Ponad niebem

Mia.

-Oh, no wiesz, jak już cię tu przytargałam- prawie nic nie ważyłaś, Eleanor- to chciałam się upewnić, że wszystko w porządku.
Jest tak dużo rzeczy, które chcę w tym momencie powiedzieć, ale nie mówię.
Myślałam, że umarłaś. Ty pewnie też.
Wiesz, co bym zrobiła, gdybyś umarła? Jeśli tak, to mi powiedz, proszę, bo ja nie mam pojęcia.
Wiem, że zaczynając tę znajomość, od poczatku wiedziałam o konsekwencjach, ale, kochanie, nie sądziłam, że jesteś tak wspaniała.
W myślach mówię to wszystko, a Eleanor płacze i mnie przytula. W myślach czuję zimne rurki, wychodzące z jej rąk, ocierające się o moje dłonie. W myślach całuję ją, czując jej łzy na swoich policzkach.
A w rzeczywistości siedzę na krześle, unosząc prawy kącik ust i rzucając ironicznymi tekstami, z których ona się śmieje.
W rzeczywistości siedzę, sparaliżowana strachem, obawą, że moja Eleanor mogłaby tak po prostu zniknąć, ale udaję, że wszystko jest okej.
-Nic się nie stało, wiesz? Tak się czasem po prostu dzieje, więc nie martw się, Mia...-mówi dziewczyna z uśmiechem, a ja czuję, jak moje wnętrzności zmieniają się w szkło.
-Jasne, przecież się nie martwię, po prostu zeszłaś pod moimi nogami, to niegrzeczne!
Eleanor śmieje się, a ten śmiech zamienia się w wielką dłoń, która chwyta moje szklane serce i rzuca nim o ścianę.
-Oj przepraszam, następnym razem kulturalnie usiądę, żeby nie robić kłopotu.-odpowiada, a dłoń sięga do płuc i miażdży je, posypując ich odłamkami moje wnętrze.
-Mam nadzieję, bo jeśli jeszcze raz dopuścisz się takiego przewinienia, będę musiała cię ukarać.-mówię, przybierając poważny wyraz twarzy. Wewnętrznie biorę zmiotkę i wymiatam z brzucha odłamki szkła.
Eleanor w odpowiedzi uśmiecha się chytrze, przewraca oczami, a potem udaje, że mdleje.
-No to się doigrałaś!- mówię cicho, podnosząc się z krzesła i zbliżając do niej.