Bab 2

300 7 0
                                    


Suara Si Gemuk kuat panggil aku. "Sera!"

Aku kerut dahi. "Nama saya Fina! Bukan Sera!" Tangan kecilku dilipat rapat ke dada. Mulut dah buat muncung itik. Konon-konon merajuklah.

"Saya suka panggil awak Sera sebab nama awak memang Serafina." Dia senyum lagi.

Aku jeling tajam. "Saya bukan Sera lah!" Sekali lagi aku tekan suara. Gigi ketap rapat-rapat. Tangan kat sisi. Buku lima genggam kemas. Kaki yang bersarung kasut sekolah aku hentak-hentak kat tanah. Aku tak suka dia panggil aku Sera. Sebab tak ada sesiapa panggil aku Sera. Semua orang panggil aku Fina!

"Nanti saya panggil abang saya suruh pukul awak...baru tau." Aku mula mengugut.

"Awak nak panggil Abang Dan eh?" Si Gemuk masih lagi senyum.

Aku angguk dengan yakin.

"Panggil la. Saya tak takut." Si Gemuk berlagak berani. Kemudian dia gelak.

Memang sengaja nak mengusik. Aku dengus geram lalu capai basikal.

"Eh! Awak dah nak balik ke?" Si Gemuk pegang handle basikal aku.

"Balik la. Dah lambat ni. Nanti abang saya cari."

"Ala tunggu la dulu. Balik awal pun awak nak buat apa. Bukannya awak ada kawan selain saya." Pandai Si Gemuk memujuk.

Aku pandang muka Si Gemuk. Dah tiga tahun kami berkawan semenjak kejadian aku jatuh basikal diusik samseng Kampung Pinang Condong. Memang betul cakap Si Gemuk. Selain dia, aku memang tak berkawan rapat dengan orang lain selepas waktu sekolah.

Kalau kat sekolah, memang ramai la kawan. Tapi aku tak ada kawan sekelas yang tinggal sekampung. Itu yang buat aku selalu sendirian kalau tak sekolah. Cuma Si Gemuk ajelah kawan yang ada. Rumah dia sebenarnya tak la dekat dengan rumah aku.

Dia tinggal kat kampung sebelah. Tapi sangat rajin terlajak ke kampung aku semata-mata nak berkawan dengan aku. Dia pun macam aku juga. Tak ramai kawan. Selalu kena ejek sebab dia gemuk.

Aku sandar semula basikal kat batang pokok. Kemudian jalan lambat-lambat hampiri batu dan bersandar malas.

"Lepas ni awak nak sekolah kat mana? Kat kampung ni jugak ke?" Si Gemuk hulur sepeket kacang botak.

Aku geleng kepala. "Tak tau. Saya ikut aje kata Pak Su."

"Awak akan ikut Abang Dan? Sekolah sama dengan Abang Nan dan Kak Jelita? Atau sekolah saya?"

"Entah." Aku jungkit bahu. Aku tak fikir pun sekolah mana aku nak pergi tahun depan. Sekejap aje aku rasa masa berlalu. Sedar-sedar aje aku dah nak masuk sekolah menengah.

"Alah sekolah mana-mana pun sama." Aku beri jawapan paling mudah.

"Tapi saya nak awak satu sekolah dengan saya," pinta Si Gemuk sungguh-sungguh.

"Kenapa?" Kening aku bertaut.

"Ada la saya kawan nanti." Si Gemuk cakap malu-malu. Merah kulit muka dia.

"Eh? Tak sesuai kot nak kawan dengan awak kat sekolah. Nanti orang ejek kita couple plak. Tak nak lah!" Aku bantah, ngeri, malu.

Tak maulah aku dipadankan dengan budak gemuk ni. Kalau setakat berkawan macam sekarang, okey aje. "Awak kan kawan dengan Luk."

"Luk tu kawan lelaki. Tak sama. Awak satu-satunya kawan perempuan saya."

Aku cebir bibir. Lain aje aku dengar cara cakap Si Gemuk. Sejak dia masuk sekolah menengah ni, perangai dia dah tak comel macam dulu. Tiba-tiba aje aku rasa macam tak kenal dia. Adakah kerana Si Gemuk dah besar sikit daripada aku?

"Eh awak! Saya betul-betul nak balik ni. Perut lapar." Aku terus capai basikal dan kayuh laju-laju tanpa pedulikan panggilan Si Gemuk.

Sekarang ni aku rasa dah tak best kawan dengan dia. Dah tak macam dulu. Kalau dulu, asal jumpa aje mesti main macam-macam. Main pistol batang pisang, main tutup oren bodoh, main konda kondi...main teng teng pun Si Gemuk layan. Dia tak kisah. Aku ajak dia main masak-masak pun dia okey aje. Siap suruh berlakon jadi mak-mak. Si Gemuk ikut tanpa banyak soal.

Bila tiba waktu peperiksaan, kami sama-sama ulang kaji pelajaran. Dia banyak tunjuk ajar aku terutama mata pelajaran Matematik yang buat aku nak muntah warna warni cat Nippon.

Tapi sekarang semenjak dia masuk Tingkatan Satu, dia tak suka nak main konda kondi, galah panjang, belalang kunyit...teng teng lagi lah dia bantah habis-habisan. Si Gemuk lebih suka ajak aku lepak-lepak sambil berborak kosong. Bosan aku rasa. Lebih baik aku balik tidur. Ada juga faedahnya.

Tapi tak lama pun keadaan tu sebab tiba-tiba aku dengan Rashdan kena pindah sekolah ke bandar gara-gara dia gaduh dengan Adnan. Terus hubungan persahabatan aku dengan Si Gemuk putus macam tu aje.

 Terus hubungan persahabatan aku dengan Si Gemuk putus macam tu aje

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

AKU lepas nafas berat. Kenang kisah masa kecik memang seronok. Sebab zaman tu polos, suci, murni aje aku rasa. Tak ada masalah besar langsung. Yang besar cuma cemana nak berebut TV dengan Rashdan, kerja sekolah tak siap, kasut sekolah tak sempat basuh, duit belanja lupa bawa....ala masalah-masalah kecil yang boleh selesai tanpa perlu fikir panjang.

Bila dah dewasa ni, macam-macam benda kena fikir. Buka mata aje, berpuluh soalan minta jawapan. Soalan paling besar, bila aku nak dapat kerja? Dah letih jadi kuli batak kat ladang limau bali. Bukannya dapat gaji pun. Rashdan kata dia dah tanggung makan pakai aku semua, nak duit buat apa lagi? Melampau betul abang aku sorang tu.

Buatnya seumur hidup aku tak dapat kerja, gaya macam tu lah kehidupan aku agaknya. Bergantung pada dia serba serbi. Aku tau Rashdan tak kisah. Malah dia suka sangat kalau aku ni duduk bawah celah ketiak dia tak ke mana-mana.

Dia kata masa aku kat Surrey, hari-hari dia sabarkan diri nak bawa aku balik belajar kat sini. Melampau sangatlah tu kan? Mak bapak orang lain rileks aje hantar anak belajar kat luar negara. Ada yang tak pernah balik langsung masa belajar. Aku ni, pernahlah dua kali balik raya puasa dan balik masa dia kahwin dulu. Itu pun aku balik tak lama. Rashdan sanggup aje bayar harga tiket sampai beribu tu.

Tak tau lah aku cemana Rashdan dengan anak-anak dia nanti. Kalau aku dia dah kawal macam tu, anak-anak dia lagilah kot. Kesian!

Assistant Tuan Menteri [Published]Where stories live. Discover now