sneep - "
"Severus?" Krinkel lachte. "Ja, Severus lijkt geknipt voor die rol, hé? De ideale afleiding. Wie zou die arme s-stotterende p-professor Krinkel verdenken terwijl Sneep rondscheurt als een reusachtige vleermuis?"

James probeerde zijn lach in te houden, maar de rest had het toch gemerkt. "Sorry, ik zag het gewoon voor me."

"Maar Sneep probeerde me te vermoorden!"
"Nee, nee, ik heb geprobeerd je te vermoorden, juffrouw Griffel liep per ongeluk omver die Zwerkbalwedstrijd en daardoor verbrak ze mijn oogcontact meet jou. Dat was me gelukt als Sneep geen tegenbezwering had gemompeld, in een poging je te redden.

"Zie?" zei Lily tegen James. "Sev probeerde Harry te redden! Ik wist wel dat hij Harry nooit zou proberen te vermoorden!"

Pas toen besefte Harry wat er achter Krinkel stond: de Spiegel van Neregeb. "Deze spiegel is de sleutel tot het vinden van de Steen. Echt iets voor Perkamentus om zoiets te verzinnen.. maar gelukkig zit hij in Londen.. tegen de tijd dat hij terug is, ben ik heel ver weg.." Hij keek gretig naar de Spiegel. "Ik zie de Steen.. ik bied hem aan mijn meester aan.. maar waar is de Steen?"
Tot Harry's afschuw antwoordde een stem, die uit Krinkel zelf scheen te komen:" Gebruik de jongen.."
"Ja - Potter - Kom hier!"

"Niet doen, Harry!" riep Lily bezorgd naar het boek.

Harry liep naar hem toe. Ik moet liegen, dacht hij wanhopig, ik moet kijken liegen over wat ik zie. Hij zag zijn spiegelbeeld, dat eerst bang en bleek was maar en paar tellen later glimlachte, zijn hand in zijn zak stak en een bloedrode steen tevoorschijn haalde. Zijn spiegelbeeld knipoogde en deed de Steen weer in zijn zak - en op dat hetzelfde moment voelde Harry iets zwaard in zijn echte zak vallen. Op de een of andere manier had hij de steen in zijn bezit gekregen.
"En?" zei Krinkel ongeduldig. "Wat zie je?"
"Ik zie dat Perkamentus me een hand geeft." verzon hij. "Ik - ik heb de afdelingsbeker veroverd voor Griffoendor."
"Hij liegt.. hij liegt. Ik wil hem zelf spreken.. ik wil hem zien."
"Meester, u bent niet sterk genoeg."
Verstijfd zag hij Krinkel zijn tulband afwinden. Wat gebeurde er? De lap viel af en zonder die tulband leek Krinkels hoofd merkwaardig klein. Langzaam draaide hij zich om.
Waar Krinkels achterhoofd had meten zitten zat een gezicht, het vreselijkste gezicht dat Harry ooit had gezien. "Harry Potter.." fluisterde het gezicht.

"Wat?" vroeg James bang. "Wat gebeurd er? Is dat.."
"Ik denk het wel." zei Sirius.

"Zie je wat er van me geworden is?" zei het gezicht. "Ik kan uitsluitend vorm aannemen als ik een lichaam kan delen.. maar zodra ik het Levenselixer heb, kan ik weer een eigen lichaam creëren.. dus geef me de Steen die je in je zak hebt!"

"Rennen, Harry! Hij weet het!" riep Remus.

"Doe niet zo stom. Je kunt beter je eigen leven redden en je bij me aansluiten.. anders vergaat het je net zo als je ouders! Die stierven terwijl ze ongenade smeekten.."
"LEUGENAAR!" schreeuwde Harry plotseling.

"We zouden nooit voor genade smeken bij die lafaard!" riep Lily. "Dat weet ik zeker."

"Ontroerend.. Moed kan ik altijd waarderen.. Ja jongen, je ouders waren moedig.. ik heb je vader eerst gedood en die verweerde zich dapper.. maar je moeder had niet hoeven sterven.. ze probeerde jou te beschermen.. geef me nu de Steen, tenzij je wilt dat ze vergeefs gestorven is."

De jongens keken Lily voorzichtig aan. Lily veegde een traan weg van haar ooghoek, maar probeerde niet op te kijken naar de andere. "Tuurlijk zou ik hem beschermen. Het is mijn jongen. MIJN jongen!"

"NOOIT!"
"Grijp hem!" Harry voelde Krinkels hand om zijn pols sluiten. Meteen ging er een messcherpe, stekende pijn door zijn litteken; het was alsof zijn hoofd in tweeën speelt. Hij keek verwilderd om zich heen, om te zien waar Krinkel gebleven was, die ineengedoken naar zijn vingers staarde - terwijl Harry keek, zag hij brandblaren opkomen. "Grijp hem! Grijp hem!" gilde Voldemort opnieuw.
"Meester, ik kan hem niet aanraken - mijn handen!" En hoewel Krinkel Harry met zijn knieën tegen de grond bleef drukken, liet zijn zijn hals los en staarde verbijsterd naar zijn handpalmen. Harry zag dat ze verbrand waren - rauw, rood en glanzend.
"Dood hem dan, dwaas!" krijste Voldemort. Krinkel hief zijn hand op om een dodelijke vloek uit te spreken maar Harry stak instinctief zijn igen handen uit en greep Krinkels gezicht -
"AAAAAAH!" Krinkel rolde van hem af. Zijn ezicht zat nu ook onder de blaren en Harry besfte dat Krinkel zijn huid niet kan aanraken zonder vreselijk pijn te lijden.

"Harry!" gilde Lily huilend. Opeens keek ze boos naar Remus. Ze gaf hem een klap op zijn hoofd met het boek.
"Auw! Waarom deed je dát nou weer?" zei hij terwijl hij over zijn achterhoofd wreef.
"Ik huil. En dat is jou schuld. Ik moest dit van jou lezen, en nu huil ik! Allemaal jou schuld, Remus!"

ESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESVESV

Heey!! Hopelijk was het weer leuk! Nog een keer sorry dat het zo lang duurde!!

HPLOVER1010