DUYGUSUZ GECE

KARANLIK GİRİŞ

19.06.2016   Gelecek..

Gözlerimi açtığımda hastane odasındaydım, ilk gördüğüm başımda gözlerini bana dikmiş annemdi. Daha ne olduğunu soramadan söze başladı;

'' Duygu iyi misin ? ''

Başımdaki korkunç ağrıya rağmen anneme gülümsedim, tek hatırladığım girdiğim karanlık yol, tam karşımdan gelen iki beyaz ışık ve sonrası acıydı.

Annem yeniden konuşmama izin vermeden konuşmaya başladı;

''Babana senin gibi birine motor almakla büyük bir hata yaptığını söylemiştim.  Hayatında ilk defa babalık yapmaya çalıştı onuda yüzüne gözüne bulaştırdı.''

Annem'in bu telaşı beni korkutmuştu, ama haklıydı babam beni ilk defa mutlu etmişti ama uzun sürmedi.

''Anne, iyiyim lütfen endişelenme''

Annem fazlasıyla tedirgin bir insan olduğu için onu rahatlatmaya çalışıyordum, ama hiçbir işe yaramadığı kesindi.

''Umut'u çağırmamı ister misin'' diye sordu annem 

''Umut kim ?''

Annem bu soru karşısında donup kaldı, anneme umut'un kim olduğunu soracakken kapı açıldı. İçeriye doktor girince annem doktora bakıp çaresizce ''buyurun'' dedi.

Doktor bana bakıp ''Duygu kendine geldin mi? biraz daha iyi misin ?''

''Evet ağrılarımı saymazsak iyiyim'' diye cevap verdim.

''Fazla bir şeyin yok ucuz atlatmışsın'da diyebiliriz, ama beynin fazla zarar gördüğü için hafıza kaybı yaşamışsın''

Hafıza kaybı ? Yeterince ilginç bir hayatım varken birde başıma bu çıkmıştı. Garip bir şekilde doktora bakarken konuşmasına devam etti.

''Hayatında olan bazı kişileri, bazı olayları, bazı anıları  belkide en önemlileri veya da en önemsizleri kaybetmiş olma şansın var''

Doktor konuşmasını bitirince başımdan aşağıya kaynar sular döküldü. Ben neydim, kimdim, neyim vardı, neyim yoktu, sanki hiç olmamış gibi hatırlamıyordum. Sanki içimde kocaman siyah bir boşluk vardı, O siyah boşluktan bazı anılarım, bazı kişiler canlanıyor, fakat daha fazlasını hissedemiyordum. 

'' Yavaş yavaş kaybetmiş olduklarını kazanmaya başlayacaksın, ama bu hemen olmayacak. Zamanla her şey yerine oturacak. Yapman gereken tek şey sabretmek olsun. ''

Anneme döndü ve devam etti;

''Bu süreçte kızınızı yalnız bırakmamak size düşüyor, unuttuğu anıları, unuttuğu insanları, belkide unuttuğu hayallerini bile hatırlatmak sizin göreviniz olacak gibi duruyor. Duygu anılarını kolayca hatırlayacaktır o güçlü birisi.

Ben hala doktorun söylediklerinin şokundan çıkamamışken geçmiş olsun dileklerini iletip gülümseyerek odadan çıktı. Önce anneme baktım, daha sonra gözlerimi tavana gidip düşünmeye başladım. İçinde bulunduğum durum çok korkunç ve ürkütücüydü. hiçbir şeye sahip değildim belkide. Belkide bir çok şeye sahiptim. Belkide hayatımda unuttuğum birçok önemsiz insan için sevinmeliydim, belkide hayatımda unuttuğum birçok önemli insan için üzülmeliydim. Hayatımda yakınlarda yaşadığım önemsiz önemli ne kadar  hatıra varsa hepsi kaybolmuştu. İçimdeki boşluğun tarifi yoktu. Bir şeyi hatırlamaya kalksam beynimdeki her şey allak bullak oluyordu. Hayatımda ilk defa bu kadar çaresiz kalmıştım. ilk defa bu kadar kötü hissediyordum kendimi. Acaba beni neler bekliyordu, içimdeki karanlıkta neler vardı en çok benim merak konumdu...