Cliché Lovestory (Compleet)

Hoofdstuk 2: populaire mensen en gefreakte cupcakes

Eindelijk is het middag, niet dat het zo zwaar was of zo, maar toch. Ik sleur Ariana mee door de gangen naar de kantine. Met moeite probeert ze me te volgen, geen idee waarom ik zo snel naar de kantine wil. Maar ik denk dat het komt omdat ik vreselijk veel honger heb. De einddeur komt eindelijk in zicht. Ik zet met laatste stappen en met extra effect in slow motion. Extra effect had het zeker, ik heb mijn vriendin nog nooit zo zien kijken, en ze is al heel wat gewoon. Ik trek de deur open en verwacht de hemel, maar het enige wat ik zie is een volle kantine met de geur van taarten en spaghetti en alle andere dingen die je hier kan eten. Natuurlijk is het eerste wat me opvalt, zoals elk jaar en elke dag van de week opnieuw, dat het hier verdeeld is in duidelijke groepen. Je hebt de nerds, zowel jongens als meiden. Ze zijn niet zo maar nerds, ze zijn echte super nerds. In plaats van een bord met eten zitten ze wiskunde oefeningen te maken op de tafel en ze praten alleen maar over de punten en de examens die pas over een paar maanden zijn. 

Dan heb je als tweede de 'normale' mensen, ze vallen niet op en willen ook niet opvallen. Ze hebben weinig of geen make-up op en ook geen te korte rokjes of te diepe topjes. Ik zweef eerder tussen de nerds en de normale mensen maar eigenlijk, als je me echt kent ben ik helemaal geen nerd! Ik heb een grote hekel aan school en vind er niets aan, het is véel te vroeg op staan. School op zich valt nog mee en dan kom je thuis en dan BAM je hebt nog een hele avond huiswerk. Gewoon vreselijk! Waar was ik? O ja, ik zat bij de 'gewone' mensen. Er zijn ook van die leerlingen dat populair willen zijn en daardoor hun echte vrienden verwaarlozen. Waarom willen mensen altijd aandacht en bij de populairste zijn? Ik ben net het tegenovergestelde en zou mijn echte vrienden nooit maar dan ook nooit verwaarlozen, ik hoef geen aandacht, sterker nog ik heb er schrik van. Ik leef liever in mijn eigen dromen, de plek waar cupcakes een leven hebben en roze konijnen met oranje stippen tegen me praten of dat het de normaalste zaak in de wereld is. 

En dan heb je nog de laatste. De make-up dozen en de basketbalspelers. Met een woord de populairen, ze zitten meestal bij elkaar. Of ze denken toch dat ze populair zijn en dat ze de knapste van de hele school zijn. Ja, ze zien er heel erg goed uit maar beter dan de anderen? Door die make-up bij de meiden zie je niet veel meer van hun gezicht, helemaal dicht geplamuurd en daarbij denken ze nog eens dat ze alles zijn, dat ze alles kunnen maken en tegen iedereen kunnen zeggen wat ze willen. 

En.Daar.Word.Ik.Helemaal.Piep.Van. 

Wie wil er nu zo'n bekakte wortel zijn? Ja je ziet het goed WORTEL. Waarom dat ik de meiden soms wortels noem, simpel. Ze hebben zo veel bruine crème op dat het een beetje oranje wordt en het doet me heel erg denken aan wortels... Ik ben niet zo heel origineel met mijn namen. Maar ik wil toch niet zo'n ding zijn. Urgh, ze komen precies recht uit de poppenfabriek, sterker nog de barbiefabriek. Rokjes die tot net onder hun kont komen en een decolleté tot tegen de grond. Dat zijn de belangrijkste kenmerken van de wortels. 

'God Dream leef je nog?' zegt Ariana in lichte paniek. Verschrikt kijk ik op en lach geforceerd. 'Chill Ariana, ik zat gewoon even in gedachten verzonken bij pratende bomen en ....wortels.' Ook zij glimlacht. 'Typisch jij, had je geen honger?' Ik kijk haar aan met een duhu-blik. 'Kom we gaan eten.' Ik trek haar voor de zoveelste keer aan haar arm mee naar de plek waar we kunnen aanschuiven. 

Ik kijk met een verafschuwde blik 'subtiel' naar achteren waar ik een lach hoorde en ik moest niet eens gokken van wie die kwam. 

Aaron en zijn nieuwe vriend Yari, het arrogantie zelve. De eerste aanblik op Yari was woaw maar nu? Nu vind ik hem spuuglelijk en dat dank zij zijn ego. Kunnen super knappe jongens nu ook eens niet vriendelijk zijn? 

'Wat valt er te zien?', vraagt Aaron. Zoals ik al zei: ik keek subtiel niet dus. 'Sorry, ik kan niets zien je ego is zo groot dat het mijn zicht bedekt.'