Een saaie vakantie (COMPLEET)

2: De jongen die bleef leven

Verhaal is dit/ praten is dit/ denken is dit.
Veel plezier!!!

In de Ligusterlaan 4, woonden meneer en mevrouw Duffeling.
'Duffeling?' Dacht Lily. 'Ik ken die naam ergens van.'
Ze waren er trots op dat ze doodnormaal waren en als er ooit mensen waren geweest van wie je zou denken dat ze nooit bij iets vreemds of geheimszinnigs betrokken zouden raken waren zij het wel, want voor dat soort onzin hadden ze geen tijd.

"Klinken als leuke mensen." Zei James sarcastisch. Sirius lachte maar las verder.

Meneer Duffeling was directeur van Drillings, een boormachinefabriek.
'Werkte Tuny's verloofde niet bij dat bedrijf?'  Hij was groot en gezet en had bijna geen nek, maar wel een enorme snor.
'Klinkt als haar verloofde.'

Mevrouw Duffeling was blond en mager en haar nek was twee keer zo lang als normaal, wat goed van pas kwam omdat ze vaak over de schutting gluurde om de buren te bespioneren. De Duffelingen hadden een zoontje, Dirk, en ze wisten zeker dat er nog nooit zo'n fantastische baby was geweest.

"Geloof ik helemaal niks van." zei Sirius. "Met die ouders!"
Remus keek naar Sirius. "Dat weet je niet, Sirius. Misschien valt hij wel mee."

Ze zouden door de grond zakken van schaamte als iemand hoorde van de Potters. Mevrouw Potter was de zus van mevrouw Duffeling, maar ze hadden elkaar al jaren niet gezien.

"Leuke zus heb je dan." mompelde Sirius.
"Duffeling? Ik ken helemaal geen Duffeling. Staat er niet ergens bij hoe die Potter met de voornaam heet?" vroeg James.

De Duffelingen wisten dat de Potters ook een zoontje hadden maar dat hadden ze nog nooit gezien. Dat zoontje was zelfs een extra reden om de Potters buiten de deur te houden; ze wilden niet dat Dirk met zo'n kind om zou gaan.

"Dát is pas leuk." zei Remus.

Toen meneer en mevrouw Duffeling wakker werden, zou je bij het zien van de bewolkte hemel absoluut niet gezegd hebben dat die dag overal in het land vreemde en geheimzinnige dingen zouden gaan gebeuren.
Ze zagen geen van allen een grote, geelbruine uil langs het raam fladderen.

"Ie-mand is een to-ve-naar." zei Sirius zingend. "Dat vinden zijn ouders vast niet leuk."
"Waarom denk je dat het dat kind is?" vroeg Remus. "De hoofdpersoon heet Harry, niet Dirk."
"Oh ja." mompelde Sirius. Hij ging weer verder.

Om halfnegen pakte meneer Duffeling zijn koffertje, gaf mevrouw Duffeling een kus op haar wang en probeerde Dirk ook een zoentje te geven, maar dat mislukte omdat Dirk net een woedeaanval had en zijn cornflakes tegen de muur smeet. 'Kleine rakker,' grinnikte meneer Duffeling.

"Kleine rakker!" spotte Remus. "Verschrikkelijk verwend nest, is het!"

Pas op de hoek van de straat zag hij voor het eerst iets vreemds - een kat die op een plattegrond keek.

"Anderling!" riep James opeens. Iedereen keek hem raar aan. "Wat? Ik wed voor 5 galjoenen dat dat Anderling is. Wie doet er mee?" Hij legde 5 gouden munten op een bijzettafeltje naast de stoel waar Remus in zat en keek iedereen één voor één aan. Sirius graaide zuchtend in zijn broekzak.
"Alleen omdat je weet dat ik nooit een gok afsta." zei hij.

Even drong dat niet tot meneer Duffeling door - toen draaide hij zich met een ruk om en keek nog eens goed. Er stond inderdaad een cyperse kat op de hoek van de Ligusterlaan, maar die plattegrond was nergens te bekennen.

"In ieder geval iets magisch." zei Lily.
"Of iemand." zei James grijnzend.

Terwijl meneer Duffeling de straat uit reed, keek hij in zijn spiegeltje. Nu las dat beest het bordje met Ligusterlaan - of liever gezegd, ze keek ernaar; katten konden niet lezen, of het nou bordjes waren of plattegronden.