Vertrouw op mij || Jortini Fanfiction

~ 27 ~

Tini Pov

Jorge duwt me op de grond, waar ik snel weer wil opstaan. Tot ik een plasje bloed om Jorge heen zie liggen.

'JORGE!' Roep ik en ik draai hem op zijn rug, daardoor zie ik een kogelschot ik zijn arm. Zijn ogen houdt hij met moeite open. 'Nee, Jorge! Alsjeblieft blijf wakker!' Roep ik wanhopig. Ik kijk op en zie Stephie een arm om me heen leggen en zie Bente met een telefoon aan haar oor. Dan kijk ik richting Peter, daar zie ik hem met Fran vechten.

Zo snel als ik kan ren ik erop af, maar snel gaat dat niet, omdat Jorge met zijn gewicht op mijn voet viel, en ik dus bang ben dat ik genroken of zwaar gekneusd is. Maar de pijn zet ik opzij en probeer Fran te helpen.

'Arme Martina, denk jij dat je je lieve broertje kan helpen?' Vraagt hij met een duivelse grijns. Dan horen we sirenes. Peter's ogen worden groot, en hij wil het op het rennen zetten, maar Fran en ik pakken zijn armen vast. Maar al snel staat Abbey op mijn plek en geeft mij daarbij de kans om naar Jorge te gaan. Waar ik zeker gebruik van maak.

'Jorge, Jorge.' Smeekt Bente.

'Is hij nog steeds niet wakker?' Vraag ik, paniek begint lichtelijk toe te slaan. Wat nu?

'Nee.' Huilt Bente.

***

'Aan de kant, aan de kant!' Roept een ambulancemedewerker. Ze zetten een brancard naar Jorge en tillen hem er voorzichtig op.

Peter is een aantal minuten geleden meegenomen door de politie. En alle meiden van zijn opgevangen.

'Het komt goed babygirl.' Probeert Fran me gerust te stellen en legt zijn arm om mijn schouder heen. Ik knik en leg mijn hoofd op zijn schouder terwijl er tranen over mijn wangen stromen.

***

'Waarom vertellen ze ons niet wat er gebeurt.' Roep ik gefrustreerd. Ijsberend loop ik heen en weer door de ziekenhuisgang.

'Rustig nou eens.' Zegt Fran lichtelijk geirriteerd. Abbey ligt met haar hoofd op haar schouder te slapen en Bente zit op haar telefoon. Waarom blijven ze zo rustig. Dit is allemaal mijn schuld, hij wilde mij beschermen maar hij is zelf geraakt. Ugh, waarom heeft hij mij niet gewoon geraakt?!

Tranen lopen inmiddels over mij wangen, zo snel al ik kan ren ik naar de uitgang van het ziekenhuis. Als ik een parkbankje zie staan ren ik erop af en maak mezelf klein voor ik mijn tranen hun gang laat gaan.

'Tini?!' Hoor ik een stem roepen, maar ik reageer er niet op, tot ik een paar armen om me heen voel. Ik kijk op en zie Fran zachtjes gimlachen, ik klem mijn armen stevig om hem heen.

'Waarom ben je weggerend?' Vraagt Fran zacht. Ik huil nog steeds. Maar neem een grote hap adem om rustig te worden.

'Het is mijn s-schuld dat h-hij hier ligt.' Snik ik en de tranen vinden weer meteen hun weg langs mijn wangen.

'Zusje lief, het is jouw schuld niet. Maar dat van Peter.'

'Het is wel mijn schuld, hij wilde mij wegduwen maar werd zelf geraakt.' Snik ik, dit keer wat meer gekalmeerd.

'Martina luister goed,' begint Fran. Ik knik en hij gaat verder. 'jij gaat met mij mee naar binnen en daar wachten we rustig af op meer nieuws. Alles komt goed!'

'Wat als het nou niet goed komt?!' Roep ik. 'Dan is het mijn schuld, en daar kan ik echt nooit mee leven. Het zou mij schuld zijn dat mijn beste vriend en crush dood is.' Schreeuw ik, maar ineens realiseer ik me wat ik heb gezegd. Mijn crush. Hopend dat Fran het niet heeft gehoord, kijk ik zijn kant op. Maar het geluk zit me niet mee en hij kijkt me met grote ogen aan.

'Je bent verliefd op hem?' vraagt hij zacht. Ik knik en verberg mijn gezicht ik in zijn nek. 'Hoelang al?' vraagt hij, nogmaals heel zacht.

'Eigenlijk al voordat ik met Peter kreeg, maar ik heb het nooit op die manier over nagedacht eigenlijk. Ik dacht altijd dat ik van hem hield omdat hij mijn beste vriend is, maar toen ik hem steeds met Bente zag, werd ik jaloers. En op die manier ben ik er eigenlijk achter gekomen dat ik meer voor hem voel dan alleen vrienden.' Leg ik uit, Fran knikt en staat op. Hij zet me voorzichtig op de grond en hurkt dan door zijn knieën. Ik spring op zijn rug en we lopen het ziekenhuis weer terug ik.

***

Bij de gang aangekomen zien we niemand zitten, dus we kijken bij de kamer waar Jorge ligt. Daar zien we alleen Abbey zitten.

'Waar is Bente?' vraag ik. Abbey kijkt op van haar telefoon en geeft een zwakke glimlach.

'Ze heeft je horen schreeuwen en ik weggegaan en heeft alleen dit briefje achtergelaten.' Abbey wijst een briefje aan op het nachtkastje van Jorge. Naar Jorge heb ik niet durven kijken, omdat ik anders weer zal gaan huilen.

"Lieve Jorge, het spijt me maar bij deze maak ik het uit. Vraag uitleg bij Martina. – Bente" Lees ik. Ik kijk schuldig op, en zie dan Jorge liggen. Ik barst weer in huilen uit.

'Waarom verpest ik alles?!' fluister ik en pak de hand van Jorge vast. Ik leg mijn hoofd op de bedrand en val snikkend in slaap.

***

'Mevrouw!' Hoor ik een stem zeggen, en voel een hand op mijn schouder die me heen en weer schud.

'Wat?' vraag ik verschrikt.

'U moet deze kamer uit, u bent niet goed voor Meneer Blanco!' Roept ze en trekt mij de kamer uit.

----------------------------------------------------------------

Ik weet dat ik al weinig update, maar ik ga nu naar 4Havo, dus dat wordt een pittig jaar voor mij. Maar ik zal zo vaak mogelijk proberen te uploaden.

Lijkt het jullie leuk als ik een Ask boek maak? Laat het weten <3